Judas Priest - Invincible Shield (2024)
mijn stem
99 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: Epic
-
Panic Attack (5:25)
-
The Serpent and the King (4:19)
-
Invincible Shield (6:21)
-
Devil in Disguise (4:44)
-
Gates of Hell (4:37)
-
Crown of Horns (5:45)
-
As God Is My Witness (4:35)
-
Trial by Fire (4:21)
-
Escape from Reality (4:24)
-
Sons of Thunder (2:58)
-
Giants in the Sky (5:03)
-
Fight of Your Life * (4:15)
-
Vicious Circle * (3:00)
-
The Lodger * (3:46)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur:
52:32
(1:03:33)
0
geplaatst: 18 maart 2024, 19:58 uur
B.Robertson schreef:
Ian Hill vs. Ian Paice. Eén origineel bandlid dat in alle bezettingen meespeelt.
(quote)
Ian Hill vs. Ian Paice. Eén origineel bandlid dat in alle bezettingen meespeelt.
Tipton heeft toch ook vanaf het eerste album in de band gezeten? Weet niet precies wat hij op plaat nog allemaal in speelt, maar hij verschijnt nog wel eens op het podium in ieder geval!
0
geplaatst: 19 maart 2024, 05:06 uur
crosskip schreef:
Tipton heeft toch ook vanaf het eerste album in de band gezeten? Weet niet precies wat hij op plaat nog allemaal in speelt, maar hij verschijnt nog wel eens op het podium in ieder geval!
(quote)
Tipton heeft toch ook vanaf het eerste album in de band gezeten? Weet niet precies wat hij op plaat nog allemaal in speelt, maar hij verschijnt nog wel eens op het podium in ieder geval!
Zijdelings betrokken. Niet geheel uit beeld verdwenen maar ook niet voor het volle pond meespelen.
1
geplaatst: 19 maart 2024, 10:00 uur
Beetje flauw wel. Zo bezien is Iron Maiden ook Deep Purple achterna. In feite is Rob Halford er vanaf album nummer één bij en is Tipton nog altijd de gecrediteerde gitarist. En Scott Travis is ook alweer vijfendertig jaar onderdeel van de band.
2
geplaatst: 19 maart 2024, 10:36 uur
De eerst vrijgegeven songs beloofden een hoop goeds. Panic Attack en The Serpent And The King hadden een fijne sound en beduidend meer vuur en energie dan ik op heel Firepower heb gehoord. Dat dit album nog steeds zo wordt geroemd, is me echt een compleet raadsel. Invincible Shield begint gelukkig erg goed. Halford zingt fantastisch, het drumwerk is spectaculair en het gitaarwerk is zoals altijd om te smullen. Faulkner is wat mij betreft een ideale vervanger voor Downing.
Vanaf Devil In Disguise beginnen er echter wat scheurtjes te tonen. Dit lied en latere tracks Gates Of Hell en Sons Of Thunder vallen onder de simpele mid-tempo boerenlullenrock die me nooit heeft geboeid. Crown Of Horns faalt ook als ballad om interessant te zijn. As God Is My Witness schudt de boel weer een beetje wakker, maar heeft door zijn domme refrein ook geen blijvende positieve indruk. Trial By Fire heeft dit gelukkig wel: lekker toffe mid-tempo stamper. Het is echter Giants In The Sky die met zijn dromerige middenstuk met akoestische gitaarpartijen en ijzersterke zangpartijen van Halford het album nog een redelijke eindscore geeft. Van de bonustracks vind ik alleen het duistere en atmosferische The Lodger de moeite waard.
Het is niet slecht, het is het voor mij gewoon allemaal net niet. Persoonlijke smaak, want als ik dit vergelijk met de laatste Bruce Dickinson, dan kom ik gewoon tot de conclusie dat zijn lyrische stijl me echt veel meer aanspreekt. Dat dit album onder de Priest-fans aanslaat is echter compleet logisch, want het is overduidelijk een kwalitatief heavy metal album. Wel van het type heavy metal die mij niet zoveel (meer) boeit.
