0
geplaatst: 2 maart 2020, 09:56 uur
De bandnaam, Rex Rebel, klinkt als een Amsterdams rammelbandje, maar is een Belgische band rond Sam Bettens, ofwel eens Sarah Bettens en twee mannen van K's Choice, minus broer Gert. De gitaar is ook ver te zoeken op deze plaat, die voor mijn gevoel qua geluid 20 jaar te laat komt. Een aantal keer moet ik aan 'Frozen' van Madonna denken, dat gewoon veel spannender is dan welke song dan ook op Run. Een verwarrende naam dus bij de muziek die alles behalve rebels is.
Dat neemt niet weg dat Run mij zeker kan vermaken, maar nooit de eerste of tweede plaat gaat zijn die ik uit de kast trek. Dan zit een plaat direct in de gevarenzone om daar nooit meer uit te komen. Wat opvalt, is dat als ik de plaat op de achtergrond speel, hij volkomen voldoet, maar als ik hem echt beluister, ik heen en weer geslingerd wordt tussen goed en matig. Het is niet slecht, want het zit goed in elkaar en Rex Rebel heeft hier duidelijk iets van willen maken. Sommige nummers, met 'Too much To Take' voorop, zijn zelfs volledig geslaagd.
De eindconclusie, luidt dat ik, net als bij de nieuwe Klangstof, het nog niet weet, maar dat ik de laatste zeker hoger aansla. Kortom, een *** plaat.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.
Dat neemt niet weg dat Run mij zeker kan vermaken, maar nooit de eerste of tweede plaat gaat zijn die ik uit de kast trek. Dan zit een plaat direct in de gevarenzone om daar nooit meer uit te komen. Wat opvalt, is dat als ik de plaat op de achtergrond speel, hij volkomen voldoet, maar als ik hem echt beluister, ik heen en weer geslingerd wordt tussen goed en matig. Het is niet slecht, want het zit goed in elkaar en Rex Rebel heeft hier duidelijk iets van willen maken. Sommige nummers, met 'Too much To Take' voorop, zijn zelfs volledig geslaagd.
De eindconclusie, luidt dat ik, net als bij de nieuwe Klangstof, het nog niet weet, maar dat ik de laatste zeker hoger aansla. Kortom, een *** plaat.
Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.
0
geplaatst: 29 april 2020, 12:57 uur
Mijn recensie op Luminous Dash:
“I know there is gold waiting for me”, zo klinkt het op Big Shot, het eerste nummer op de eerste plaat van Rex Rebel. Een openingsdoelpunt van formaat: zelfverzekerde zang, sfeervolle synthesizers, een meeslepend ritme en een tekst die van champagnebaden dromende patsers heerlijk te kijk zet.
Helaas is het niet al goud wat blinkt. Zo is Body te cliché, met een cruisend ritme, een licht vervormde stem en zoveel meer trucjes en klankjes die we al te vaak gehoord hebben in r&b-hitjes her en der. Moving Out klinkt dan weer erg zonnig, maar ben je zo weer vergeten. Een lot dat wel meer nummers op dit album te wachten staat: sterke composities worden afgewisseld met tussendoortjes die niet helemaal uit de verf komen.
Een parel is I Can’t Hurt You: niet wereldschokkend, wel filmisch, prachtig gezongen en perfect opgebouwd. Ook Lifeline is een hoogtepunt. Na een dromerig begin, met zinnen als “I know you’re in this room, but you’re not here”, stuwen het ritme en de zalige zangstem ons voort door een nummer over hoop.
Oh ja, Rex Rebel is inderdaad de nieuwe groep van Sam Bettens. K’s Choice bestaat nog, maar hier wordt Sam geflankeerd door Reinout Swinnen en Wim Van der Westen en klinkt de muziek heel anders, met meer synthesizers en elektronische drums.
Over Sams transitie hebben we al alles gelezen in de pers, maar Rex Rebel verdient net zo goed aandacht buiten het persoonlijke verhaal van Sam Bettens. In de teksten rekent hij af met demonen uit het verleden, zeker in de spoken word-performance Low, waarmee de plaat eindigt, maar tegelijk is dit frisse pop vol leven en hoop voor de toekomst die menige auto- en treinrit extra kleur en zonlicht zal bezorgen.
“I know there is gold waiting for me”, zo klinkt het op Big Shot, het eerste nummer op de eerste plaat van Rex Rebel. Een openingsdoelpunt van formaat: zelfverzekerde zang, sfeervolle synthesizers, een meeslepend ritme en een tekst die van champagnebaden dromende patsers heerlijk te kijk zet.
Helaas is het niet al goud wat blinkt. Zo is Body te cliché, met een cruisend ritme, een licht vervormde stem en zoveel meer trucjes en klankjes die we al te vaak gehoord hebben in r&b-hitjes her en der. Moving Out klinkt dan weer erg zonnig, maar ben je zo weer vergeten. Een lot dat wel meer nummers op dit album te wachten staat: sterke composities worden afgewisseld met tussendoortjes die niet helemaal uit de verf komen.
Een parel is I Can’t Hurt You: niet wereldschokkend, wel filmisch, prachtig gezongen en perfect opgebouwd. Ook Lifeline is een hoogtepunt. Na een dromerig begin, met zinnen als “I know you’re in this room, but you’re not here”, stuwen het ritme en de zalige zangstem ons voort door een nummer over hoop.
Oh ja, Rex Rebel is inderdaad de nieuwe groep van Sam Bettens. K’s Choice bestaat nog, maar hier wordt Sam geflankeerd door Reinout Swinnen en Wim Van der Westen en klinkt de muziek heel anders, met meer synthesizers en elektronische drums.
Over Sams transitie hebben we al alles gelezen in de pers, maar Rex Rebel verdient net zo goed aandacht buiten het persoonlijke verhaal van Sam Bettens. In de teksten rekent hij af met demonen uit het verleden, zeker in de spoken word-performance Low, waarmee de plaat eindigt, maar tegelijk is dit frisse pop vol leven en hoop voor de toekomst die menige auto- en treinrit extra kleur en zonlicht zal bezorgen.
* denotes required fields.
* denotes required fields.