Steven Wilson - Home Invasion (2018)

Oke, ja die miste ik. Nu heb ik postcard wel op een eerdere live concert. Vind dit niet zijn beste concert zo te horen met nog 2 numers te gaan en de bonus nummers

Super gaaf album weer van de maestro!

Na een eerste kijkbeurt blijf ik wat op mijn honger zitten, heb ondertussen ook de CD’s opgezet en daar komt het beter tot zijn recht.
Ik kan er niet direct een juiste uitleg bij geven over het waarom.
Get All You Deserve deed en doet me veel meer en dat vanaf de eerste kijkbeurt.

Gaat even puur aan mij liggen maar ik heb, moet ik ook eerlijk toegeven, de laatste jaren teveel naar Wilson en Porcupine Tree geluisterd. Ik heb een paar dagen geleden dit album opgezet maar ik had al vrij snel een overkill gevoel. Been there, done that, zoiets. Ligt absoluut aan mezelf. Tijd voor een Wilson pauze.

Tweëeneenhalf uur puur genot.

Mee eens. Ik mis deels die duistere melancholische sfeer van Grace for Drowning / Catalogue Preserve Amass (ook op het laatste album en concert trouwens). Maar we zijn de voorgaande jaren dan ook behoorlijk verwend en zit wel met hetzelfde euvel als Meneer. Neemt niet weg dat hij enorme "klasbak" is. Absolute top of the prog. Ik hoop wel dat hij blijft vernieuwen (en dan volgende keer wat minder pop graag ?)

Genieten dit!

Ik snap wat je bedoelt. Echter had ik het anders, bijna tegenovergestelde. Ik had een tijd geen Steven meer aangezet. En ook nog eens door omstandigheden de show begin dit jaar moeten missen. Dus het was wel weer even feest toen ik vandaag dit album voor de eerste keer hoorde.

GEWELDIG! ?

Steven Wilson op zijn best. Veruit een van de allermooiste live registraties die ik ooit heb mogen zien. Overtreft werkelijk alle verwachtingen. Hier is een ware meester aan het werk. Wees niet verbaasd over het feit dat je soms om adem moet happen en houd goed speciaalbier in handbereik. Volume op standje 200%. Dit wil je niet missen!

Aandacht, passie, bevlogenheid. Alles zit erin!

U Begrijp: ik ben volledig van mijn apropeau.

Nadat het concert in Dublin afliep op een ware afknapper. Mede doordat het geluid erbarmelijk slecht was ingeregeld (veel te hard en bepaalde passages vielen compleet in het water) en omdat Mr. Wilson zich nogal arrogant en neerbuigend opstelde, is dit toch echt een waar genot om naar te luisteren. Luister alleen maar eens naar Refuge. Tering wat een uitvoering.

Hier dan wel gelukkig goed geluid. Dit album kan alleen maar mijn volledige goedkeuring krijgen.

Dan zeker goed van gaan genieten ! Enjoy Het is ook echt wel mooi om de positieve reviews hier te lezen.

Refuge eens, maar Ancestral dan? Goeie genade wat een top uitvoering.

Unpacking Steven Wilson!
*koffie, koekjes & theelichtjes klaar zet*

Edit: het is ondertussen nachtwerk, maar óók een hele fijne 'home invasion' geworden. Zelfs de rode dansschoentjes zijn erbij gepakt! Straks de plussen en enkele minnen op een rijtje.

En... daar gaan we dan:

De plussen: Steven Wilson, DTS 96|24 bit 5.1 surround/stereo geluid, beeld, passie, virtuositeit, Nick Beggs, ambiance, grafische vormgeving, Royal Albert Hall, zang, registratie, Alex Hutchings, montage, visuals, animaties, danseressen, Graig Blundell, lichtshow, Ninet Tayeb en last but not least: Adam Holzman.

De minnentjes: Ninet Tayeb, die op een gegeven moment heel even 'uit de bocht vliegt' om ergens daarna gelukkig weer ongedeerd op een stoel te eindigen , falsetto stemmetje Steven, caleidoscoop effecten (gelukkig maar heel even), beeldformaat 1.78:1.
Ach... 't is bijna niks!

