Aldous Harding - Warm Chris (2022)

Lawn klinkt weer als vanouds, prachtig stukje muziek

Nu duimen dat haar concert in Tivoli doorgaat...

Fever, ben onder de indruk.
Helaas kunnen we haar pas volgend jaar weer in levende lijve zien.

Ik kijk heel erg uit naar dit album!

Geen Old Peel? Dat vond ik nou zo'n veelbelovende single, was dat inderdaad een oude schil?

Vanaf vandaag te beluisteren via de diverse streamingdiensten. Eerste luisterbeurt is niet meteen overtuigend. Klinkt allemaal wat braafjes en ‘n tikkeltje saai. Verwachtingen waren hoog gespannen. Haar eerdere albums scoren als een malle bij mij (hoewel ik voorganger Designer al minder vond) Gaat op herhaling de komende dagen. Wie weet.

Vandaag meteen maar even aan de tand gevoeld. Haar debuut, maar vooral Party sloeg bij mij in als een bom. Heel veel gevoel en expressie waarbij ik soms mijn adem inhield. Sindsdien mis ik dat en is het wat oppervlakkiger geworden. Dat hoeft niet persé slecht te zijn, maar als je eenmaal weet wat ze in haar mars heeft. Dit album is vooralsnog geen hoogvlieger wat mij betreft. Klinkt als een klok, maar doet me niet zoveel. De bijna swingende eerste single is een welkom hoogtepunt.
Na een eerste beurt zou ik niet verder komen dan pakweg 2,5 of 3, maar ik ga er wat meer luisterbeurten aan wijden. Het kopen van een kaartje voor haar optreden wilde ik af laten hangen van dit album. En inderdaad; ik denk dat het niet gaat gebeuren. Gemiste kans.

Vreemd genoeg heb ik bij enkele nummers, waaronder bij Ennui, een Lynsey de Paul-feel. Niet dat ik daar nou echt opgewonden van raak. Ik vind veel nummers behoorlijk plichtmatig klinken en qua repertoire vind ik de melodiën ook niet zo sterk als Designer. Nog eens een paar keer naar luisteren, dan maar...

Ik vond dit eerst maar niets, want saai en zeurderig. Maar na een paar keer luisteren vallen je steeds meer leuke muzikale vondsten op. Ik ben ook gewend geraakt aan de hese stem van Aldous, die ik nu beter als karakteristiek zou omschrijven. Niet elk nummer is even sterk. Ik zet daarom voorzichtig in op 3,5.

Ik vind Aldous Harding een fascinerende artiest. Er zit een intrinsieke subtiele gekte in alles wat ze doet, maar tegelijk ligt haar muziek uiterst warm in het gehoor en in dat contrast tussen subtiele gekte en muzikale warmte gebeurt iets heel erg onderscheidends en prikkelends. Het is ook heel duidelijk dat ze op deze plaat verschillende karakters speelt. Misschien was dat altijd al zo, maar hier komt het explicieter naar voren. Soms channelt haar stem voor mij één-op-één andere zangeressen - soms slechts voor de duur van enkele frasen, maar toch - zo hoor ik onder meer Vashti Bunyan, Joanna Newsom, Marianne Faithfull, Patti Smith en PJ Harvey voorbijkomen. Ik bedoel niet zozeer dat ze deze uiteenlopende stemmen imiteert - en het zal vast ook niet zo letterlijk bedoeld zijn als hoe ik het nu stel - maar het is voor mij echt alsof ik bij bijna elk nummer naar iemand anders luister en dat heeft wel iets betoverends. Omdat de muziek daarentegen juist wel behoorlijk consistent is, vormt dat tezamen een kaleidoscopische eenheid. Na enkele luisterbeurten - dus uiteraard kan dat nog veranderen - denk ik dat Warm Chris voor mij minder duidelijke uitschieters heeft dan haar vorige werken, maar als geheel Aldous' meest onderscheidende en krachtigste werk tot dusverre is.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Aldous Harding - Warm Chris - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Aldous Harding - Warm Chris
Ook op haar vierde album doet de Nieuw-Zeelandse muzikante Aldous Harding continu dingen die je niet verwacht, maar betovert ze ook tien tracks lang met songs die de fantasie genadeloos prikkelen

