Orchestra of Spheres - Mirror (2018)

Geen eenvoudige plaat. Na meerdere draaibeurten ben ik hier nog steeds niet uit. Saaie, monotone, bijna mantra-achtige nummers worden afgewisseld met momenten van schoonheid. Misschien doordat ik Discipline van King Crimson voor het eerst in jaren heb gespeeld, moest ik een paar keer aan deze plaat denken. Misschien dat ik nog eens met een volledige mening kan komen. Op dit moment echt nog niet.

Zeker geen eenvoudige kost, nee. Af en toe compleet onnavolgbaar en knotsgek, dan weer prachtige uitgesponnen stukken. Mirror vliegt echt alle kanten op, maar dat maakt het voor mij juist een erg boeiende plaat. Met name de tweede helft van het album is ijzersterk, met de prachtliedjes Black & White, Foggy Day en vooral Koudede. Koudede is een eerbetoon aan de gelijknamige Touareg-muzikant, die in 2012 jammerlijk om het leven kwam bij een auto-ongeluk in Niger. Het nummer is dan ook duidelijk geïnspireerd door de Afrikaanse woestijnblues. Andere nummers roepen eerder spirituele jazz in herinnering (Sun Ra, Alice Coltrane), psychedelische rock, krautrock, prog rock en wat dies meer zij. Live zijn deze vreemde Kiwi's overigens ook erg de moeite waard, hun optreden op Le Guess Who? zal ik niet zo snel meer vergeten, zowel vanwege de aparte presentatie en vormgeving als vanwege de muziek zelf!

Gelukkig, een plaat zonder eenvoudige kost. I Love It. Recensie volgt binnenkort