Francesco Bianconi - Forever (2020)

In het kader van een vakantie naar Italië een aantal jaar geleden kwam ik uit bij Baustelle, waar de samenzang tussen Francesco Bianconi en Rachele Bastreghi opviel. Heerlijke indie-liedjes, een categorie die ik tijdens mijn zoektocht indertijd niet makkelijk kon vinden. Het was meestal zoetgevooisde zwijmelpop, of wat rauwe jazz-achtige muziek waar ik op stuitte.

Baustelle verloor ik na die vakantie uit het oog en oor, ook toen ik later weer terugging naar het land (en de band al weer nieuwe albums uitgebracht had).

Bianconi heeft nu een solo-album uitgebracht, Forever, en wat gelijk bij de eerste nummers al opvalt: de Boudewijn de Groot-achtige gelijkenis qua stemgeluid en de barokke sound met dank aan de strijkers.

Dat is wat mij betreft een zeer aangename combinatie. Het is alsof je bij een heerlijk haardvuurtje zit om je te laten opwarmen. Puur en de juiste snaar rakend (pas op voor dat traantje dat zomaar eens kan gaan rollen).

De nummers zijn echt hemeltergend mooi op dit album. Barokpop pur sang.

Is er een minpunt te noemen? Vooruit, een kleintje dan. Voor mij hoeft de afwisseling met enkele Engelstalige nummers niet. Hou het lekker in één taal.

Maaaarrrrr.... als Rufus Wainwright ineens te horen is op Andante en plots schakelt naar het italiaans maakt het me allemaal niet veel meer uit. Het nummer is zo goed en de muzikale omlijsting om bij weg te smelten.

Buiten Rufus doen meer bekende namen mee: Thomas Bartlett, Kazu Makino, Eleanor Friedberger (The Fiery Furnaces) en Hindi Zahra horen we ook terug.

Zeer fijn album en degenen die mijn smaak op dit vlak een beetje kennen: 'you know who you are'.... zoek dit op!

Vandaag binnengekomen op vinyl: echt zo'n album dat ik moet hebben. Het volume omhoog, de nieuwsberichten niet om vrolijk van te worden, de blaadjes waaien letterlijk mijn raam voorbij, de herfst zet goed in...... alle ingrediënten om dit album nu de extra mokerslag te laten geven.

Het hakt er echt enorm in. Wat een schitterende muziek is dit.

Nu nog oppikken dames en heren! Ook al is het grotendeels in het Italiaans (met hier en daar wat Engels).

Mooie barokpop inderdaad, met weelderig gedrapeerde strijkers en aandoenlijk pianospel als voornaamste begeleiding. De stem van Bianconi heeft soms iets lijzigs, en doet me dan wat denken aan Leonard Cohen. De duetten vind ik niet altijd even geslaagd; laten we het op fifty-fifty houden. Die met Wainwright en Zahra zijn schitterend, de andere twee doen me een pak minder.

Ik ben het verder wel eens met aERo wat de taalkeuze betreft; die nummers in het Engels hadden niet zo nodig gehoeven. Het Italiaans is wel een frivole taal die zich uitstekend leent voor dit soort muziek, zo merk ik.

3,5 sterren

Groeiplaat. Begin deze ineens meer te waarderen. Er zitten echt krachtige verassende partijen in verwerkt die te goed zijn voor popmuziek. De klassieke scholing is duidelijk te horen en gaat beter worden naarmate je dit album vaker luistert. Blijft een moeilijke combi in het algemeen. Echter net niet zo goed als italiaanse cultheld Piero ciampi waarvan alle 3 zijn albums mij zeer aan het hart gaan. En de 5 waarderingen terecht zijn Piero Ciampi - Piero Ciampi (1971)