Aldous Harding brak aan het eind van 2014 door met een sensationeel goed debuutalbum, waarop ze vooral aansloot bij de Amerikaanse psychedelische folk uit de jaren 60 en 70. Op de twee albums die volgden verlegde ze haar muzikale koers en koos ze voor een wat voller en veelzijdiger geluid. Ook voor het deze week verschenen Warm Chris heeft Aldous Harding weer een beroep gedaan op de Britse producer John Parish, die het album heeft voorzien van een mooi en gevarieerd geluid. Aldous Harding voegt minstens even gevarieerde vocalen toe. Niet iedereen is gecharmeerd van haar stem, maar ik vind het ook dit keer indrukwekkend hoe ze er in slaagt om steeds weer totaal anders maar altijd interessant te klinken.

Aan het eind van 2014 kwam ik bij toeval in aanraking met het eerder dat jaar verschenen titelloze debuutalbum van de Nieuw-Zeelandse muzikante Aldous Harding. Het album was op dat moment nog niet te vinden op de streaming media diensten, maar na de aanschaf van een digitale versie van het album bleek het liefde op het eerste gezicht.

Op haar debuutalbum klonk de muzikante uit Lyttleton als de boegbeelden van de Amerikaanse psychedelische folk uit de late jaren 60 en vroege jaren 70, maar ze voorzag haar muziek ook van een eigentijds tintje door onder andere de inzet van elektronica. Het debuut van Aldous Harding dook twee weken na mijn ontdekking van het album hoog op in mijn jaarlijstje en daarin kwamen ook de twee volgende albums van de Nieuw-Zeelandse muzikante terecht.

Op Party uit 2017 en Designer uit 2019 koos Aldous Harding, samen met producer John Parish, voor een wat voller geluid en verkende ze bovendien invloeden buiten de Amerikaanse psychedelische folk uit het verleden. Deze week duikt Aldous Harding op met haar vierde album en ook Warm Chris is weer geproduceerd door John Parish, die vooral bekend is van zijn werk met PJ Harvey.

Warm Chris is, net als zijn twee voorgangers, fraai ingekleurd en knap geproduceerd, wat we John Parish inmiddels wel toe kunnen vertrouwen. In de meeste songs op Warm Chris staat de piano centraal, maar dat betekent niet dat het album eenvormig klinkt. Integendeel zelfs, want de muziek van Aldous Harding klonk nog niet eerder zo veelzijdig.

Invloeden uit de psychedelische folk van illustere voorgangers als Linda Perhacs, Karen Dalton, Vashti Bunyan en Judee Sill klinkt nog altijd door in de muziek van Aldous Harding, maar de Nieuw-Zeelandse muzikante is zeker geen doorsnee folkie meer. In een aantal songs op Warm Chris zijn jazzy invloeden te horen, zeker wanneer blazers worden ingezet, maar Aldous Harding kan ook uit de voeten met tijdloze singer-songwriter muziek uit de jaren 70, met verrassend zonnige popmuziek, maar ook met wat stekeligere songs. Die laatste songs doen af en toe wel wat denken aan de muziek van PJ Harvey, maar voor de meeste songs op Warm Chris gaat deze vergelijking totaal niet op.

Na mijn eerste jubelrecensie van het debuut van Aldous Harding kreeg ik vaak terug dat het lastig wennen was aan de bijzondere stem van Aldous Harding en dat is niet veranderd denk ik. Ook op Warm Chris laat de Nieuw-Zeelandse muzikante weer horen dat ze haar stem op meerdere manieren kan gebruiken en alledaags klinkt het maar zelden. Ik kan me eerlijk gezegd wel voorstellen dat niet iedereen gecharmeerd is van de stem van Aldous Harding, maar voor mij persoonlijk zijn het juist de bijzondere stem van de Nieuw-Zeelandse muzikante en haar bijzondere stemgebruik die haar muziek zo bijzonder maken.