Eindstand
1. Nostradamus 5*
2. Defenders Of The Faith 4.5*
3. Sin After Sin 4.5*
4. Ram It Down 4.5*
5. Stained Class 4*
6. Sad Wings Of Destiny 4*
7. Angel Of Retribution 4*
8. Turbo 4*
9. Screaming For Vengeance 4*
10. Demolition 4*
11. Painkiller 3.5*
12. Invincible Shield 3*
13. British Steel 3*
14. Rocka Rolla 3*
15. Jugulator 3*
16. Firepower 2.5*
17. Redeemer Of Souls 2.5*
18. Killing Machine 2.5*
19. Point Of Entry 2.5*
Gemiddelde: 3,58*
Vanaf Devil In Disguise beginnen er echter wat scheurtjes te tonen. Dit lied en latere tracks Gates Of Hell en Sons Of Thunder vallen onder de simpele mid-tempo boerenlullenrock die me nooit heeft geboeid. Crown Of Horns faalt ook als ballad om interessant te zijn. As God Is My Witness schudt de boel weer een beetje wakker, maar heeft door zijn domme refrein ook geen blijvende positieve indruk. Trial By Fire heeft dit gelukkig wel: lekker toffe mid-tempo stamper. Het is echter Giants In The Sky die met zijn dromerige middenstuk met akoestische gitaarpartijen en ijzersterke zangpartijen van Halford het album nog een redelijke eindscore geeft. Van de bonustracks vind ik alleen het duistere en atmosferische The Lodger de moeite waard.
Het is niet slecht, het is het voor mij gewoon allemaal net niet. Persoonlijke smaak, want als ik dit vergelijk met de laatste Bruce Dickinson, dan kom ik gewoon tot de conclusie dat zijn lyrische stijl me echt veel meer aanspreekt. Dat dit album onder de Priest-fans aanslaat is echter compleet logisch, want het is overduidelijk een kwalitatief heavy metal album. Wel van het type heavy metal die mij niet zoveel (meer) boeit.
Eindstand
1. Nostradamus 5*
2. Defenders Of The Faith 4.5*
3. Sin After Sin 4.5*
4. Ram It Down 4.5*
5. Stained Class 4*
6. Sad Wings Of Destiny 4*
7. Angel Of Retribution 4*
8. Turbo 4*
9. Screaming For Vengeance 4*
10. Demolition 4*
11. Painkiller 3.5*
12. Invincible Shield 3*
13. British Steel 3*
14. Rocka Rolla 3*
15. Jugulator 3*
16. Firepower 2.5*
17. Redeemer Of Souls 2.5*
18. Killing Machine 2.5*
19. Point Of Entry 2.5*
Gemiddelde: 3,58*
0
geplaatst: 19 maart 2024, 11:44 uur
In tekstueel opzicht was Priest altijd al wat apart. Daar verwacht ik nooit wat van.
1
geplaatst: 20 maart 2024, 19:13 uur
RonaldjK schreef:
Invincible Shield is de hoogst genoteerde langspeler van Judas Priest in hun eigen Brittannië ooit: #2. Gezien alle 'rave reviews' in de diverse media geen wonder. Even checken wat de tussenstand is in enkele andere landen: in Nederland #5, België verdeeld in Vlaanderen #3 en Wallonië #5, Duitsland #1 en Zwitserland #1. Aan deze succesreeks zullen ongetwijfeld nog de nodige landen worden toegevoegd, zo zie ik hem nog niet in de Billboard 200.
Maar goed, wat de massa's vinden, kan ik anders beleven. Wat zeggen deze cijfers? Vergeleken met een Taylor Swift zijn de aantallen bijna armzalig en bovendien zijn hitparades en albumlijsten voor mij vaker iets om te ontlopen dan te omarmen. Voor een metalband is het desalniettemin meer dan aardig en uiteindelijk komt het er altijd op neer wat je er zélf van vindt.
Met alle positieve verhalen in de lijn van "deze krasse knarren kunnen het nog" op het netvlies, beluisterde ik in de aanloop eerst de voorganger én de twee van KK's Priest, daarbij mijmerend over allerlei zaken waarmee Judas Priest na het verschijnen van Firepower de nieuwskolommen haalde.
Best veel, naast de optredens: Glenn Tipton die het rustiger aan moet doen door Parkinson, hartproblemen voor Richie Faulkner, de mediaruzies met K.K. Downing, de inductie in de R&R Hall of Fame, Rob Halford die zijn biografie 'Confess' uitbracht, in duet ging met Dolly Parton én luidop nadacht over een Priest met slechts één gitarist... maar daar snel op terugkwam.
