Dilemma - Random Acts of Liberation (2018)

Tsja, de band heeft op hun eigen facebook pagina opgeroepen om dit album hier omhoog te stemmen. Wat moet je daar nu weer van vinden. Het verklaart in ieder geval wel de instroom van al die hoge stemmen zonder toelichting, en dat is nu juist wat dit album wel kan gebruiken. In eerste instantie komt Dilemma op me over als het zoveelste progalbum uit 2018 dat veel te lang duurt. Want er zijn me er toch veel die zo nodig een klomp muziek van 70 minuten naar buiten denken te moeten persen, en laat dat nu net de valkuil zijn voor veel van die neo-prog bands. Ook Random Acts of Liberation maakt m.i. diezelfde fout. Het is erg lastig om de gehele speelduur met kwaliteit te vullen op deze manier.

Dilemma weet echter wel fris en vers uit de hoek te komen. Vanaf de eerste klanken van 'The Space Between Waves' klinkt het al erg modern, dankzij de gitaren, en toch proggy, dankzij de toetsen. Laat het voorop staan dat de hele band technisch meer dan bekwaam is, wat ook geen verrassing is als je ziet wie er allemaal op de plaat meespelen. Het geluid is erg gelikt, en af en toe moet ik puur op de productie af denken aan 3FM bands; an sich vind ik dat een verfrissende factor binnen het genre. Ook het mooie 'All That Matters' heeft een zekere U2/Coldplay vibe in de gitaren, en dat vind ik persoonlijk de leukere ontdekkingen op dit album. Het is echter wel onmiskenbaar een progalbum, maar dat uit zich hier vooral in de variatie van de nummers. Dat moet je de band wel meegeven, ook al vind ik het te lang duren en is niet alles even sterk, toch kun je moeilijk twee nummers aanwijzen die op elkaar lijken. Als gevolg kan het daardoor wat willekeurig overkomen, maar dat heb ik niet zo ervaren. Een hoogtepunt is de epic 'The Inner Darkness', welke zeer spannende toetsengeluiden bevat, maar ook 'Pseudocomaphobia', waar een iets zwaarder geluid wordt neergezet, hoor ik graag. Nummers als 'Openly' of 'Amsterdam' zijn overigens ook zeer genietbaar.

De band bestaat al sinds de jaren 90, maar ik had er eerlijk nog nooit van gehoord. Dit album heeft echter een heel aanstekelijk geluid, en zeker een goede 45 minuten aan toffe muziek.

Dilemma komt hier met een heel aardige neo-prog CD voor de dag. Zeker door de zang heeft het Brits-Nederlandse gezelschap direct een eigen geluid. Verder zitten er lekker scherpe Rush-kantjes in de gitaarsound en regelmatig hoor ik ook wat fijne Porcupine Tree achtige electronica. De muziek wordt naar mijn smaak echter regelmatig te zoetig. Ook enkele overbodige tracks maken het dan een lange zit. Toch staan er genoeg wat stevigere en uitdagende nummers tegenover om Random Acts of Liberation een geslaagde CD te noemen.

Ter voorbereiding van het concert van Flying Colors in 013 overmorgen deze CD maar weer eens uit de kast gehaald. Dilemma is immers het voorprogramma op deze avond.

Dilemma maakt goed verzorgde neo-prog, zowel qua zang (waar het in het genre nogal eens aan schort) als qua instrumentale invulling. De CD lijdt echter aan een groot manco.... de nummers zijn zo weinig memorabel en beklijven zelden. De speelduur van 72 minuten helpt dan ook zeker niet mee. Wellicht weten de heren de nummers vrijdag beter gestalte te geven.

Score: 67/100