Ook op Warm Chris kan het weer alle kanten op. De instrumentatie klinkt in iedere track weer net wat anders en Aldous Harding zoekt er in iedere track de best passende vocalen bij. Ik zeg het vaak, maar ook dit is een album dat het best tot zijn recht komt bij beluistering met een goede koptelefoon. Ik begin inmiddels voor de zoveelste keer aan Warm Chris en vind het weer prachtig. Natuurlijk ontbreekt de sensatie van het onverwachte debuut, maar ook album nummer vier is er een vol verrassing. Erwin Zijleman

Zo goed als de vorige viel, zo slecht valt deze.Die stemmetjes worden een maniertje.Irritant dus.En als je vals zingt (Passon Babe) ben je wat mij betreft af.Reden waarom ik mij ook niet kan verzoenen met Big Thief.

Krijg gewoon zin om het album te luisteren als ik je recensie lees erwinz. Helaas heb ik dat de afgelopen dagen al enkele keren gedaan maar de door jou omschreven euforie wil maar niet komen. Vind dit album eerlijk gezegd strontvervelend en supersaai. Zo'n talentvolle dame...zonde. Terug naar haar eerste 2 albums dan maar.

Ik vond hem in eerste instantie ook tegenvallen, maar na een paar keer horen viel het kwartje bij mij. Haar eerste album is mij overigens wel een stuk dierbaarder

Ik ben verbaasd door de lauwe ontvangst hier. De singles Lawn en Fever vind ik niet minder dan geweldig en ook recente single Old Peel was een genot. Kan mij bijna niet voorstellen dat er dan een matig album uitrolt, zonder enig teken van verval.

Eerste indruk was, mwah, maar dat heb ik nu 3x gehad bij Aldous Harding. Daar vlieg ik niet meer in. Warm Chris is een geweldig album.

Dan blijf ik het ook nog een paar kansen geven, want dit was ook mijn eerste indruk..

Had een tegengestelde ervaring: eerste keer leuk vreemd, zoals we Aldous kennen. Daarna saaier en de 3e x zelfs een beetje irritant.

'Tick Tock' kwam voorbij in de Spotify-aanbevelingen en klonk leuk genoeg om het album te beluisteren.
Na aanvankelijke goedkeurende knikjes en wippende schoenneuzen bij de eerste vijf en opgetrokken wenkbrauwen bij het onvast zingen op het zesde (wat ik als functioneel valszingen ervaarde), dommelde ik wat weg om bij het laatste nummer, het Incredible String Band-achtige 'Leathery Whip' weer rechtop te veren. Dus dat kan ze dus ook! Was er maar wat meer van zulks lekkers...
Daarna draaide ik ter vergelijking een vijftig jaar oude plaat van een female singer-songwriter en ik begreep waar het bij Aldous aan schort: soul!

Plaat pakt me wel, pakt me niet. En dat gaat zo een beetje heen en weer. Ik heb Aldous Harding heel hoog zitten, maar hier moet ik nog een beetje aan wennen. Kan er nog niet zo goed de vinger op leggen waar dat in zit.

Dit is een echte luisterplaat die (zoals erwinz terecht opmerkt) het best met een hoofdtelefoon beluisterd kan worden - niet alleen voor de details van de productie die spot-on is (dank aan John Parrish) maar ook voor de nodige concentratie. Sommige albums vragen daar extra om, en dit is een duidelijk voorbeeld. Wel moet worden opgemerkt, dat een zekere kunstzinnigheid de muziek van Harding is binnengeslopen, en dat is iets wat je moet liggen - ik begrijp de vergelijkingen met het debuut natuurlijk heel goed.

Eigenlijk iedere dag gedraaid vanaf de release. De waardering is gegroeid, maar ik blijf met hetzelfde gevoel zitten; prachtige productie en goed uitgewerkte nummers, maar ik ben ‘het gevoel’ kwijt. Ze kan betoveren en bezweren, maar dat gebeurt nu niet. Mijn eerste aankoop was Party, en daar kon ik ademloos naar luisteren en kon ook niet wachten om live ook betoverd te worden. Warm Chris is fijn en mooi voor thuis, maar nodigt niet uit tot een concertbezoek.
Als Warm Chris mijn eerste kennismaking zou zijn geweest was de waardering wellicht hoger uitgevallen, maar je gaat altijd vergelijken. En dan, ik kan het echt niet helpen, zit je steeds te wachten op magische momenten die niet komen. Desondanks is en blijft het een dame van de muzikale upperclass. Eentje om te blijven koesteren.