Van al deze muzikale bijzaken hoor ik echter niets terug: Panic Attack begint fraai dromerig om dan te knallen, waarbij Halford diverse registers van zijn nog altijd krachtige stem visiteert. The Serpent and the King doet daar nog een schepje bovenop, waarna Invincible Shield sterk verder beukt. Gitaarwerk en productie (Andy Sneap) zijn dik in orde zoals het hoort, terwijl de ritmesectie weer heerlijk solide en krachtig is.
De twee volgende nummers pakken me muzikaal minder. Wel zou ik eens willen weten wat Halford met de tekst van Gates of Hell bedoelt; net als ex-lid Downing bij zijn band doet, bevat de tekst een mix van allerlei religieuze termen. Zit daar een visie achter?
Bij Crown of Horns haak ik weer aan mede dankzij de fraaie melodie en een tekst deels geïnspireerd door de oorlog in Oekraïne, zo citeert Classic Rock uit een interview waarnaar ik nieuwsgierig word.
Gelukkig vermijdt het Priest van 2024 slappe kost, iets wat hen in "mijn" jaren '80 nogal eens parten speelde. As God Is My Witness ramt dan ook als Rapid Fire en Steeler, de indrukwekkende nummers van mijn kennismaking British Steel (1980).
Deze jongen hoort het liefst albums van zo'n 45 minuten. Daarna kakt het vaak enigszins in. Ook Invincible Shield ontkomt daar niet aan, al hoor ik geen afdankertjes en wordt het niet kalmer. Melodieën, riffs, solo's: ze moeten je maar steeds wéér weten te pakken.
Positieve uitzondering is Escape from Reality dat enkele draaibeurten nodig had en in de brug, vanaf de regel "Get lost in a psychedelic haze", klinkt alsof het een cover van Ozzy Osbourne is. Groeinummer.
Tenslotte drie bonusnummers, waarvan Fight for Your Life en Vicious Circle ondanks zijn bijtende riff niet blijven hangen. Maarrrrrrr dat doet The Lodger wél. Perfecte afsluiter met een sterke melodie, melancholieke sfeer en weer zó mooi gezongen...
Zet ik dit album af tegen de twee langspelers van KK's Priest, dan is duidelijk dat het ex-lid minder bekwaam is in het schrijven van sterke melodieën dan zijn voormalige groepsgenoten. KK compenseert dat met veel energie en tempowisselingen en vooral dat laatste had ervoor kunnen zorgen dat de tweede helft van Invincible Shield spannend was gebleven. Wat dat betreft snap ik iets van diens kritiek, maar over het geheel pareert het moederschip alle opmerkingen met een kwaliteit die KK nog niet heeft gehaald.
Nou die Taylor Swift vindt ik 100.000 keer helemaal niks, dat zij zo populair is heeft ook te maken dat ze hand en spandiensten verricht voor Joe Biden. Omdat zij er alles aan wil doen dat Joe Biden in november herkozen wordt. Zodat wij weer kunnen genieten en/of ergeren aan zijn kolderieke capriolen. Onvoorstelbaar het is daar net spitting image in de regering van Amerika, dit terzijde. De vergelijking met Judas Pries gaat hierin niet op vind ik. Bovendien zijn de verkoopcijfers alleen de verkochte albums of is dat ook inclusief Spotify??. Als dat niet zo is dan is het album nog veel populairder. Wat jij met de tachtiger jaren heb dat heb ik met de zeventiger jaren. In de zeventiger jaren was de band constanter naar mijn mening. Rob Halford in duet met Dolly Parton ??? in de categorie niet voor de hand liggende duetten. Iggy Pop ging Rob Halford ooit voor in een duet met Kate Pierson en dat deed hij niet onverdienstelijk. Ik ga van het positieve uit met Rob Halford en Dolly Parton, Rob Halford is meer dan alleen een metal zanger denk aan de prachtige ballad Last rose of summer. De albums van KK's Priest komen er nogal bekaaid vanaf in vergelijking met de 2 recente albums van Judas Priest naar mijn mening doen ze niet echt veel onder. Met de laatste 2 albums van Judas Priest hoor ik dat - en vooral- het laatste album "Painkiller trekjes" bevatten en dat is alleen maar positief. De ruzies en kritieken tussen beide kampen is natuurlijk triest en treurig tegelijk. En heeft misschien wel voor een titanen strijd gezorgd in Darts zou men zeggen tussen Phil Taylor (Judas Priest) en Raymond van Barneveld (KK's Priest) en Phil Taylor won vaker dan Raymond van Barneveld en dat is nu ook het geval. ALS!!! het zo is dat er sprake is van een titanenstrijd dan houden ze elkaar scherp en dan hebben wij als Fans er alleen maar voordeel bij. Ben benieuwt wie het eerst met een volgend album komt.Invincible Shield is de hoogst genoteerde langspeler van Judas Priest in hun eigen Brittannië ooit: #2. Gezien alle 'rave reviews' in de diverse media geen wonder. Even checken wat de tussenstand is in enkele andere landen: in Nederland #5, België verdeeld in Vlaanderen #3 en Wallonië #5, Duitsland #1 en Zwitserland #1. Aan deze succesreeks zullen ongetwijfeld nog de nodige landen worden toegevoegd, zo zie ik hem nog niet in de Billboard 200.
