Bob Dylan - Real Live (1984)

Nog helemaal geen bericht bij dit album en dat terwijl, van Dylan's live albums, dit toch een van de beste, zoniet de allerbeste is. Prima up-tempo uitvoeringen,lekker ruig en rommelig (tijdens de electrische nummers) en een tracklist om van te smullen, wat wil je nog meer?
Mick taylor (wie kent 'm niet?) op gitaar en Ian McLagen (van the Faces) op keyboard zijn goed op dreef, evenals Carlos Santana in Tombstone Blues. Bovendien zingt Dylan alsof z'n leven er van afhangt. Getergd, gedrenkt in gif, singert hij zijn woorden de zaal in. Dat een en ander zijn uitwerking niet mist blijkt wel tijdens It Ain't Me Babe waar het publiek zich niet onbetuigd laat. DAt Dylan een stukje mondharmonica kan spelen bewijst hij op dit album ook nog maar een keer.
Interessant is natuurlijk ook de nieuwe invalshoeken die Dylan in de tekst van Tangled up in Blue (hij heeft die tekst wel vaker veranderd, dus de 'schriftgeleerden' kunnen hun hart ophalen)
Kortom, een geweldig live album.

Geen geweldig live-album vind ik, maar ook weer niet heel slecht. Ook een vrij andere sound, trouwens, dan de muziek die Dylan in deze periode op LP uitbracht - eentje die je eigenlijk verder nergens terug hoort. Sommige nummers doen het goed in hun nieuwe rockerige uitvoering, anderen wat minder. Mick Taylor laat een nogal nadrukkelijke stempel achter op het geheel (niet dat daar iets mis mee is).

Vreemd genoeg ben ik dol op die versleten Dylan stem zoals die op deze plaat klinkt. Niet alles is even goed, maar de versies van 'Tombstone Blues' (met Carlos Santana), 'Highway 61 Revisited' en vooral 'Tangled Up In Blue' (met nieuwe tekst) zijn uitstekend. Vele malen beter dan het niet meer dan gemiddelde "At Budokan".

Redelijke plaat. Zijn stem vind ik hier niet echt boeien maar de composities zijn wel strak gespeeld. Het is ook heel leuk om het publiek "it aint me babe" mee te horen brullen.

***

Dat ik deze nog niet kende!!

Fantastische live plaat met uitdagende versie van o.a. I and I en Masters of War (briljant in deze up-tempo uitvoering!!). Dylan verrast me weer een plezierig!

4.5*

Alleen al vanwege het sublieme gitaarspel van Mick Taylor een absolute aanrader. Luister maar een naar Masters of War.

Geweldige cd.
Veel van Dylans mooiste nummers in super uitvoeringen.
Vooral It Ain't Me Babe is geweldig gedaan en met het meezingen van het publiek ontstaat een fantastische sfeer. Ook geweldig gitaarspel van Mick Taylor.
voor fans van de stones periode 69-74 is dit album ook zeker aan te raden.
4 sterren

Teleurstellend live album. Op sommige nummers klinkt Dylans stem gewoon echt niet best. 'Maggie's Farm' is zelfs ronduit belachelijk gezongen. Compleet onbeluisterbaar. 'Highway 61 Revisited' is ook erg zwak. Deze 'Tangled up in Blue' haalt het verder bij lange na niet bij het origineel en 'Masters of War' vind ik eigenlijk ook al niet bijzonder.

'I and I' vind ik wel geslaagd in deze uitvoering, maar verder vind ik het hooguit 'aardig'. 'Ballad of a Thin Man' is bijvoorbeeld niet slecht, maar deze uitvoering is wel de magie van het oorspronkelijke arrangement kwijt. Die duistere, slepende sfeer ontbreekt.

Aardig is de aanwezigheid van Mick Taylor (en Carlos Santana), maar hij past niet helemaal bij Dylan. Hetzelfde vind ik van de aangepaste arrangementen.

Die duistere, slepende sfeer was vorige week donderdag in Rotterdam weer keihard terug

Enfin, je hebt het filmpje ondertussen zelf al gezien, dus de propaganda-modus gaat weer uit

Wat worden ze toch matig gewaardeerd hier op de site, de live-albums van Dylan. Behalve als het om de onovertroffen Bootleg-series gaat. Ik vind ze fijn. Verrassend, origineel en met vuur gespeeld. Ook deze sluit aan in de rij. Mooi gedaan.

In de jaren '80 liep de kwaliteit van de live-concerten geheel niet in de pas met die van de albums. Een matige reeks studio-albums, maar op het podium presteerde Bob opperbest!

Er bestaat ook een prima bootleg van het optreden 4 juni 84 uit Ahoy. Daarin worden deze nummers ook gespeeld (en uiteraard veel meer). Ik vind Dylan hier juist goed beluisterbaar en Taylor geeft hier en daar wat extra punch aan de nummers. Dylan klinkt echter het sterkst wanneer hij akoestisch speelt.

Dylan deed een tournee met Santana, daarom dat ze gemakkelijk de bühne konden delen. Ook is het opvallend dat alle muzikanten van Dylan al met Mick Taylor gespeeld hadden. Wellicht heeft Taylor ze geselecteerd? Ik vind Dylan het beste op deze plaat met de hele band achter zich; niet solo akoestisch.

Real Live is één van de weinige officiële Bob Dylan albums die ik nog steeds niet in bezit heb. Ik heb de versie die ik indertijd van de bibliotheek (veelvuldig) heb geleend weliswaar grijs gedraaid, maar het album zelf aanschaffen? Dat was er nog niet van gekomen. De voornaamste reden is dat ik me vooral wil focussen op releases die een volledig concert omvatten, maar Real Live bestaat uit opnames van 5 tot en met 8 in juli 1984. Ik begin echter van dat idee terug te komen en daardoor leek het me wel eens leuk om bijna 40 jaar nadat dit album is uitgebracht het nog eens te herbeluisteren. Wat direct opvalt: wat een fenomenale versie van Tangled Up in Blue is dit toch. Ik kon me herinneren dat ik die goed vond, maar was duidelijk vergeten wat Dylan hier met één van mijn favoriete nummers aller tijden doet. Hij steekt het als gewoonlijk in een nieuw jasje en dat heeft onder andere een aantal tekstuele veranderingen als gevolg en zo'n nieuwe strofe als She turned around to look at him / As he was walking away / Saying "I wish I could tell you all the things / That I never learned to say" / He said "That's all right, baby, I love you too / But we were tangled up in blue"... Het is een lap tekst die in het origineel niet had misstaan en die om de een of andere reden gewoon erg hard binnen komt bij mij. Ik had kunnen weten dat Mick Taylor ook één van de grote stuwende krachten is in deze meer up-tempo versies van de Dylan catalogus. Die weet ook wel vaker de juiste snaar te raken, al moet ik er vooral mee oppassen dat ik hem niet verwar voor die andere geweldige Mick, namelijk Mick Ronson. In ieder geval ook een setlist om U tegen te zeggen met persoonlijke favorietjes zoals Girl from the North Country, maar ook recenter werk zoals een uitstekende uitvoering van I and I. Van het Budokan live album verschijnt ondertussen een boxset die beide shows bevat, hopelijk krijgt Real Live ooit diezelfde behandeling.