Dool - The Shape of Fluidity (2024)

Derde en wat mij betreft beste album van deze fijne nederlandse band tot nu toe. Het songmateriaal is ditmaal over de hele linie wat compacter en pakkender dan voorheen, terwijl dit niet ten koste gaat van de zo belangrijke sfeer en dynamiek. Stuk voor stuk zijn de nummers sterk opgebouwd, met fraaie stevige gitaarriffs en pakkende zang- en melodielijnen. Productioneel zit het album ook bijzonder sterk in elkaar. Petje af.

Ayreonfreak, nee ik pak het zeker niet verkeerd op. Ik benoem ook niet specifiek Dool, maar wel het feit dat door de internationale pers, vooral in Zuid Amerika veel eerder Nederlandse metal bands opgepakt worden, zo ook in Scandinavië. In Nederland heb je een programma als De Beste Zangers nodig, om The Gathering en Nightwish te promoten. Eigenlijk de omgekeerde wereld. Deze plaat is inderdaad mijn eerste kennismaking met Dool, maar ik heb mij vervolgens wel in de vorige twee platen verdiept. Jullie stuk ook gelezen, en inhoudelijk zit het behoorlijk op dezelfde lijn, met als groot verschil dat jullie je specifiek op metal richten, ik schrijf wat breder. Trouwens wel een erg goed stuk Tja, wij hebben ook niet zo'n groot publiek als OOR en De Volkskrant en zijn net als jullie wat kleiner, al weet ik dat Progwereld ook goed gelezen wordt, zelf heb ik hoe dan ook minder met de grote sites.

deric raven

Aaah, ok, jij richt je wat meer op het internationale vlak. Ja, dan heb je wellicht een punt idd. Het ben het overigens wel eens met de opvatting dat de bekendheid van Raven van Dorst de stimulans is voor grote bladen (OOR, Aardschok etc) om over DOOL te schrijven. Want eerlijk is eerlijk; de band verkeerd wel weer in een niche binnen de rock/metal wereld. Feitelijk geeft de band er zelf ook een beetje een 'laffe" duiding aan; dark rock. Want ja; progressieve rock is natuurlijk een suffe interpretatie...

Zo werkt het gewoon, een publiek figuur krijgt hoe dan ook meer aandacht. Eerlijk gezegd was ik ook vooral benieuwd naar de band van Raven, en dan pak je deze plaat eerder op dan de overige 25 platen die gelijktijdig binnen komen. Zo werkt het dus wel onbewust door. Wel hoor ik een duidelijke groei van het Bad Candy verleden naar Dool. Ik heb hoe dan ook de indruk dat Dool beter bij Raven past en dat de vocalist hier voor de volle honderd procent achter staat. Ik mis de grunts dus wel, maar dat had ik ook bij Within Temptation, op The Dance en bij hun Into The Electric Castle bijdrage waren deze wel aanwezig. Het is puur uitgaande vanuit mijn eigen mening. Jullie halen ook Paradise Lost aan en hun Gothic track is wel zeer bepalend voor bands als Dool. Hopelijk snappen de moderatoren hier wel dat het hier nog steeds weldegelijk over de beleving van The Shape of Fluidity gaat, en halen ze het niet uit de context. Juist de verschillende beleving van deze plaat levert boeiend gespreksmateriaal op.

Na de zoveelste beluistering moet ik, niets ten nadele van Raven en de rest van de band, toch echt de gitaristen een dikke vette pluim geven: wat een heerlijk melodieus gitaarwerk en sterke composities.

Stuk voor stuk elk nummer bevat passages die me in vervoering brengen en steeds opnieuw naar het album blijven trekken: erg sterke prestatie !

Zou Raven & Co. nu dezelfde afgeragde, ongewassen dekbedhoes hebben gebruikt als deze mannen?
Tsja, ik kan ze ook wel van alles beschuldigen, het is vast niets van dat.

Op Roadburn liet de band al horen enorm gegroeid te zijn en vond ik het album op basis van dat imposante optreden, waar ze het album integraal speelden, al beter en consistenter dan de voorgaande twee. Niet Molassess, maar Dool lijkt qua potentie, succes én een héél klein beetje qua stijl in de illustere voetsporen van The Devil's Blood te treden.

Nou, misschien ietsjepietsssss….nee, toch niet.
Verre van zelfs!!

Tweevijfde van The Devil's Blood stapte over naar Dool, in die zin zijn het wel degelijk dezelfde voetsporen. Letterlijk zelfs.
Ach, het is allemaal wat minder (oc)cult en (qua podiumpresentatie) stukken toegankelijker, minder 70s (heavy) psychedelic en meer 80s gothic/wave meets 10s postmetal, maar verder zijn het allesbehalve elkaars tegenpolen. Al zijn de overeenkomsten op dit album nog weer wat lastiger te horen, maar op die eerste plaat... driedubbelduimendik! En qua succes gaat de band volgens mij ook lekker in Duitsland. Het is alleen compositorisch nog net niet zo briljant als het werk van Selim, maar ja: he was one of a kind. Tien jaar geleden alweer.
Enfin, wat zou het. Het zijn natuurlijk twee verschillende bands en hopelijk houdt Dool het een stuk langer vol. Prachtplaat.

