Bettye LaVette - The Scene of the Crime (2007)

Bettye is terug met een topalbum in dezelfde stijl als 'I've Got My Own Hell to Raise'. Bluesy soul met een doorleefde topstem.

Veruit het dieptepunt voor mij, excuseer me Reijersen en Lizzy89 maar dit album vind ik verschrikkelijk. Corey had nog toffe teksten en Joy een mooie stem, deze dame boeit me dan werkelijk totaal niet! De producties halen het nog om niet de op een na laagste score te geven, alleen maar gejammer in de teksten of teksten over levenservaringen die maar blijven vervelen, gelukkig duurde het deze keer maar 40min,

1,5*

Bettye zingt haar levensverhaal. Ze heeft een lastige carriére gehad. Haar echt doorbraak kwam eigenlijk bijvoorbeeld pas met haar vorige album I've Got My Own Hell to Raise. De teksten op deze cd zijn dus echt uit het leven gegrepen, puurder krijg je het niet. Dat laat ze zowel tekstueel als vocaal merken. Jammer dat je die bezieling niet opvangt.

Excuses zijn niet nodig, want ieder zijn/haar smaak.

Ik vind dit een bijzonder album, en bij de tweede beluistering weet ik waarom; het is niet alleen de voor deze tijd zo ongebruikelijke soulzang, het is ook de bijzondere combinatie met Rock, of zo je wilt: de oude Rhytm & Blues. Zo´n nummer als ´They Call it love´ lijkt gewoon op Robert Cray´s ´Right next door´ en ´You Don´t Know me At All´ of ´Before the Money Came´ zouden zo op het repertoire van Herman Brood hebben kunnen staan.

Ik snap nu ook waarom dit album zo wordt opgepikt vanuit onverwachte kringen (ik zag een goede recensie in de krant): dat heeft daar gewoon mee te maken, denk ik.

Een doorleefde stem heeft ze wel deze Bettye Lavette.
Een bewogen leven dat ze mooi op klank zet, zondermeer klasse...

Toch is deze The Scene of the Crime een stukje minder dan haar vorige I've Got My Own Hell to Raise waar het allemaal wat ruwer, feller en bij momenten beter uptempo tekeer ging.

We prefereren I've Got My Own Hell wat niet wegneemt dat dit zilveren schijfje toch weer een paar straffe momenten herbergt.

U mag ons altijd wakker maken voor I Still Want to be Your Baby of Jealousy.

R 'n B krijgt haar echte betekenis weer terug met deze Bettye....!!

Zag LaVette vorig jaar in Den Haag en was al onder de indruk van haar liveperformance en 'smerige' stem. Dit is het eerste studiomateriaal dat ik van haar beluister. Formidabele plaat, geweldige stem! En wat spelen die Drive-By Truckers lekker ingetogen, ga ook maar een materiaal van deze band beluisteren. We weten nu in ieder geval waar Chris Robinson de zangmosterd haalt, moest bij beluistering op de een of andere manier voortdurend denken aan The Black Crowes. Begin voorzichtig vanwege een paar anonieme tracks: 4*. Voorlopige hoogtepunten zijn Jealousy en Somebody Pick up My Pieces.

Ik hou wel van dit soort “niet-gladde” stemmen, maar de muzikale begeleiding is niet helemaal mijn smaak. De rustigste nummers (2-5-8-10) liggen me daarom tot nu toe het meest. En nummer 9 omdat dat het enige niet gecoverde nummer is.
Over het geheel wel een mooi album!

Goeie mix tussen de soul van Bettye en de zuidelijke (country) rock van haar band. Mijn eerste indruk is dat het een erg solide album is, dat nergens echt verheffend wordt, maar wel altijd aangenaam blijft. Typische Adult Orientated Rock(of Soul, hehe). Persoonlijk hou ik daar van, mits het overtuigend gebracht wordt (wat hier zeker het geval is). Gewoon een leuk plaatje zonder pretenties, enige manco is dat je na liedje 1 al precies weet hoe de rest gaat klinken.

Dit kon natuurlijk niet fout gaan........ Bettye LaVette (de rauwe soulstem) en The Drive By Truckers (de meesters van de zwamp-rock) samen op een album. En het resultaat is echt perfect de zuigende gitaren en die schitterende hese stem top album.......