Maar goed, wat de massa's vinden, kan ik anders beleven. Wat zeggen deze cijfers? Vergeleken met een Taylor Swift zijn de aantallen bijna armzalig en bovendien zijn hitparades en albumlijsten voor mij vaker iets om te ontlopen dan te omarmen. Voor een metalband is het desalniettemin meer dan aardig en uiteindelijk komt het er altijd op neer wat je er zélf van vindt.
Met alle positieve verhalen in de lijn van "deze krasse knarren kunnen het nog" op het netvlies, beluisterde ik in de aanloop eerst de voorganger én de twee van KK's Priest, daarbij mijmerend over allerlei zaken waarmee Judas Priest na het verschijnen van Firepower de nieuwskolommen haalde.
Best veel, naast de optredens: Glenn Tipton die het rustiger aan moet doen door Parkinson, hartproblemen voor Richie Faulkner, de mediaruzies met K.K. Downing, de inductie in de R&R Hall of Fame, Rob Halford die zijn biografie 'Confess' uitbracht, in duet ging met Dolly Parton én luidop nadacht over een Priest met slechts één gitarist... maar daar snel op terugkwam.
Van al deze muzikale bijzaken hoor ik echter niets terug: Panic Attack begint fraai dromerig om dan te knallen, waarbij Halford diverse registers van zijn nog altijd krachtige stem visiteert. The Serpent and the King doet daar nog een schepje bovenop, waarna Invincible Shield sterk verder beukt. Gitaarwerk en productie (Andy Sneap) zijn dik in orde zoals het hoort, terwijl de ritmesectie weer heerlijk solide en krachtig is.
De twee volgende nummers pakken me muzikaal minder. Wel zou ik eens willen weten wat Halford met de tekst van Gates of Hell bedoelt; net als ex-lid Downing bij zijn band doet, bevat de tekst een mix van allerlei religieuze termen. Zit daar een visie achter?
Bij Crown of Horns haak ik weer aan mede dankzij de fraaie melodie en een tekst deels geïnspireerd door de oorlog in Oekraïne, zo citeert Classic Rock uit een interview waarnaar ik nieuwsgierig word.
Gelukkig vermijdt het Priest van 2024 slappe kost, iets wat hen in "mijn" jaren '80 nogal eens parten speelde. As God Is My Witness ramt dan ook als Rapid Fire en Steeler, de indrukwekkende nummers van mijn kennismaking British Steel (1980).
Deze jongen hoort het liefst albums van zo'n 45 minuten. Daarna kakt het vaak enigszins in. Ook Invincible Shield ontkomt daar niet aan, al hoor ik geen afdankertjes en wordt het niet kalmer. Melodieën, riffs, solo's: ze moeten je maar steeds wéér weten te pakken.
Positieve uitzondering is Escape from Reality dat enkele draaibeurten nodig had en in de brug, vanaf de regel "Get lost in a psychedelic haze", klinkt alsof het een cover van Ozzy Osbourne is. Groeinummer.
Tenslotte drie bonusnummers, waarvan Fight for Your Life en Vicious Circle ondanks zijn bijtende riff niet blijven hangen. Maarrrrrrr dat doet The Lodger wél. Perfecte afsluiter met een sterke melodie, melancholieke sfeer en weer zó mooi gezongen...
Zet ik dit album af tegen de twee langspelers van KK's Priest, dan is duidelijk dat het ex-lid minder bekwaam is in het schrijven van sterke melodieën dan zijn voormalige groepsgenoten. KK compenseert dat met veel energie en tempowisselingen en vooral dat laatste had ervoor kunnen zorgen dat de tweede helft van Invincible Shield spannend was gebleven. Wat dat betreft snap ik iets van diens kritiek, maar over het geheel pareert het moederschip alle opmerkingen met een kwaliteit die KK nog niet heeft gehaald.