Al met al... 'Home Invasion' is weer zo'n fantastische concertregistratie om meerdere keren te beluisteren (én te bekijken)!

Plichtmatige popshow, zonder scherp randje.

Ik heb al eens eerder geschreven op dit mooie forum, dat ik geen liefhebber ben van het laatste album van Steven Wilson. Te poppy, gebrek aan smoel en een megacontrast met de meesterwerkjes die hij daarvoor afleverde. Toch was ik in AFAS bij een goed optreden, waarbij Wilson als zelfverzekerde meneer een professionele show liet zien. Lang niet zo memorabel als Hand Cannot Erase in Tivoli, maar zeker de moeite van het bezoek waard.

Dan komt er een liveregistratie uit van dat concert en ga je op zoek naar de magie van zo'n avond. Een stukje herbeleving. Dat lukt hier maar zeer beperkt.

Het gemis van Ninet tijdens de show in AFAS werd opgevuld met tapes. Hier is ze zelf aanwezig, maar maakt ze maar weinig indruk. Van haar krachtige stem op plaat, blijft live maar weinig over. Jammer, want Wilson probeert nadrukkelijk op haar aanwezigheid te leunen in de songs waar ze meedoet.

Waar de magie ook verloren gaat, is het knipwerk tussen de nummers door. Ik snap best dat de samenstellers niet eindeloos applaus op tape willen zetten, maar de snelle fade out/fade in op plaat doet veronderstellen dat je naar een livecompilatie zit te luisteren.

De nummerkeuze wijkt niet veel af van de nummers die in AFAS te horen waren. Scrollend door Setlist.fm constateer ik dat de setlist ook vrij vast was gedurende de gehele tournee. Helaas inclusief het potsierlijke Permanating, waarbij ik de indruk krijg dat Wilson het nummer ook wat zat begint te raken na weer een lauwe respons vanuit het publiek. De boodschap is, laten we het nummer maar spelen 'so we can move on with the show'.

De oude nummers doen de progrockliefhebbers opveren. Of het nou komt uit zijn solowerk of uit de Pocupine Tree catalogus, het contrast tussen de oude en nieuwe (To The Bone) songs wordt maar weer eens onderstreept als zijnde gigantisch.

Met het accent op de popnummers van To The Bone, gaat het ruwe randje van de rocknummers verloren. Iedere keer als er gas bij wordt gegeven, wordt de vaart er volledig uitgehaald als er nieuw werk wordt gespeeld. Ik hoop dat Steven Wilson de popperiode nu achter zich laat en zich weer gaat focussen op het genre waar mijn interesse naar uitgaat: progrock.

3,5*

Heb deze tour in Dublin mogen zien. En van deze opname is het geluid een stuk beter dan wat het was die avond. Dit lijkt er veel meer op en doet meer recht aan de producer (die hij zelf in de eerste instantie claimt te zijn) is en zijn inmiddeld beruchte obsessie met geluid (zijn hergemixte brave op BR is werkelijk fenomenaal). Dit is meer dan het luisteren waard. En ook niet alleen maar een keertje. Dit is in alle opzichten en werkelijk prachtige registratie geworden.

In tegenstelling van de review hierboven moet ik toegeven dat ik wel behoorlijk geprortreerd ben van zijn laatste album (Op Permanating na dan) en dat ik niet anders dan kan concluderen dat daar toch een paar hele mooie pareltjes op staan. Om te beginnen met Refuge. Maar ik ben het daarnaast ook eens met de opmerking dat het allemaal wat meer poppy is en daardoor allemaal wat meer commercieel aandoet. Echter, uit de toelichtening tussen de nummers oor begreep ik ook dat dat de bedoeling was aangezien het aantal bands en pop artiesten die de betreffende avond de revue passeerde. Abba, Talk Talk, Prince zijn zo een aantal namen die ik me kan herrineren. SW zette zch bij het arrogante af tegen iedereen die Popmusic een 'dirty word' vond en hij was van mening dat dit onterecht was aangezien de enorme invloed die veel van deze bands hebben gehad op de hedendaagse muziek en zo vermoed ik, ook op hem en het maken van dit abum.

