Grian Chatten - Chaos for the Fly (2023)

Mooi zeg. Dankzij rotatielijst op mijn radar verschenen. Ooit Fontaines D.C. gecheckt maar vond dat niet mijn ding. Ga dat nu nog maar eens een poging geven, want dat Grian muziek kan maken blijkt wel

Hmm, nee. Zodra Grian Chatten de hoogte in gaat met zijn stem haak ik - net als bij zijn band - af.

Het is zonde omdat het tekstueel inhoudelijk fantastisch in elkaar steekt, en de muzikale omlijsting is wél ontzettend mooi. Maar voor het verhaal ga je niet naar een concert, en naar een museum niet voor de omlijsting. Een totaalplaatje mist.

Na flink wat luisterbeurten ben ik er nog niet over uit wat ik van dit album als geheel vind. De hoogtepunten zijn er zeker (m.n. de singles), maar het pakt me nog niet helemaal, terwijl ik wel steeds het gevoel heb dat dat gaat gebeuren. Dat dit een knap staaltje muzikaal vakmanschap is, staat wat mij betreft wel als een paal boven water.

Mmm ik sluit me voorlopig even aan bij mijn bovenbuur. Ik ben er ook nog niet helemaal uit. Het album opent met drie prachtige nummers, maar vanaf nummer 4 kakt het wat in voor mijn gevoel. Op één of andere manier kan het mijn aandacht niet vasthouden.... Ik geef het nog wat luisterbeurten en hoop dat het kwartje alsnog valt.

Ik vind het echt een geweldige album. Zo'n album om meteen op te zetten als je wakker wordt. Favoriete nummers: Fairlies & Bob's Casino. Ben het wel eens dat het eerste gedeelte van het album sterker is dan het tweede.

Zangers van rockbands die zich op een soloplaat van hun meer gevoelige/ melodieuze kant laten zien, zijn natuurlijk een fenomeen op zich. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van Grian Chatten gehoord, totdat ik las dat hij de zanger van Fontaines D.C. was, een band die ik vanwege de populariteit weleens heb opgezet, waarbij ik altijd na een paar liedjes concludeerde dat het niet mijn ding was en het weer afzette. Dat was bij Chaos For The Fly niet het geval, dit vond ik zelfs de moeite waard om een paar keer gehoord te hebben.

Op zijn soloplaat klinkt Chatten als een bastaardkind van Leonard Cohen en Shane MacGowan. Het gevaar bij dit soort platen is dat de maker zijn donkere en gevoelige bespiegelingen iets interessanter vindt dan ik ze vind, en dat zit me hier soms ook dwars. Vooral op 'All of the People' wordt naar een puberaal niveau afgedaald waarvoor ik misschien teveel een oude zak ben om het te waarderen.

Aan de andere kant komt uit deze plaat een duidelijke persoonlijkheid naar voren, en schrijft Chatten liedjes die goed bij zijn stem passen (een nachtegaal is hij niet bepaald) en die in je hoofd blijven hangen (vooral 'Fairlies' is echt een eersteklas oorwurm). De plaat is ook afgelopen voordat het stroperige sfeertje van gotische folk gaat vervelen. Geen topplaat voor mij, maar in ieder geval weet ik nu wie Grian Chatten is, en ben ik benieuwd naar wat hij in de toekomst gaat maken.

Soms is het echt vreemd hoe het met een album of artiest werkt, waarom een toch vrij standaard singer songwriter album zo'n enorme aandacht krijgt.
Zo ook hier met deze Grain Chatten. Is het omdat hij de leadsinger is van een populaire band? want zo speciaal is dit album toch niet. Het ontstijgt de middelmaat maar net, en meneer is ook niet echt een nachtegaaltje (sterker nog vaak is het randje vals ). De muzikale begeleiding is wel mooi gedaan, maar als je echt sfeer wilt, dan raadt ik iedereen aan om naar album Spectral Lines van Josh Ritter te luisteren. Dat is wat mij betreft een album dat veel meer sfeer heeft en aandacht verdient.

Vals of niet vals. Middelmatig of niet. Voor mij is het een album vanuit zijn hart zowel tekstueel als muzikaal. Daarom spreekt het mij ook aan. Maar goed, ieder zijn smaak. Ik zal jouw aanbeveling eens beluisteren.

Edit: ik sta mij wel wat te verwonderen dat dit album al zo lang op nr.1 op de rotatielijst staat.

Het niveau van Fairlies wordt nergens meer gehaald, al komt Seasons of Pain een beetje in de buurt.
En All of te People laat horen dat Grian wel kan zingen.

Ontdekknjg van het jaar. Top-album.

Een paar nummers wijken heel weinig af van een standaard Fontaines DC-track, maar over het algemeen is het rauwe randje er een beetje af en dit levert een ontwapende en fijnzinnige plaat op; er wordt niet geweldig, maar wel met overtuiging gezongen en de variatie in muzikaliteit is ook een pluspunt.