10
geplaatst: 21 maart 2024, 08:39 uur
Satriani/vai schreef:
Nou die Taylor Swift vindt ik 100.000 keer helemaal niks, dat zij zo populair is heeft ook te maken dat ze hand en spandiensten verricht voor Joe Biden. Omdat zij er alles aan wil doen dat Joe Biden in november herkozen wordt. Zodat wij weer kunnen genieten en/of ergeren aan zijn kolderieke capriolen. Onvoorstelbaar het is daar net spitting image in de regering van Amerika, dit terzijde.
Nou die Taylor Swift vindt ik 100.000 keer helemaal niks, dat zij zo populair is heeft ook te maken dat ze hand en spandiensten verricht voor Joe Biden. Omdat zij er alles aan wil doen dat Joe Biden in november herkozen wordt. Zodat wij weer kunnen genieten en/of ergeren aan zijn kolderieke capriolen. Onvoorstelbaar het is daar net spitting image in de regering van Amerika, dit terzijde.
Kunnen we dit soort opmerkingen aub achterwege laten op deze site?
1
geplaatst: 30 maart 2024, 12:55 uur
Ze flikken het weer zeg, wat een verdomd goede plaat! Zo nu en dan is het mij wel te Power Metal'achtig (titelnummer), maar Priest komt daar meestal überhaupt wel mee weg omdat de kwaliteit van de band voorkomt dat het te uitgekauwd en te kazig overkomt.
Het is een geweldige opener en het tweede nummer is ook één van de sterkhouders van de plaat. Het middenstuk van de cd is het minste voor mijn gevoel, blijft veel minder hangen maar bij "Trial By Fire" trekken ze de hele boel weer omhoog.
De kazigheid speelt de band wel weer parten in het afsluitende nummer - van de reguliere cd - een soort van ode aan de fans (en band zelf) zo lijkt, heb zelf altijd een beetje moeite met dergelijke uitingen... komt mij doorgaans te gemaakt over, zo ook hier. Het nummer zelf als geheel is zeker niet verkeerd trouwens.
Bij de bonusnummers aangekomen... waarom zijn die in godsnaam bonusnummers trouwens, vervang een paar van de nummers in het midden van de plaat en je hebt een nóg beter uitgebalanceerde cd... anyway, bij "Fight Of Your Life" en "Vicious Circle" heb ik het gevoel dat de band wat teruggrijpt naar jaren als British Steel en Hell Bent For Leather, die vibe geven die nummers/riffs mij een beetje. Een welkome afwisseling, voor de rest van de plaat gaan ze namelijk ongenadig tekeer, ik denk dat het over het algemeen de meest snelle en heavy plaat is sinds Painkiller.
De laatste bonustrack komt mij qua verhaal wat afgeraffeld over, maar het heeft een fijne sfeer. Qua vertelling deed het me aan alsof het een bestaand verhaal is en dat is denk ik ook zo, ik vermoed dat het gaat over de eerste film van Hitchcock. Een beetje meer aandacht aan het geheel, misschien een minuutje langer, dan had het een waarlijk fantastisch nummer geweest. Maar sfeer heeft het dus zeker wel.
Als met al vind ik het een stabielere plaat dan de voorganger, maar het heeft minder echte krakers en blijft daarom minder bij mij hangen. Maar nondeju zeg, op dit punt in je carrière met zo’n werkje uitkomen, dat is pure klasse.
Het is een geweldige opener en het tweede nummer is ook één van de sterkhouders van de plaat. Het middenstuk van de cd is het minste voor mijn gevoel, blijft veel minder hangen maar bij "Trial By Fire" trekken ze de hele boel weer omhoog.
De kazigheid speelt de band wel weer parten in het afsluitende nummer - van de reguliere cd - een soort van ode aan de fans (en band zelf) zo lijkt, heb zelf altijd een beetje moeite met dergelijke uitingen... komt mij doorgaans te gemaakt over, zo ook hier. Het nummer zelf als geheel is zeker niet verkeerd trouwens.
Bij de bonusnummers aangekomen... waarom zijn die in godsnaam bonusnummers trouwens, vervang een paar van de nummers in het midden van de plaat en je hebt een nóg beter uitgebalanceerde cd... anyway, bij "Fight Of Your Life" en "Vicious Circle" heb ik het gevoel dat de band wat teruggrijpt naar jaren als British Steel en Hell Bent For Leather, die vibe geven die nummers/riffs mij een beetje. Een welkome afwisseling, voor de rest van de plaat gaan ze namelijk ongenadig tekeer, ik denk dat het over het algemeen de meest snelle en heavy plaat is sinds Painkiller.
