The Fratellis - Half Drunk Under a Full Moon (2021)

Album staat al wel op Spotify zie ik. Welke releasedatum is leidend, gewoon het medium waar de plaat als eerste uitkomt?

De titeltrack is prachtig! Ik ga nog even goed voor de rest zitten. Maar duidelijk is wel dat the Fratellis wel wat meer is dan die ene hit.

The Last Songbird, verrassend nummer wat direct in je hoofd blijft zitten.
Al met al een leuke plaat. Had dit nou niet echt verwacht na hun matige albums na het gehypte Costello Music. Houdbaarheidsdatum van dit album is vrees ik niet erg lang maar leuk om af en toe even op te zetten. Vrolijk word je er in ieder geval wel van.

Je zal maar voor eeuwig de boeken ingaan als het grappige bandje met dat luid meebrullend kroegnummer waarvan vrijwel bijna niemand de titel zo kan opnoemen. Sterker nog, zelfs bij de bandnaam The Fratellis gaat meestal niet echt een lichtje branden. Ondertussen zijn we dus alweer vijftien jaar verder en heeft het ooit zo succesvolle Chelsea Dagger vrijwel geen zeggingswaarde meer.

De sound is ondertussen allang niet meer zo springerig als op Costello Music en het vrolijk mee huppelende We Need Medicine!, waar de Schotten een poging ondernemen om zich naast de vaandeldragers van de Britpop te plaatsen. Die manische ADHD drukte is grotendeels verdwenen op het tussen wal en schip vallende Eyes Wide, Tongue Tied waar ze kiezen voor minder gespeelde grootheidswaan en meer ingecalculeerde structuur.

Oké, er is zeker meer aandacht besteed aan het voorschotelen van nieuwe invalshoeken. Die verfijning wordt nu krampachtig doorgedrukt op het alsmaar uitgestelde Half Drunk Under a Full Moon, waarbij het accent meer in de filmische retro sixties ligt. Ze bouwen met klassieke klavecimbeltoetsen een licht psychedelische bombastische Wall Of Sound op, die zich als een imaginair luchtkasteel om het explosieve titelnummer Half Drunk Under a Full Moon heen ontfermt.

Er hangt hoe dan ook een behoorlijke Phil Spector schaduw over het geheel heen met harmonieuze hemelse samenzang, georkestreerde strijkers en zware volle drumpartijen. Dit alles ingepakt in vintage kerstcadeau papier, waardoor je sterk afvraagt waarom de release juist voor de lente gepland staat en niet afgelopen winter verschenen is. Soms zit het wel heel erg op het randje, met hier en daar wat kermistierelantijntjes zoals grootmoeders traporgel in het intro van Need a Little Love, de dansavond rockabilly in Living in the Dark of de gemaakte vrolijkheid in Six Days in June.

Eigenlijk is de band het leukste als ze van dit patroon afwijken. The Last Songbird heeft ook dat Good Feeling oliebollen sfeertje, maar is er wel eentje volgens het Alle Dertien Fout jaren tachtig disco principe. Het ligt er zelfs zo dik bovenop dat je jezelf afvraagt of ze niet verdwaalt zijn in een fleurige Duitse studio van een zwaar geblondeerde gepermanenteerde für immer geil producent. Is dit nou parodie, of is dit echt serieus bedoelt? De ritmische zijstap halverwege Oh Roxy getuigd van een avontuurlijk inzicht, maar verzand uiteindelijk helaas in een wegdraaiende fade out. Zonde! Het mooie afsluitende Hello Stranger heeft genoeg potentie maar blijft te vlak en geruisloos doorsudderen om maar niet tot een kookpunt te komen.

Half Drunk Under a Full Moon is een prima alternatief als je het beu bent om eind van het jaar verplicht naar de voorgekauwde Top Zoveel lijstjes te luisteren. Heb je geen zin in deze collectieve memoriespel geheugentraining maar wel behoefte aan dat knusse samen gourmetten gezinsgevoel dan is dit misschien wel de meest geschikte plaat van het jaar.

The Fratellis - Half Drunk Under a Full Moon | Pop | Written in Music - writteninmusic.com

Eigenlijk had ik de plaat al overgeslagen, maar na een recensie, volgens mij in NRC, met maar één bal, dacht ik: zo slecht was hij toch niet? en ben nogmaals gaan luisteren. Inderdaad, zo slecht is de plaat helemaal niet.

Ook voor mij is The Fratellis de band van die ene hit: 'Chelsea Dagger' en voor 99.9% van de mensen met enige kennis van muziek zal dat zo blijven. Ik vond de tweede plaat overigens stukken beter dan het debuut, maar daarna hield het kennelijk op voor mij. Ik heb ze ook één keer live gezien, in het Paard en dat was heel vermakelijk.

Wat mij opvalt, is dat de plaat bij mij herinneringen oproept aan lang vergeten nummers als 'My Little Lady' van The Tremeloes en hits van The Fortunes, misschien zelfs The Searchers. Zanggroepjes, ook al bespeelden de leden ook instrumenten. Als er een uitstapje is, dan is het naar het geluid van de laatste van Arctic Monkeys. Direct het minste nummer op de plaat. (Door de paar jaren heen is de Arctic Monkeys plaat me wat gaan tegenstaan.) Deze plaat is vooral gevuld met prachtige, maar ook enigszins platte popliedjes; en daar is vaak niks mis mee en ook hier niet. Ik ga niet zo ver dat ik Half Drunk Under A Full Moon echt goed ga noemen. Dat is het niet.

Kortom, deze plaat 1 bal geven, zonder te verwijzen naar een zeer rijke poptraditie uit de jaren 60 en vroege jaren 70, is een gebrek aan muzikale opvoeding, vind ik. De genoemde bands zullen nooit mijn favorieten worden van die tijd, maar af en toe 'You've Got Your Troubles' horen, blijft toch even zwijmelen, net zoals de hits van The Tremeloes goed zijn voor een lach, met het vrolijkste nummer allertijden 'Even The Bad Times Are Good' voorop. En zo is het bruggetje met 'Chelsea Dagger' ook gemaakt. Beide waren in hun tijd vast goed voor veel gebrul in de kroeg.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.