Julien Baker - Turn Out the Lights (2017)

De release dit jaar waar ik het meest naar uit kijk. Het vorige album draai ik al bijna twee jaar grijs en ik krijg er nog steeds geen genoeg van. Dus laat deze maar komen.

Appointments is de nieuwe single en die staat al op spotify:
Appointments, a song by Julien Baker on Spotify - open.spotify.com

Vandaag al een stuk of 10 keer beluisterd. Het dramatische einde pakte me aanvankelijk niet helemaal maar al snel viel het wel volledig op zijn plaats. Van behoorlijk wat nummers zijn op youtube al live-versies te vinden en die klinken extreem veelbelovend.

Appointments is wonderschoon! Hier kijk ik enorm naar uit!

Ik sta te popelen op een nieuw nummer! Kan haast niet wachten.

De clip bij Appointments is ook prachtig!

Ze heeft een nieuw nummer gespeeld op een Amerikaans radiostation! https://pitchfork.com/news/julien-baker-performs-on-a-prairie-home-companion-watch/

Clip is prachtig. Vooral bij het einde krijg ik nu meer kippenvel dan eerst door het zien van Julien Baker als ze dat zingt.

Het is weer zover!

Julien Baker - "Turn Out The Lights" - YouTube

Ow tof, haar vorige was erg goed!

Turn Out The Lights is ook al een mooi nummer! Zeer minimalistisch en gelukkig blijft het dat ook altijd bij Julien Baker. Vind ik veel mooier dan dat het tot een climax komt met toeters en bellen. Het heeft ook een broeierige sfeer. Appointments vooral!

Appointments is mooi maar ze nadert wel de "typische-tienerfilm-huilmuziek" met dit nummer. Dit had ik toch een stukje minder met haar debuut.

Vond haar debuut iig zeer veelbelovend. Trok niet alles maar er zat wel heel veel moois in. Benieuwd of ze de belofte met dit album inlost.

Eerste luisterbeurten zitten er hier op en ik neem aan dat er nog zeer veel gaan volgen. Sprained Ankle vond ik aanvankelijk gewoon mooi en ik ben er pas in de weken daarop volledig voor gevallen. Deze vind ik al van de eerste keer erg indrukwekkend. Of het een 4,5* of 5* wordt zal de tijd dan ook wel uitwijzen.

Ik had gevreesd dat het allemaal wat te theatraal en bombastisch ging worden, maar dat is niet het geval. Het is bijna allemaal weer gewoon prachtig. Voorlopige favorieten zijn Shadowboxing en vooral Hurt Less (ik zou even in mijn euforie willen stellen dat dit het beste nummer is dat ze tot nu toe schreef).

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Julien Baker - Turn Out The Lights - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Julien Baker maakte precies twee jaar geleden met Sprained Ankle een van de mooiste en een van de meest indringende platen van 2015.

Het debuut van de piepjonge singer-songwriter uit Memphis, Tennessee, ontleende een groot deel van zijn schoonheid aan de ruwe eenvoud en intimiteit van de songs op de plaat, waarna de gitzwarte teksten en alle emotie op de plaat er voor zorgden dat Sprained Ankle een diepe en bovendien onuitwisbare indruk maakte.

Inmiddels zijn we twee jaar verder en is er flink wat veranderd voor Julien Baker. Waar Sprained Ankle met zeer bescheiden middelen moest worden gemaakt, heeft haar contract bij het roemruchte label Matador gezorgd voor een flink ruimer budget. Dat is goed te horen op haar tweede plaat Turn Out The Lights.

Waar het debuut van Julien Baker het moest hebben van eenvoud en imperfectie, klinkt de tweede plaat van de jonge Amerikaanse singer-songwriter fantastisch. De emotievolle vocalen van Julien Baker en haar bijzondere en vaak wat minimalistische gitaarspel hebben dit keer gezelschap gekregen van flink wat pianopartijen en strijkers en bovendien zijn er meerdere lagen vocalen toegevoegd aan de plaat.

Turn Out The Lights klinkt hierdoor zeker anders dan zijn zo bejubelde voorganger, maar de verschillen met Sprained Ankle moeten zeker niet overdreven worden. Ook op haar tweede plaat maakt Julien Baker diepe indruk met songs die van alles met je doen.

Turn Out Of The Lights klinkt misschien net wat voller en geproduceerder dan het debuut van Julien Baker, maar het is net als dit debuut een opvallend intieme en indringende plaat. De singer-songwriter uit Memphis maakt nog steeds muziek waarin de grijstinten domineren een schrijft teksten die meer leed bevatten dan voor iemand van de leeftijd van Julien Baker (ze is pas 22) gebruikelijk is.