De laatste bonustrack komt mij qua verhaal wat afgeraffeld over, maar het heeft een fijne sfeer. Qua vertelling deed het me aan alsof het een bestaand verhaal is en dat is denk ik ook zo, ik vermoed dat het gaat over de eerste film van Hitchcock. Een beetje meer aandacht aan het geheel, misschien een minuutje langer, dan had het een waarlijk fantastisch nummer geweest. Maar sfeer heeft het dus zeker wel.
Als met al vind ik het een stabielere plaat dan de voorganger, maar het heeft minder echte krakers en blijft daarom minder bij mij hangen. Maar nondeju zeg, op dit punt in je carrière met zo’n werkje uitkomen, dat is pure klasse.
0
geplaatst: 30 maart 2024, 19:33 uur
Tjonge wat een mega mooie plaat, en dat op hun oude dag nog!! Als je niet beter zou weten zou je zeggen dat dit rechtstreeks uit hun top jaren 80 zou komen, en dat deze zo tussen Screaming For Vengeage en Defenders Of The Faith in zou kunnen staan. Een perfect zuivere stem voor het eerst weer in jaren van Halford, en de gitaarsolo,s vliegen je om de oren, en vooral een uptempo album van begin tot eind, zonder op den duur zo vermoeiend te worden als Painkiller. Een heerlijke plaat die ik nog vaak ga opzetten, zeker weten! 
0
geplaatst: 30 maart 2024, 20:47 uur
ricardo schreef:
Als je niet beter zou weten zou je zeggen dat dit rechtstreeks uit hun top jaren 80 zou komen, en dat deze zo tussen Screaming For Vengeage en Defenders Of The Faith in zou kunnen staan. Een perfect zuivere stem voor het eerst weer in jaren van Halford
Als je niet beter zou weten zou je zeggen dat dit rechtstreeks uit hun top jaren 80 zou komen, en dat deze zo tussen Screaming For Vengeage en Defenders Of The Faith in zou kunnen staan. Een perfect zuivere stem voor het eerst weer in jaren van Halford
Nee, want de productie klinkt heel anders, de nummers zijn in een andere stijl en minder geïnspireerd en Halford klinkt als een oude man terwijl hij toen in topvorm was.
2
geplaatst: 30 maart 2024, 21:56 uur
Ok dat kan, ik vind Halford op Firepower meer als een oude uitgebluste man klinken, hier klinkt hij weer fris, en duidelijk herkenbaar als de Halford uit de jaren 80, alleen die hoge uithalen zijn wat minder geworden. Deze doet mij heel veel denken aan wat ze begin jaren 80 maakten. Na Painkiller boeide mij de band niet meer zo, tot ze met deze kwamen! Waarschijnlijk beleef jij deze anders dan ik hem beleef, en ik ben er enorm blij mee
0
geplaatst: 2 april 2024, 18:03 uur
Dat heb ik dus ook, ricardo. Het songmateriaal op Firepower doet het allemaal net niet voor mij, niet op dezelfde manier als deze Invincible Shield. Ook in mijn oren klinkt Halford daar minder sterk of comfortabel in zijn stem dan hier. Op dit album ben ik echt onder de indruk van hoe hij die iconische sound gewoon nog steeds heeft, zelfs nu hij de 70 voorbij is. De uithalen is hij uiteraard wat meer spaarzaam mee nu, maar als ze dan langskomen zoals op het einde van Trial by Fire of Giants in the Sky komen ze des te harder binnen.
1
geplaatst: 3 april 2024, 19:17 uur
MetalMike schreef:
De kazigheid speelt de band wel weer parten in het afsluitende nummer - van de reguliere cd - een soort van ode aan de fans (en band zelf) zo lijkt, heb zelf altijd een beetje moeite met dergelijke uitingen... komt mij doorgaans te gemaakt over, zo ook hier. Het nummer zelf als geheel is zeker niet verkeerd trouwens.
De kazigheid speelt de band wel weer parten in het afsluitende nummer - van de reguliere cd - een soort van ode aan de fans (en band zelf) zo lijkt, heb zelf altijd een beetje moeite met dergelijke uitingen... komt mij doorgaans te gemaakt over, zo ook hier. Het nummer zelf als geheel is zeker niet verkeerd trouwens.