Het wegfaderen dan tussen nummers door zal voornamelijk zijn om het gezever tot een minmum te behouden aangezien er tussen de nummers door, in Dublin in ieder geval, het publiek vaak werd toegesproken, vaak nogal op een neerbuigende wijze en waarbij de keren dat SW zinnen uitte als 'I don't give a fuck' werkelijk net van de lucht waren. Gelukkig zijn we daar op deze registratie van bepaard gebleven. De meeste nummers werden uitgevoerd op een Telecaster die hij had uitgekozen om zijn agressieve geuid dus wellicht was meneer W. gewoon kwaad . Tired Of Facebook, Tired Of Everything and that includes myself.'

Waa we ook van gespaard worden op deze registratie is van een concert dat feitelijk volledig in het water viel en schromelijk tekort schoot aan zo ongeveer iedere moderne standaard. In de FB groep werd enorm geklaagd over het geluid dat veel te hard stond (ik zat halverwege en ben achterin gaan zitten), instrumenten die slecht waren ingeregeld (De Keyboard sole van Refuge was jammer genoeg niet hoorbaar en tijdens The Sound Of Muzak zag je SW spelen maar hoorde je niets, en zo kan ik nog wel even doorgaan). Ik heb me laten vertellendoor een geluidstechnicus dat het geluid zo slecht was ingeregeld en de fouten zo onnnodig waren (door programma's als Mainstage) dat het volgens hem alleen maar expres gedaan kon zijn. Het geluid en de mix van deze registratie is dan wel weer erg goed, dan wel, vermoed ik duidelijk aan gesleuteld achteraf, maar dat doet iedere artiest dus daar wil ik niet over vallen.

Er wordt op deze registratie ouderwets weggespeeld. Luister naar Home Invasion/Regret 9, maar ook op Ancestral (ook al was jammer dat die vette solo in het midden niet door SW zelf gedaan werd) en dat is eigenlijk waarom je een titel als deze in huis haalt of in huis zou moeten halen.

Ik vind toch wel dat ie Sleep Together pas weer mag spelen als ie Gavin Harrison in de band heeft! Niet dat je alles exact na moet spelen zoals je voorganger, maar die drumpartijen van Harrison tilden het altijd wel naar een hoger niveau zeg.

Dubbel bericht + reactie verwijderd.

Prachtige muziek, Heb SW meerdere keren gezien maar helaas, mijn BR is qua audio out of sync. Met lip sync op mijn speler helaas niet op te lossen. Maatje van mij heeft hetzelfde en zijn BR teruggestuurd naar B*l.com. Ook zijn tweede BR heeft hetzelfde. Meerdere mensen hier last van?

Nee, hier geen last van en mijn blu-ray is ook bij Bol gekocht. NB: wel vervelend voor je! Hopelijk is daar een oplossing voor.

Ik heb eens begrepen dat dan de beeldinstellingen van je tv teveel geheugen vragen waardoor deze vertraagt tov de audio. Heb daar zelf ook last van bij BR, niet zozeer bij DVD. Mijn sync trekt het net.
Probeer eens met minder fancy instellingen?

Ik heb enorm respect voor SW en koop nagenoeg alles wat hij uitbrengt en ik waardeer ook zijn keuzes dat hij niet de standaard paden bewandeld. Ik heb deze box deze week ook ontvangen en voor mij wordt het wel steeds duidelijker dat er een groot verschil zit tussen SW solo en PT. Let wel, dit is mijn mening Dit klinkt allemaal goed en ik vind de keuze van nummers ook verfrissend en het concert krijgt daar ook een andere lading door. Goede muzikanten, goede nummers, prima productie. Maar... in tegenstelling tot PT vind ik de live versies bij SW solo vaak minder dan de studio versies. Bij PT was dit minimaal even goed of ging er soms nog een dikke schep overheen. Dat ligt denk ik ook aan de cohesie van de muzikanten onderling. PT was toch wel een vreselijk goede geoliede machine waarbij alle leden excelleerden in hun eigen specialisatie/instrumenten. Dat gaf zo'n bijzonder harmonieus resultaat dat ik vaak verbluft de zaal verliet en vaak dagen erna nog dingen voorbij kwamen hoe goed het was. Dat heb ik hier niet, het is "gewoon" goed en soms erg goed maar het kakt soms ook in. Soms, zit ik toch weer even te mijmeren over een nieuw PT album.