Gewoon allemaal goede liedjes op één album, en nog gevarieerd in stijl ook. Dat is knap. Een ander geluid van de voorman van Fontaines D.C. dan we van deze band gewend zijn. Maar welk een plezier om dit 'Chaos For The Fly' te beluisteren. Gemist in 2023, maar n.a.v. alle positieve jaaroverzichten toch nog maar eens even opgesnord.

deric raven schreef:



Hm... Mijn ervaring is juist dat het je goed kan doen als je afstand neemt van je oude bestaan. Dat je dan beter ziet hoe het leven thuis is en wie je zelf bent.
En wie zijn die "trouwe hulpeloze volgelingen"? Zijn bandmaatjes van Fontaines D.C.? Wel, die broedden op de sterke opvolger die onlangs verscheen: niks hulpeloos.

Vanaf de jaren '60 trokken vele Ierse muzikanten naar Londen, al was dat vaak noodzaak om een carrière verder te doen groeien. Een mooi voorbeeld zijn The Pogues, die juist op afstand op het idee kwamen om punk te combineren met traditionele Ierse folk.
In eigen land kreeg hun muziek weinig applaus: jigs en reels in een nieuw jasje? Niet leuk. In het Verenigd Koninkrijk en elders beleefde men dat anders. The Pogues hadden in eigen land nooit de hoogten kunnen bereiken die ze in Londen ontwikkelden.

Iets soortgelijks zie ik bij Grian Chatten op solodebuut Chaos for the Fly. De belangstelling was groot omdat hij als zanger van postpunkgroep Fontaines D.C. naam had gemaakt. Ook zonder die kennis was ik echter onder de indruk. Met andere muzikanten en in andere stijlen vaart hij een eigen koers die hij omzet in tien sterke liedjes. Hij beschouwt in die liedjes Ierland, het leven én zichzelf. Bovendien kan hij zo uit andere muzikale vaatjes tappen.

Drie voorbeelden: Last Time Every Time Forever heeft met zijn 6/8 maat en strijkers weg van Tindersticks - maar dan met die kenmerkende stem van Chatten; bij Bob's Casino denk ik dankzij de loungetrompetjes aan het werk van Herb Alpert - maar dan met die eigenwijze stem van Chatten en als contrast die van zangeres Georgie Jesson - hoe mooi; in Salt Throwers Off A Truck klinkt folk - met die soms dwarrelende zanglijnen van Chatten.

Skinty Fia, de derde van Fontaines D.C. van het jaar ervoor, vond ik qua melodieën niet altijd even sterk, al kwam ik nog altijd op drieëneenhalve ster uit. Chaos for the Fly bevalt beter. Ik heb wel wat met Chattens frasering, zangstijl en de Ierse sfeer die doorwerkt. Zeker op dit persoonlijke en gevarieerde plaatje, dat met z'n 36 minuten niet te lang doorgaat en mij als schoolcijfer een 8,5 waard is.

RonaldjKMet de trouwe hulpeloze volgelingen bedoel ik de jonge liefhebbers van de postpunk muziek, en niet zozeer de bandleden, maar ik snap dat je het ook anders kan lezen. Als boegbeeld ligt er veel druk op Chatten, en dat hij tijdelijk de anonimiteit opzoekt om aan die druk te ontsnappen is begrijpelijk. Achteraf gezien heeft een paniekaanval invloed op de laatste Fontaines D.C. plaat, misschien heeft het een met het ander te maken.Ik vind het solo uitstapje stukken zwakker dan de sterke Fontaines D.C. platen.

Zo ver ik weet is The Pogues een band die na het zien van een Sex Pistols concert in Londen ontstaat, en waarbij sommige leden wel een Ierse achtergrond hebben. Het is inderdaad wel een groot stuk Ierse roots wat uiteindelijk het geluid bepaald.

Aha, nu begrijp ik je, dank voor de uitleg, deric raven!

The Pogues ontstonden pas later: 1982, zes jaar nadat de Pistols furore begonnen te maken en drie jaar na hun laatste optreden.
Eerst waren er in Londen The Nipple Erectors en in Dublin The Radiators from Space met daarin Philip Chevron. Die voorlopers zijn hier off-topic, The Pogues kom ik t.z.t. uitgebreid tegen.

Dit Chaos for the Fly vind ik dus een heerlijk zijweggetje van de Fontaines. Ik hoor bovendien enige hints op de nieuwste Fontaines D.C, meer dan op hun eigen voorganger. Al is de groep natuurlijk véél meer dan slechts de groep van Chatten, maar dat is een open deur.

The Nipple Erectors...?? Geweldig.

RonaldjK, bij de laatste Fontaines D.C. heb ik een uitgebreid stuk geschreven