De grijstinten in haar muziek worden ook dit keer benadrukt door de bijzondere gitaarlijnen. Julien Baker heeft over het algemeen genoeg aan een paar akkoorden, vult hiermee op bijzondere wijze de ruimte, maar laat ook veel ruimte open. Deze open ruimte wordt ook dit keer prachtig ingevuld door de stem van Julien Baker, die af en toe uithaalt, maar ook dit keer vooral ingetogen zingt. Vergeleken met haar debuut is Julien Baker veel beter gaan zingen, maar het is gelukkig niet ten koste gegaan van de ruwe emotie en intensiteit die dit debuut zo bijzonder maakten.

Ook de wat meer blinkende productie en de extra instrumentatie op de plaat hebben geen negatief effect gehad op de enorme impact die de muziek van Julien Baker heeft. In de openingstracks was ik nog even afgeleid door het wat vollere geluid, maar desondanks werd ik ook dit keer razendsnel gegrepen door de persoonlijke songs van de jonge singer-songwriter uit Memphis.

Inmiddels heb ik Turn Out The Lights heel vaak beluisterd. Het is een plaat die net wat anders is dan het debuut dat twee jaar geleden als een mokerslag aan kwam, maar het is zeker geen mindere plaat. De ruwe charmes van Sprained Ankle zijn vervangen door nieuwe charmes en persoonlijk vind ik de productie van de tweede plaat van Julien Baker een kunststukje.

Wat is gebleven is de enorme impact en urgentie van de songs. Er zijn niet veel platen die bij mij vrijwel constant zorgen voor kippenvel, maar Julien Baker zorgt er ook dit keer voor met songs die door de ziel snijden.

Turn Out The Lights maakt de belofte van Sprained Ankle voor mij dan ook meer dan waar en is wat mij betreft een plaat die overal bovenuit steekt dit jaar. Het feit dat Sprained Ankle nog maanden bleef groeien en ook de nieuwe plaat iedere keer weer beter is, maakt deze conclusie alleen maar indrukwekkender.

Het valt niet mee om na een droomdebuut op de proppen te komen met een minstens net zo goede plaat, maar Julien Baker heeft het geflikt. En hoe. 42 minuten kippenvel. Bijzonder indrukwekkend. Erwin Zijleman

Mooi geschreven Erwin! Sluit me er geheel bij aan. Wat een plaat!

Wat een indringende plaat die ik nog even op me laat inwerken. Ik kende deze dame nog niet en ga er voor zitten. Stem kleur heeft af en toe wat weg van sarah Blasko.

Inderdaad een kippenvelplaat. Alsof je op het puntje van je stoel naar een spannende film noir aan het kijken bent maar dan met je oren. Van het begin tot het eind, en al gelijk bij de eerste luisterbeurt, grijpt deze plaat je bij de strot en laat je niet meer los. Indrukwekkend mooi!

Ik heb helaas niet het kippenvelgevoel. Komt bij mij niet binnen. Bij het vorige album had ik dat soms nog wel maar gaat het vreemd genoeg al vrij snel langs me heen. Op de een of andere manier vind ik het te zemelig, te geforceerd. Ik geloof het niet. En dat is volgens mij wel wat dit album bij anderen doet. Nick Cave's The Skeleton Tree bijvoorbeeld kwam meteen keihard binnen. Waar dat dan precies aan ligt weet ik niet. Misschien nog maar eens een rondje geven...

Julian Baker trad dit jaar op tijdens het Sugar Mountain mini festival in de grote zaal van Paradiso.
Ik had nog nooit van haar gehoord, maar was meteen onder de indruk van haar zang, tekst beleving en Jeff Buckley-esque gitaarspel. Trieste liedjes waarmee ze haar emoties kan uiten en overbrengen, ze geeft de luisteraar toegang tot haar diepste zieleroerselen. Zo jong en al zoveel meegemaakt, hopelijk ziet de toekomst er wat rooskleuriger voor haar uit.

'Hurt Less' moet toch wel één van de beste nummers zijn die ik dit jaar gehoord heb. Echt een bloedmooi nummer. Baal nog steeds dat ik niet bij het optreden in EKKO kon zijn.

Reikhalzend uitgekeken naar het tweede album van de beloftevolle Julien Baker ! Sprained Ankle was al een fantastisch debuut met mooie, zinderende, subtiele melancholische liedjes. Op Turn out the lights gaat ze verder op haar elan. Het blijven kale, ontroerende liedjes dat je best niet laat horen wanneer vrienden op bezoek komen.