Jammer irritante plaat. Vond vorig werk goed, maar hier voelt het als een trucje. Ook nog eens matige productie. Simpelweg matig.

Ik merk vooral heel wat Belle & Sebastian invloeden op.

Na het best wel wat kansen gegeven te hebben, blijf ik dit toch wat aan de vlakke kant vinden. Het is zeker niet slecht, maar ook niet heel boeiend. De vorige twee platen bevatten een aantal pareltjes, maar deze songs - al waardeer ik het meer experimentele eraan wel (niet irritant) - zijn al met al niet echt interessant genoeg wat mij betreft. Kan ook meespelen dat de productie zoals eerder aangegeven niet sterk is. Ietwat teleurgesteld dus na de vorige twee platen.

oh musicmeter, foei! wat slecht! een 3,2 voor dit tijdloze singersongwriter album? Waar gaat dat over? Nogmaals foei! een ieder die dit 3 of daaronder heeft gegeven moet minstens tien minuten in de hoek gaan staan, billekoek als dat nog mocht, nee echt, komop zeg!

Dit is geen plaat voor de lauwe-aandacht-luisteraar. Heel subtiel en zeer gedetailleerd gaat deze eigenwijze artiest te werk. Elke song zingt ze met een andere stem, een andere persoonlijkheid. Ongrijpbaar, net als de teksten, die je net genoeg geven om aan vast te houden. Eerdere albums heb ik nog niet beluisterd, Warm Chris doet me vaak denken aan de latere albums van Vashti Bunyan.

Dit album geeft pas na meerdere luisterbeurten zijn geheimen prijs, dat verklaart de lage score wel. Ik was ook bijna afgehaakt, voelde als een teleurstelling na de geweldige voorganger. Inmiddels heb ik ook deze plaat omarmd, score volgt nog.

Ik merk wel dat ik, na een vrij verslaafde periode van een week of twee à drie, deze plaat toch eigenlijk niet meer opzet. Terwijl Aldous' vorige albums vele malen langer wisten te beklijven. Heb hem net weer eens gedraaid in de hoop iets van mijn enthousiasme terug te vinden, maar het viel toch een beetje tegen. Of dat komt omdat het verrassingseffect van de plaat inmiddels weg is of ik simpelweg niet in de juiste stemming verkeerde, vind ik wat moeilijk te beoordelen. Ik zal het binnenkort nog eens proberen, om te kijken of ik mijn cijfer hier bij moet stellen (iets wat ik eigenlijk nooit doe). Slecht vind ik het overigens ook allerminst, dit blijft een hoogst originele artieste met veel gevoel voor melodie. Maar het 'quirky' gehalte wat mij normaal zo in haar muziek aantrekt, ligt er voor mij ditmaal net iets te dik bovenop. Het is me allemaal wat te guitig geloof ik. Hierboven schreef ik: ''het is voor mij echt alsof ik bij bijna elk nummer naar iemand anders luister en dat heeft wel iets betoverends'', maar juist het gebrek aan eenheid, een ijkpunt van de persoonlijkheid achter de veelheid aan bonte maskers, maakt het mij nu wat te vluchtig.

Had deze plaat door de lage score hier links laten liggen vooralsnog ... wat een misser!! Het is een pracht album. Wat een kunst!! Aldous Harding staat op hoog niveau.

In maart ‘23 Harding gezien in Brussel, Cirque Royal. Binnen anderhalf uur was ze klaar. Ze speelde voornamelijk nummers van dit laatste album aangevuld met ‘hits’ zoals The Barrel. De hits + Fever van Chris slorgen erg aan. De interactie met het publiek bleef beperkt tot 3 zinnen. Desondanks wist ze het publiek te boeien met haar wonderschone, ietwat mysterieuze muziek. Kort maar krachtig zal ik maar zeggen. Oja, bij dit soort muziek kun je beter naar België afreizen waar het publiek nog luistert en niet onbeschoft doorlult.

Gisteravond gezien in Groningen. Gelukkig viel het met het onbeschofte gelul enorm mee.
Op Leathery Whip zingt Jason van Sleaford Mods een beetje mee.

Eergisteravond gezien in Utrecht. Geen onbeschoft gelul waargenomen. Tussen de nummers door kon je een speld horen vallen in de zaal...