Brigid Mae Power - Head Above the Water (2020)

Elke keer als ik langs deze release skip lijkt het net of ik British Sea Power lees. Gosh, wat een afknapper nu...

Dit album kabbelt heel aangenaam verder. Als ik in de stemming ben dan is dit een prima album om af en toe naar te luisteren. Brigid Mae Powers speelt haar muziek met een stevige blik in de achteruitkijkspiegel. De Engelse folk van rond 1970 is zeker leidend en de band Traffic of beter gezegd Steve Winwood was geïnteresseerd om daar een bijdrage aan te leveren. Op het live album 'Welcome To The Canteen' staat een versie van '40.000 Headmen', dat een blauwdruk voor dit album lijkt te zijn. (Geen nummer haalt die kwaliteit overigens.)

Dit album is duidelijk met liefde gemaakt. De drie co-producers hebben de meeste nummers mooie arrangementen meegegeven, zonder teveel te doen. Het is de, soms licht zeurende stem van Power die leidend blijft op de plaat. Ik kan me voorstellen dat haar stem een dingetje is voor sommige mensen, maar voor mij is het meestal o.k. Het is een aardige plaat, maar niet meer dan dat.

Dit is een bewerking van een post op WoNoBloG.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Brigid Mae Power - Head Above The Water - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Brigid Mae Power - Head Above The Water
Brigid Mae Power sleept je met een mix van folk, country en psychedelica een flink aantal decennia mee terug in de tijd en zorgt voor een album dat je even alles doet vergeten

De Ierse muzikante Brigid Mae Power is alweer toe aan album nummer drie en net als zijn twee voorgangers is ook Head Above The Water een wonderschoon album. Net als op haar vorige albums heeft de singer-songwriter uit Galway een voorkeur voor muziek zoals die in de jaren 60 en 70 werd gemaakt. Folk vormt het belangrijkste bestanddeel van de muziek van Brigid Mae Power, maar ook invloeden uit de country en psychedelica hebben hun weg gevonden naar haar derde album. Het levert een album op vol prachtige klanken, weemoedige maar meeslepende zang en songs die zowel uitnodigen tot wegdromen als tot volledig uitpluizen. Prachtig album weer.

Brigid Mae Power maakte bijna vier jaar geleden behoorlijk wat indruk met een album dat begon bij de Laurel Canyon albums van Joni Mitchell en de psychedelica van Jefferson Airplane en eindigde bij de muziek van The Cocteau Twins, This Mortal Coil en zeker ook P.J. Harvey uit de jaren 80 en 90.

Op het twee jaar geleden verschenen The Two Worlds verdwenen de 80s invloeden wat uit beeld en klonk Brigid Mae Power vooral als een verloren gewaande folkie uit de jaren 60 of 70. Het resultaat was nog steeds prachtig en persoonlijk vond ik het tweede album van de in London geboren maar in Ierland opgegroeide Brigid Mae Power zelfs beter dan haar zo geprezen debuut. Deze week verscheen album nummer drie en ook Head Above The Water is een album vol echo’s uit het verre verleden.

Het album opent verrassend toegankelijk met het fraaie On A City Night, dat, mede door de bijdragen van de pedal steel en de viool, meer invloeden uit de countrymuziek bevat dan we van Brigid Mae Power gewend zijn. Het is een verrassende wending, maar het is er een die me uitstekend bevalt.

Openingstrack On A City Night herinnert, met name door de zang, onmiddellijk aan muziek uit de jaren 60 en 70. Brigid Mae Power doet met haar bijzondere vocalen denken aan folkzangeressen als Judee Sill en Linda Perhacs of aan meer eigentijdse folkies als Beth Orton, Laura Marling en Aoife Nessa Frances, terwijl de lome countryklanken je mee terug nemen naar tijden zonder de hectiek van het heden. Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van de zang van de singer-songwriter uit het Ierse Galway, maar ik vind het ook dit keer prachtig, ook als niet wordt gekozen voor woorden maar voor klanken.

Net als het vorige album van Brigid Mae Power klinkt ook Head Above The Water weer fantastisch. Brigid Mae Power produceerde het album dit keer samen met de Schotse folkmuzikant Alasdair Roberts, maar uiteraard schoof ook haar echtgenoot en geluidskunstenaar Peter Broderick aan. Het levert een voornamelijk organisch klankentapijt van een bijzondere schoonheid op. Wanneer de akoestische gitaren domineren klinkt de muziek van Brigid Mae Power vooral folky, terwijl de pedal steel en de viool zorgen voor countryinvloeden en de orgels, fluit en spaarzame synths de muziek van de Ierse muzikante juist een psychedelisch tintje geven. Het is een mooie en warme instrumentatie, maar het is er ook een waarin steeds weer mooie en bijzondere accenten opduiken.

Head Above The Water is een album om heerlijk bij weg te dromen, maar het is ook een album vol bezwering en toverkracht. Net als op haar vorige albums beschikt Brigid Mae Power ook dit keer over het vermogen om muziek te maken die je onmiddellijk de jaren 60 en 70 in sleept, maar die op een of andere manier ook past in het heden.

De Ierse singer-songwriter heeft een aantal donkere jaren achter zich gelaten, maar haar teksten zijn nog altijd persoonlijk en worden vol gevoel vertolkt, wat het album nog wat extra lading geeft. Het levert uiteindelijk een even mooie als bezwerende luistertrip op, die je ruim drie kwartier meeneemt naar een andere tijd en wereld. Het is bovendien een album dat het bijzondere oeuvre van Brigid Mae Power wederom verrijkt met een net wat ander geluid. Erwin Zijleman