Avril Lavigne - Love Sux (2022)

Zo, Bite Me doet de oude tijden weer even herleven zeg. Stukje nostalgie dit. Ga deze maar eens in de gaten houden.

Oneens met Avril. Ik vind het nog altijd een geweldige band.

Instrumentaal misschien niet altijd even indrukwekkend, maar tekstueel gezien is Avril zonder twijfel één van de beste van haar generatie.



Pure poëzie.

Wat een nostalgische 00’s sound heeft dit album zeg! Ik ben eigenlijk helemaal niet zo bekend met haar eerdere werk, wat best raar is, aangezien ik wel veel naar haar ‘generatiegenootjes’ luister (Kelly Clarkson, P!nk, Anastacia etc.). Misschien toch maar is tijd om Avril’s eerdere werk te ontdekken (buiten de bekende hits om). Kan er voor nu nog geen beoordeling aan geven, maar dit album bevalt me nu al!

Helemaal vergeten dat het album uitgekomen was, dus vandaag beluisterd. Was heel erg benieuwd.

De sound klinkt niet helemaal zoals vroeger, het zijn veel stevigere nummers. Het komt wel in de buurt van The Best Damn Thing qua stijl. En dat is mijn lievelingsalbum van haar, maar dat is toch een heel stuk beter.

Eigenlijk zijn alle nummers leuk en luisteren lekker weg. Er had van mij wel wat meer diversiteit/creativiteit mogen zijn. Het klinkt veel hetzelfde en de nummers duren ook niet heel erg lang.

Leukste nummers: Cannonball, Bois Lie, Bite Me, Avalanche, Dare To Love Me.

Toch doet dit album het niet onder van haar latere werk. Hoop nog steeds op meer zoals haar eerste drie albums. Al denk ik dat ik die hoop inmiddels moet opgeven.

Een beetje een meh gevoel aan overgehouden na het beluisteren van dit album. Niet slecht maar ik had hogere verwachtingen. De sound van dit album is het meeste waar ik mij aan erger. Het heeft dat trendy gen z pop-punk geluid wat je bijvoorbeeld ook hoort op Olivia Rodrigo, Machine Gun Kelly etc..
Zonde want in de kern hoor je wel Let Go, Lavigne dingen terug. Stand out track voor mij is All I Wanted met Mark Hoppus van Blink 182.

Ik gooi MuMe open met mijn slaperige kop, zie dit album in de updates staan, en klik erop uit nieuwsgierigheid - en ik krijg precies waar ik stiekem op hoopte. Die titel, die albumcover, de eerste dertig seconden van de video van Bite Me... Wauw. Ik ben gelijk lekker wakker van de plaatsvervangende schaamte. Dit is zo'n onverholen simulacrum van mid-2000s poppunk, wat op zich al een compleet gecommercialiseerd opblaasgenre was, een creatie van de muziekindustrie bedoeld om recalcitrante tieners hun zakgeld af te troggelen. Je ziet het, dit haalt mijn meest cynische kant naar boven, en ik hou ervan.

Die mag op een tegeltje

Degelijk album wat bij vlagen wel netjes in de nostalgie tapt. En soms is die mid-2000s poppunk gewoon weer eventjes fijn.

Geen speciaal werk, maar wel leuk om zo af en toe eens in een playlist te hebben staan.

Wil jullie vibe niet killen, maar dat wordt een kleine lettergrootte dan.

Geen probleem!

Klinkt ouderwets Avril! Wederom geen extreme uitschieters als de akoestische versie van Bite Me erg fijn is. Lekker album! 3,5*

1. Cannonball (2:18)  --- 3,0
2. Bois Lie (2:43)  --- 3,5
3. Bite Me (2:39)  --- 3,5
4. I Love It When You Hate Me (2:25)  --- 4,0
5. Love Sux (2:48)  --- 4,0
6. Kiss Me Like the World Is Ending (2:50)  --- 3,5
7. Avalanche (3:39)  --- 3,5
8. Déjà Vu (3:23)  --- 3,0
9. F.U. (2:47)  --- 4,0
10. All I Wanted (2:32)  --- 3,0
11. Dare to Love Me (3:34)  --- 3,5
12. Break of a Heartache (1:51)  --- 3,0
13. Bite Me [Acoustic] * (3:09)  --- 4,0

De combinatie van de hoes en de tracktitels geeft het idee van een 38-jarige puber. Alsof de tijd stil gestaan heeft sinds het tergende Girlfriend.

Aan de muziek zelf waag ik me maar niet.