Giants in the Sky is gewoon een ode aan oude overleden artiesten toch? Heeft weinig met de band of hun fans te maken in ieder geval. Textueel geen hoogstandje, maar daarvoor zijn er wel andere bands.
0
geplaatst: 23 april 2024, 09:19 uur
Het is toch knap dat ze na al die jaren nog steeds zo energiek overkomen. Dat gevoel had ik met Firepower ook al. Het is dat ik niet bijster veel kan met de klassieke heavy metal die ze brengen (en dat zo'n beetje elk album van ze voor mij hetzelfde klinkt), maar dit is op zijn tijd toch wel weer eventjes lekker genieten.
0
geplaatst: 13 mei 2024, 12:51 uur
De eerste 3 furieuze openers vind ik geweldig, maar daarna zakt het iets in, maar de rest is ook goed. Crown of Horns is dan weer een mooi rustig nummer tussen al het geweld door. Ik blijf het een magistraal album vinden, en hij zit zeker bij mijn favoriete 5 Judas Priest albums Wel een halve ster minder na mijn enthousiaste eerste indruk van deze, want perfect vind ik hem niet, maar wel heel goed.
Wel een halve ster minder na mijn enthousiaste eerste indruk van deze, want perfect vind ik hem niet, maar wel heel goed.
1
Sir Spamalot (crew)
geplaatst: 15 september 2024, 18:38 uur
Album negentien is dit met een, des te meer voor Judas Priest, typisch Heavy Metal albumtitel. Laat pure Heavy Metal de rode draad zijn in hun rijke carrière, natuurlijk was ik ten tijde van uitkomen en aankopen benieuwd naar dit album, de opvolger van het door mij fel gesmaakte Firepower, zowaar het beste album sinds Painkiller uit 1990 en Defenders of the Faith uit 1984.
Een aantal maanden geleden heb ik dit aangekocht via Amazon, Discogs zegt dat die uitgave een andere hoes heeft, wie meer wil weten: Judas Priest – Invincible Shield. Het is dan ook de versie met elf nummers, hier nog drie tracks op een aparte schijf zetten? Komaan, zeg. Op Firepower konden dan wel veertien nummers staan.
Wat ik wel waardeer, is de aanwezigheid van het zelfde producersduo, hoofdproducer is gitarist Andy Sneap, co-producer Tom Allom doet nog mee aan twee nummers, het zorgt voor een heel bekende geluidservaring. In het boekje (het ding met de Judas Priest teksten, knipoog) staat nog altijd Glenn Tipton vermeld als gitarist maar gezien zijn gezondheidsperikelen veronderstel ik overuren voor de andere gitarist Richie Faulkner.
Tot en met nummer zeven kan ik me vermaken met speciale vermeldingen voor de opener Panic Attack, Invincible Shield, Gates of Hell en As God Is My Witness. Het is zelfs zo erg dat ik dat boekje wil vastnemen om de teksten mee te brullen (met die aderen vol adrenaline). Nummers acht, negen en tien zorgen voor een domper op mijn feestvreugde, gelukkig is er die afsluiter nog, ook ik denk dat dit een hommage is aan overleden collega artiesten.
Vergelijken is er helaas altijd bij, niet met Painkiller of Defenders of the Faith maar met voorganger Firepower. Qua uitschieters ontlopen beide albums elkaar niet veel, het lijkt ook een logische, zelfs veilige opvolger van Firepower. Moeten de heren van Priest echter nog iets bewijzen? Natuurlijk niet, op voorwaarde dat hun volgende worp een live dubbelaar wordt, met ook de lekkerste nummers van hun twee recentste albums. Ik vraag het voor een vriend.
Een aantal maanden geleden heb ik dit aangekocht via Amazon, Discogs zegt dat die uitgave een andere hoes heeft, wie meer wil weten: Judas Priest – Invincible Shield. Het is dan ook de versie met elf nummers, hier nog drie tracks op een aparte schijf zetten? Komaan, zeg. Op Firepower konden dan wel veertien nummers staan.
Wat ik wel waardeer, is de aanwezigheid van het zelfde producersduo, hoofdproducer is gitarist Andy Sneap, co-producer Tom Allom doet nog mee aan twee nummers, het zorgt voor een heel bekende geluidservaring. In het boekje (het ding met de Judas Priest teksten, knipoog) staat nog altijd Glenn Tipton vermeld als gitarist maar gezien zijn gezondheidsperikelen veronderstel ik overuren voor de andere gitarist Richie Faulkner.