Terwijl de eerste twee albums van DOOL voor mij best wat skip momenten hadden, ben ik die op deze nieuweling nog niet tegengekomen. Dit album is compacter, intenser en meeslepender. Daarnaast is de band er compositorisch ook niet slechter op geworden, in tegendeel.

Gisteren de band ook voor het eerst live aan het werk gezien met het nieuwe materiaal in Annabel Rotterdam, en dat was ook behoorlijk intens en bij vlagen lekker heavy (Hermagorgon).

DOOL is klaar voor een mooie toekomst, hopelijk niet alleen in Nederland...

Prima consistente plaat.

in 2017 verraste Raven ons met een heerlijk debuut (Here Now, There Then) met Dool. Heel anders dan Elle Bandita. Invloeden uit vooral Doom metal met bijna hypnotiserende vocalen en melodielijnen. De opvolger Summerland is daar grotendeels het verlengde van met diens verstane dat het tweede deel van die plaat wel wat inkakt. gelukkig wordt met het laatste nummer weer veel goedgemaakt (Dust & Shadow).
Maar nu The Shape Of Fluidity uit is moet ik helaas concluderen dat de verrassing er wel af is. Het is weer meer van hetzelfde. Er wordt hier beweerd dat Dool onder meer geschaard kan worden onder progrock. Nou het belangrijkste element van progressieve rock is dat het vernieuwend moet zijn. En dat ontbreekt hier totaal. Vanaf het eerste album niet maar ook per album zit er geen progressie in. En dat is op zich ook helemaal niet erg, want de eerste 2 zijn gewoonweg onderhoudend en boeiend genoeg. Maar nu krijg ik steeds het gevoel dat ik naar hetzelfde zit te luisteren. De enige track die zich hier echt van kan onttrekken is House Of A Thousand Dreams. Hermagorgon komt er nog een beetje in de buurt.
Zijn de overige tracks dan zo slecht? Nee dat kan je ook niet zeggen. Als ik nou eens een half jaar weiger Dool te luisteren dan zou het zomaar kunnen zijn dat ik zeg dat een 3 echt te weinig is.........
Maar voor een volgend werkstuk zullen ze toch echt uit een ander vaatje moeten tappen!

Berichten verplaatst naar Genres > Rock > Progressive Rock

Lijstjestijd komt eraan. Ik loop alle releases uit 2024 die ik aan mijn collectie heb toegevoegd nog eens langs om mijn oordeel op te frissen en te kijken of ze mogelijk in mijn top 20 een plaats krijgen.

Om verklaarbare, maar onbegrijpelijke redenen is dit album niet veel op mijn draaitafel te vinden geweest. Verklaarbaar vanwege de vele interessante releases rond het verschijnen van The Shape Of Fluidity (Dvne, VandenPlas en My Dying Bride verschenen op dezelfde dag, ARD en Inter Arma een week later), maar onbegrijpelijk omdat dit een geweldig album van Dool is. Donker, maar toch luchtig. Beste album van Dool? Het zou zomaar kunnen, wat bij elke luisterbeurt deze avond ontdek ik weer wat nieuws en waardeer ik ook nummers als Evil In You en House Of A Thousand Dreams, die ik als de mindere nummers zag, steeds beter.

Score: 89/100

Namsaap's Top 20 van 2024 - MusicMeter.nl

Net als bij namsaap, is dit album veel te lang aan mij voorbij gegaan. Ik heb hem een enkele keer geluisterd, maar daarna ook weer vergeten. Waarom is mij onduidelijk, want nu ik The Shape Of Fluidity vaker luister vind ik het een geweldige plaat. Een logisch vervolg op Summerlands, maar wel weer een stukje beter. Wellicht vanwege de persoonlijke thema's die Raven aansnijdt komt dit albums in elk geval beter bij mij binnen dan haar voorganger.

Nu moet ik ook zeggen dat ik Raven van Dorst een topmens vind. Hun eigen programma's Nachtdieren en Boerderij van Dorst vind ik geweldig. Dat heeft verder helemaal niks met Dool te maken, maar als je al veel sympathie voelt voor een artiest dan helpt dat wel mee om de muziek ook leuk te vinden.

De verrassing is er wel vanaf. Veel gepriegel en dan een mooi refrein. Thats it. Te weinig om lang te boeien.

Nou dat is wel heel kort door de bocht imo. Daarmee vergelijk je het bijna met de muziek van Froukje, Emma Heesters, Django Wagner, en Marco Hoogkamer etc. Gezien jouw respectabele stemgedrag lijkt het eerder een "slib of the tongue". Er zit best wel lekker wat progressieviteit in deze plaat...