Armed Cloud - Master Device & Slave Machines (2017)

Dagelijks worden we geconfronteerd met onze slijtende Westerse democratieën en het Nijmeegse symfometal-gezelschap Armed Cloud lijkt met deze nieuwe release – de tweede alweer – alvast een voorproefje te geven van wat voor ellendigs ons te wachten staat als het populisme doorgroeit. Om de doelgroep van deze muziek niet te betuttelen (symfo-metal is natuurlijk veelal voor linkse hogeropgeleide luisteraars) flirt de band met juist met datgene waarvoor het waarschuwt; de muziek klinkt dan ook als een expressie van onderdrukking en demonisch machtsvertoon. Dit geeft het album een eigen smoel binnen het genre en zorgt voor een mooi contrast met het debuut. In de reeds uitgebrachte clip 'Mobocracy' werd leadzanger Daan Dekker als dictator naar voren geschoven, terwijl een publiek (bestaande uit de trouwe fanbase!) dit opmerkelijke beeld aansterkte met hun fanatieke aanwezigheid. Zelf vraag ik me af of provocatie nog mogelijk is in deze tijden, maar de band durft in ieder geval keuzes te maken.

In het nieuwe materiaal valt op dat het stevige gitaarwerk van Wouter van Veen naar voren is geschoven. Er zijn dan ook meer riff gebaseerde passages, maar van een overstap naar progressieve metal met toetsen als decor is echter geen sprake. De muziek klinkt dan ook met vlagen als de bekendere neo-progressieve groepen als Arena en IQ, waar het een moment later weer met stevige grooves kan toeslaan die in dat genre nauwelijks te vinden zijn. Combineer dit met het prettig variërende slagwerk van Rico Noijen en de duister en vooral intens aangezette stem van Daan Dekker en je krijgt een sound die eigenlijk moeilijk te vergelijken is met andere acts. Opvallend is trouwens ook hoe de onderlaag, verzorgt door bassist Boris Suvee, effectief is gemixt zodat het daadwerkelijk bijdraagt aan punch van de muziek. Kers op de taart van dit geheel is het notenbrijen voor gevorderden van gitarist Wouter van Veen, wiens leadpartijen getuigen van een liefhebberijtje voor fusiongitaristen als wijlen Allan Holdsworth. Ik geef het u maar even mee, zal hij gedacht hebben.

Over de productie van het geheel valt weinig te zeggen anders dan dat het helemaal prima is. Lekker stevig, donker en modern. Alle instrumenten ten alle tijden te volgen. Als ik dan toch wat moet noemen is dat gedurende – met name stillere passages – elektronische toetsenpartijen bij dit soort muziek vaak een tikkeltje 'exposed' klinken. Dit heeft echter met individuele smaak te maken, zo hoor ik zelf graag toetsen als tapijtje.

Conclusie. Armed Cloud ging met zijn debuut album 'Obsidian Desert' nogal professioneel van start en 'Master Device & Slave Machines' imponeert als overtuigende bevestiging van hun talent. De band heeft uitstekende muzikanten en de genrewaardering straalt intens van dit product af. Van het fenomeen 'fillers' heeft de band geen weet, hetgeen het ook wat moeilijker maakt om in eerste instantie 'favorieten' te vinden op dit album. Voor een definitieve doorbraak bij het grote symfometal publiek zal de band – naar ik vrees – moeten inleveren op zijn ietswat eigenzinnige en fel aangezette sound. Dit zou echter ten koste gaan van de eigenheid en originaliteit van de band. Dat gegeven doet echter niets af aan het feit dat Armed Cloud zijn reeds benoemde gevolg met geen beter traktaat de donkerste dagen van jaar in had kunnen sturen. Een enthousiast onthaal van dit tweede album is dan ook iets wat zeker te verwachten valt!

???

Leuke plaat weer. The Crack steekt er zeer bovenuit, waarin de niet altijd even prettige zang ook goed tot zijn recht komt, daarna komt het eerste nummer. De stijl zwalkt tussen verschillende rockgenres, onder andere de namen Symphony X, Haken, Arena, Iron Maiden en Pagan's Mind kwamen naar boven tijdens het luisteren. Meeste nummers zijn zorgvuldig gecomponeerd en de gitarist imponeert bij vlagen.