Tot en met nummer zeven kan ik me vermaken met speciale vermeldingen voor de opener Panic Attack, Invincible Shield, Gates of Hell en As God Is My Witness. Het is zelfs zo erg dat ik dat boekje wil vastnemen om de teksten mee te brullen (met die aderen vol adrenaline). Nummers acht, negen en tien zorgen voor een domper op mijn feestvreugde, gelukkig is er die afsluiter nog, ook ik denk dat dit een hommage is aan overleden collega artiesten.
Vergelijken is er helaas altijd bij, niet met Painkiller of Defenders of the Faith maar met voorganger Firepower. Qua uitschieters ontlopen beide albums elkaar niet veel, het lijkt ook een logische, zelfs veilige opvolger van Firepower. Moeten de heren van Priest echter nog iets bewijzen? Natuurlijk niet, op voorwaarde dat hun volgende worp een live dubbelaar wordt, met ook de lekkerste nummers van hun twee recentste albums. Ik vraag het voor een vriend.
0
geplaatst: 16 november 2024, 08:52 uur
Lijstjestijd komt eraan. Ik loop alle releases uit 2024 die ik aan mijn collectie heb toegevoegd nog eens langs om mijn oordeel op te frissen en te kijken of ze mogelijk in mijn top 20 een plaats krijgen.
Judas Priest laat 50 jaar ver in hun carrière nog steeds menig power- en heavy metalband horen hoe een sterk album in dit genre moet klinken. Een mooie mix van uptempo knallers, midtempo bangers en langzame epische tracks. Natuurlijk wordt er af en toe losjes geciteerd uit eerder werk (De riff in God Is My Witness doet bijvoorbeeld erg denken aan Leather Rebel) en worden er geen nieuwe wegen bewandeld. De productie van Andy Sneap zorgt er wel voor dat de band op Invincibel Shield nog steeds actueel klinkt.
Vanaf Trial By Fire laten de heren hun schild , en daarmee het niveau, een beetje zakken. Vooral Escape From Reality klinkt moeizaam en had achterwege gelaten mogen worden. Net dat het slecht is, maar het nummer valt uit de toon bij het verder coherente album. Giants In The Sky sluit het reguliere album gelukkig sterk af.
Op de deluxe-CD krijgen we dan nog een toetje met drie nummers die allemaal beter op het reguliere album hadden gepast in plaats van Escape From Reality.
Score: 85/100
Namsaap's Top 20 van 2024 - MusicMeter.nl
Judas Priest laat 50 jaar ver in hun carrière nog steeds menig power- en heavy metalband horen hoe een sterk album in dit genre moet klinken. Een mooie mix van uptempo knallers, midtempo bangers en langzame epische tracks. Natuurlijk wordt er af en toe losjes geciteerd uit eerder werk (De riff in God Is My Witness doet bijvoorbeeld erg denken aan Leather Rebel) en worden er geen nieuwe wegen bewandeld. De productie van Andy Sneap zorgt er wel voor dat de band op Invincibel Shield nog steeds actueel klinkt.
Vanaf Trial By Fire laten de heren hun schild , en daarmee het niveau, een beetje zakken. Vooral Escape From Reality klinkt moeizaam en had achterwege gelaten mogen worden. Net dat het slecht is, maar het nummer valt uit de toon bij het verder coherente album. Giants In The Sky sluit het reguliere album gelukkig sterk af.
Op de deluxe-CD krijgen we dan nog een toetje met drie nummers die allemaal beter op het reguliere album hadden gepast in plaats van Escape From Reality.
Score: 85/100
Namsaap's Top 20 van 2024 - MusicMeter.nl
0
geplaatst: 16 november 2024, 12:28 uur
ben er niet zo kapot van laat ik zeggen ik had er meer van verwacht. Luister lekker weg niet meer niet minder
0
geplaatst: 16 november 2024, 12:38 uur
Ik merk ook dat ik dit album niet meer zo vaak afspeel. Prima plaat verder maar de hoogtepunten zijn op één hand te tellen.
0
geplaatst: 16 november 2024, 22:06 uur
Ik blijf dit wel een topper vinden, en misschien wel mijn favoriete album uit 2024. Dit kan bijna wedijveren met hun top albums uit de jaren 80 vind ik, heel erg groot is het verschil niet.
* denotes required fields.
* denotes required fields.