Begin met 4; ik mis To The Bone en dit is zoals ik de solo in Regret #9 graag wil horen ….

Guthrie Govan - solo Regret #9

Ook mis ik ook Marco Minnemann of Gavin Harrison op de drums om de nummers net wat spannender te laten klinken..

Wel zeer fraaie uitvoeringen van Song of Unborn, Detonation, Song of I en erg blij dat Arriving Somewhere but not Here hierop staat!

Deze versie van Arriving Somewhere is tenenkrommend helaas. Wat een zooitje. Ook ik mis Minneman of Harrison.
Vooral bij de PT liedjes valt zijn band wat door de mand.
Desalniettemin is er nog genoeg te genieten!

Zeer goed geluid, fraaie beelden, goede productie en ook als geheel weergaloos goed. Absoluut 1 van de beste concerten op BR die ik ooit heb gehoord en gezien. Deze gaat nog vaak door mij gezien en beluisterd worden.
Altijd al gehoopt maar nooit op durven rekenen dat Wilson ooit nog weer eens PT werk ten gehore zou brengen. De popnummers van 'To the bone' klinken lekker en minder gepolijst dan de studio opnames. Ik ga ze steeds meer waarderen.
Even less in een gewaagde uitvoering en toch staat het als een een huis. Maar de originele lange uitvoering met de spanningsopbouw die daar bij hoort was nog mooier geweest (deze band had het gekund).

Meerdere kippenvel momenten. Voor mij 4.8 sterren, dus rond ik af naar 5.

Durven we nu ook weer te hopen op een revival van PT en nieuw werk? Aan de productiviteit van Wilson hoeft het niet te liggen.

Gisterenavond genoten van de 5.0 mix op BR. Dit is toch minimaal 4 sterren waard en bij meer luisteren mogelijk 4,5*. Laten we maar eens voorzichtig starten.

Ik weet niet helemaal precies waar sommige kritiek vandaan komt die ik hier lees, of het met verwachtingen of nostalgie heeft te maken, maar ik deel de kritiek geenszins! Vooral Arriving.. vond ik top!

Qua geluid en ambiance is deze release pure klasse. Wat songkeuzes betreft is het niet geheel optimaal voor me, maar er zitten wel degelijk uitvoeringen tussen die de studio versies overtreffen. Met name het recente materiaal komt regelmatig gedreven de zaal in stomen. Ik was bij het optreden in Amsterdam en daar vond ik Heartattack in a Layby een hoogtepunt. Jammer dat het dan hier ontbreekt. Zo kun je niet alles hebben, maar desondanks is er geen reden om serieus te gaan klagen. Wat een geweldige live-registratie is dit!

Wat een mooie live opname, draai ik bijna dagelijks. Steven Wilson hoort al jaren tot mijn favorieten, natuurlijk ook in zijn Porcupine Tree periode. Klinkt ook geweldig vooral via Tidal/Roon.

Wat een geweldige liveregistratie van dit concert van SW. Tja, je kan kniesoren over het feit dan niet de juiste drummer achter de kit zit en ook ik had misschien liever Guthrie Govan op gitaar gehoord. Desalniettemin wordt er door deze muzikanten fantastisch gemusiceerd. Ik heb zowel de prachtige LP-box als de CD/DVD aangeschaft. De DVD brengt het concert mooi in beeld, maar een afknapper vind ik wel de wat pathetisch aandoende podiumpresentatie van Steven Wilson zelf. Om mezelf de ergernis te besparen zet ik daarom liever de LP of CD op.

Blijft een super gaaf LIVE album van deze maestro!!

Opnieuw weer verliefd met speciale voorkeur voor Ancestral