Ik ken van Bettye LaVette alleen een paar oudere nummers en daarop klinkt haar stem erg goed. Ik was daarom wel nieuwsgierig naar dit album.
Toen ik haar stem op dit album hoorde, was ik een beetje in shock, omdat haar stem behoorlijk veranderd is. De stem is een flink stuk rauwer, maar vooral meer doorleefd gaan klinken. Ze zingt op één van de nummers dat ze een zwak heeft voor alcoholische versnaperingen en dat dacht ik al te horen: ze klinkt alsof ze de afgelopen twintig jaar elke dag een fles whiskey achterover heeft geslagen. Het lijkt er ook op alsof haar stem af en toe (flink) uit de bocht vliegt.

De shock maakte echter al snel plaats voor een diepe bewondering. Deze dame heeft soul in elke vezel van haar lijf en juist het feit dat ze haar stem op deze wijze (vol soul) gebruikt, zorgt ervoor dat ze haar teksten weet te ondersteunen. Op deze manier weet ze op een geweldige manier over te brengen wat ze wil zeggen. In een tijdperk waar we mijns inziens geteisterd worden door gladde en veel te lieve vocalen in de R&B en nu-soul, is dit een verademing. De meeste van de dames en heren in die stroming zouden verplicht moeten worden om elke dag een fles sterke drank naar binnen te werken, alleen dan wordt het iets met ze.
Bovendien past de doorleefde stem niet alleen bij de leeftijd van deze dame, maar ook bij de uit haar leven gegrepen teksten. Die gaan over zaken als haar steeds meer slinkende vriendengroep, de keuzes die ze in het leven heeft gemaakt en het feit dat ze nooit compromissen heeft gesloten op het gebied van haar muziek. Uit haar teksten blijkt het te gaan om een dame die het allemaal heeft gezien en meegemaakt en nu terug durft te blikken, zonder het heden uit het oog te verliezen en dat is bijzonder knap.
Tel daarbij op dat onder deze teksten en deze geweldige stem een stevige, je onmiddellijke bij de strot grijpende muzikale basis ligt en je hebt een rauw album dat geen enkele misser kent.

Sterk album. Voorlopig vier sterren, maar dat zou zomaar meer kunnen worden.

Voor echte fans van Bettye en voor personen die nog twijfelen of ze haar een kanjer vinden. Kijk, luister en wordt stil ..... Je gaat 'm zeker nog een keer afdraaien.

Uitvoering van Love, Reign ...

Of gebruik op youtube de volgende trefwoorden Bettye LaVette en Love Reign

Wie kent de oorsprong van dit nummer nog! Deze uitvoering komt zeker terug op een of andere plaat, dat kan niet missen.

Het mooie van deze plaat is dat die mooier wordt wanneer je hem vaker luistert.

Het is oorspronkelijk een nummer van The Who........
Kan het helaas nergens op een regulier album terug vinden helaas........

Klopt, hij staat wel op Demos For Quadrophenia en daar klinkt die net als de andere nummers rauw en recht toe rechtaan.

Schitterende samenwerking tussen de prachtige soulstem van Bettye LaVette, de blues & rock van the Drive-By Truckers en de ongeëvenaarde Wurlitzer piano van Spooner Oldham, the man himself. En dat alles ook nog eens opgenomen in de legendarische Fame Studios, Muscle Shoals, Alabama.
Zij zingt gloedvol over alle drama's in haar leven, met muziek die een mix is van soul, blues & swamp rock, met de nadruk op soul. Het songmateriaal is (echt) goed, nog beter en ik had de volle mep gegeven.

Wil je fantastische soul van Bettye horen uit eind jaren '60 / begin jaren '70 opgenomen in Memphis, check dan vooral dit:
Bettye LaVette - Nearer to You (1991)
opnieuw uitgebracht in 2012 (andere cover).

Op "I've Got My Own Hell To Raise" liet Bettye LaVette zich al van haar beste kant horen. Mooie intense blues en soul. "The Scene of the Crime" is ook weer een prachtig album. Op dit album laat LaVette zich begeleiden door niemand minder dan Drive-By Truckers. Naast de eerder genoemde blues en soul voegen Drive-By Truckers met hun muzikale omlijsten nog een mooi randje southern rock en country toe. Vooral het gebruik van de pedal-steel op een aantal nummers vind ik prachtig. Op "The Scene of the Crime" worden langzame intense aangrijpende liedjes afgewisseld met wat meer uptempo nummers met een rijkere muzikale aankleding. De stem van LaVette heeft een heerlijk rauw randje en is zeker niet honderd procent zuiver. Dat vind ik helemaal niet erg, sterker nog: het hoort bij de typische sound van LaVette en het draagt bij aan de intensiteit, emotie en beleving van de muziek. "The Scene of the Crime" vind ik net even wat beter dan "I've Got My Own Hell to Raise". Waarschijnlijk geeft de aanwezigheid van Drive-By Truckers daarbij net de doorslag. Heerlijk album!