The Nits - Henk (1986)

Goed nummer hoor, daar niet van, maar net even te kabbelend om herhaaldelijk terug te willen horen.

Kabbelend is wel het laatste woord dat in mij opkomt als ik naar Home Before Dark luister... Maar ja, iedereen beleeft muziek op zijn eigen manier.

Henk is het eerste album van The Nits als trio.
Michiel Peters heeft de band dan inmiddels verlaten.
Creatieve plaat wederom, maar niet overal even bevredigend.
Met name de produktie is niet echt geslaagd en ook de keuze van de Synths is een puntje van kritiek.
Laat ik het zo stellen; Er had meer uitgehaald kunnen worden.
Laten we het houden op de lege plek die er ineens was.
Wat de groep op de volgende worp In The Dutch Mountains wel goed doen, blijft dat hier wat achterwege.
Daar speelt Hofstede vaak de acoustische gitaar en dat geeft het net de extra boost die veel songs nodig hebben. Ook productioneel is die plaat verzorgder en in balans.
Het is jammer, want er staan gewoon prima liedjes op, maar het is te iel, te steriel en te machinaal geregistreerd.
Zeker met de wetenschap dat op Urk ( live) nummers van Henk wel goed over komen.
Dat is helaas een irritatie, en ik ben nu eenmaal wel iemand die kritisch is aangaande productie.
Het moet prettig luisterbaar zijn en dat gevoel heb ik te weinig op Henk.
Desalnietemin, de eerste 4 songs zijn natuurlijk uitstekende composities.
Daarna wordt dat niveau eigenlijk niet meer gehaald, al blijft het vermakelijk hoe speels en creatief de groep opereert.
De lyrics en onderwerpen zijn zoals vaker onderscheidend.
Wellicht is Henk het einde van deel 1 van The Nits.
Hierna wordt het vooral volwassener en blijkt er ook buiten Nederland steeds meer waardering te komen.

Wederom kan ik me in bikkels commentaren vinden.


Ik zie Henk als een oefenplaat. Het zoeken naar een nieuwe balans.
Dat is ook fraai uitgedrukt in de hoes met de in drie stukken geknipte hoofden van het trio.

Als je een stoel met vier poten gewoon bent, is een driepikkel plots wat ongemakkelijk.
Dat is Henk ook, een wat ongemakkelijk zittende plaat. Met een te protserige titel.

The Nits zoeken hier naar hun tweede levensadem en Henk is het Finse woord voor "adem".
Maar de ironie wil dat het de eerste plaat is waarop de band als trio gaat componeren.
Het is in die samenwerking dat de groep haar evenwicht zal terugvinden.

Vroeger had ik er wel last van : als ik nummers eerst in een live-versie kende vond ik het vaak moeilijk om de studio-versie (dikwijls minder los, droger, minder spontaan, ingetogener en behoudender) daarna nog op waarde te schatten. Het verschil tussen Smoke on the water op Made in Japan en de studioversie op Machine head is wel een klassiek voorbeeld, hoewel de verschillen tussen de twee versies van Heroin op The Velvet Underground & Nico en Lou Reeds Rock n roll animal natuurlijk nog veel groter zijn. Gelukkig kan ik inmiddels in zulke gevallen de twee versies indien nodig "van elkaar scheiden" en elk apart op z'n eigen merites beoordelen.
        Met Henk loop ik voor het eerst sinds jaren toch weer tegen dit probleem op, want de versies op Urk die ik van vijf van deze nummers ken zijn zó goed en rijk (met name de onvoorstelbare ruimtelijkheid van Under a canoe, maar ook de swing van Cabins) dat ik echt veel moeite moet doen om "in" deze oorspronkelijke versies te komen. Dat me dat toch lukt is niet alleen aan doorzettingsvermogen en gewenning te danken, maar ook en vooral aan de knappe composities, de aangename produktie en de subtiele en gevarieerde arrangementen. Zouden Nitsers nou onbewust in elke kringloopwinkel rondkijken op zoek naar een grappig of oud of bizar muziekinstrument dat een nog nooit gebruikte kleur aan hun arrangementen zou kunnen verlenen?
        En tenslotte... ik ben op MusicMeter al vaker in aanvaring gekomen met mensen die nooit naar teksten luisteren en dus ook niet inzien hoe ik mijn waardering van de muziek daardoor kan laten beïnvloeden, maar de teksten van Henk Hofstede beschouw ik toch bijna als een extra instrument. Zijn grappige fantasieën, aandoenlijke (echte of fictieve) jeugdherinneringen en eigenzinnige invalshoeken (een man die er met de fiets op uit gaat, een jongen die droomt van een avontuurlijke zeereis, Edward Hoppers benzinepompbediende, een zingende telegrambesteller, of iemand die de lineaire werkelijkheid andersom ervaart) maken van dit album –en deze band– een dikwijls boven de werkelijkheid uitgetilde ervaring. Gelukkig heb ik geen last van een steriele en/of gedateerde produktie, en mijn enige pijnpunten zijn dat stompzinnige "Ja ja ja ja"-getrappel op Port of Amsterdam en de onoplettende ontwerper of drukker van het hoesje van de Henk/Kilo-compilatie-CD die achterop Erom on als Erom om heeft gespeld zodat die titel nu totaal betekenisloos is geworden. Verder een prachtige plaat die mij heel veel zin geeft om gauw de bike uit mijn head te halen en de Dutch mountains te gaan beklimmen.

Beetje late reactie van mijn kant, maar bij deze: toprecensie!

Sleep [What Happens to Your Eyes] is een geweldig nummer. Midden jaren 90 ene Ton Wibjee dj op KINK FM begon een betoog en zei daarbij:> Wat een boer niet kent dat [vr] eet hij niet, en toen kwamen de klanken van Sleep op de radio. Wat was dat een mooie muziek programma, weet niet meer hoe dat heette, maar heb door hem veel muziek leren kennen. Hij draaide ook No more "I love You's". van Annie Lennox.

eennagoeiste album van de Nits. lekker buiten de lijntjes, zoals ik dat graag heb.