Toch vind ik persoonlijk het tweede album ietsjes minder dan het debuut... en dat komt omdat sommige nummers zoals 'everything that helps you sleep' balanceren op de rand van kitsch. Ze zal daar heel zeker vele zieltjes mee winnen en dat verdient ze ook. Nummers zoals Appointments, Shadowboxing en Sour Breath zijn dan weer van uitstekende klasse !
Mooi album, maar ik word zeker niet omvergeblazen en dat had ik wel met het debuut.

Mijn eerste indruk, ik ben gaan luisteren door het interview in de laatste Oor, is dat dit album werkelijk schitterend is. Nog even aankijken of dat zo blijft bij de volgende luisterbeurten, maar **** zit er minstens in. Sprained Ankle ook maar eens snel inhalen.

Die vier sterren zijn vooralsnog naar beneden bijgesteld. Dit album is zo topzwaar dat het uiteindelijk onder zijn eigen gewicht kapseist en inzakt. Julien Baker schept geen enkel moment van licht, van rust om even bij te kunnen komen. Alles is zwart en donker. Ze gooit al haar demonen in een lange stroom naar me toe, die ik allemaal op mijzelf mag verwerken. Zonder een vleugje van hoop, maar vooral niet van redding, al mag dat van iemand van 22 misschien ook niet verwacht worden en moeten we daar nog 11 jaar op wachten.

Wat resteert is een prachtige stem, die alle nummers bij de hand neemt en er voor zorgt dat geboeid luisteren wel een soort van verplichting is. Daarom is er ook hoop voor de toekomst. Zodra haar demonen wat getemd zijn, zal er ruimte voor licht en misschien zelfs plezier ontstaan. Als Julien Baker ook in staat is deze gevoelens zo superieur te laten klinken, ontstaat er een plaat die werkelijk onweerstaanbaar gaat worden. De tijd zal het leren.

Voor nu, diepe indruk bij eerste beluistering, maar na meerdere luisterbeurten is het simpelweg te veel van iets goeds.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

Het hoeft niet altijd licht te zijn of te worden. Lekker donker is heerlijk. Sfeervol! Tekstueel ook. Maar als jij dat op een andere manier ervaart kan natuurlijk Bij mij is het totaal andersom. Oke deze plaat hoef ik ook niet twee keer achter elkaar op te zetten maar af en toe helemaal in deze plaat inleven is prachtig!

Inmiddels is het bijna twee maanden geleden dat ik Turn Out the Lights voor het eerst draaide. Een flinke tijd heb ik het laten rusten, omdat de eerste indrukken niet overweldigend waren, maar vandaag heb ik het tóch weer eens opgezet. Ik ben toe aan een conclusie.

Dit tweede album van Julien Baker bevat sfeervolle muziek en aardige liedjes die rijker zijn aangekleed dan op haar debuut, maar helaas wel érg aan de saaie en eentonige kant zijn. Zeker op de eerste helft van het album kent ieder liedje hetzelfde recept: Traag, bijna melodieloos gemompel over een dramatische piano- of gitaarmelodie, tegen het einde opgeschrikt door een paar zinnen geschreeuw. Op Rejoice vond ik het mooi, nu wordt dat trucje teveel uitgemolken.
Nee, dan doet haar debuutalbum me echt veel meer. Dat had ook een veel prettigere folksound dan dit nietszeggende orkestrale gedoe.
Hoogtepunten zijn er wel, ook op een tegenvallend album. Even is een prachtig liedje, doordat het veel melodieuzer is dan de rest, de zang niet zo monotoon is én een indrukwekkend rauw gitaargeluid laat horen. Verder wil ik nog een groot compliment uitdelen voor de briljante overgang tussen Over en Appointments, waarin een pianomelodie naadloos overgaat in gitaar. De andere liedjes zijn op zichzelf geen van allen slecht, maar echt geboeid - laat staan onder de indruk - raak ik nergens.

Het doet best pijn om een onvoldoende uit te moeten delen aan een artiest die ik tot een paar maanden terug nog hoog had zitten en die onmiskenbaar barst van het talent, maar de saaiheid van [i]Turn Out the Lights[i/] staat me nu eenmaal flink tegen.

Bovenstaande commentaar heeft me lang niet goed gedaan. Ik geloofde hem. Tot ik vandaag de plaat eindeiljk eens alle aandacht gegeven heb.

Ja je kan vallen over het monotone, over minder rauw gitaargeluid zoals de eerste, maar muzikaal is het eigelijk diverser en ik hou nu eenmaal van piano en viool. En vocaal monotoon is ook maar een oppervlakkig oordeel. Nog meer prachtige en echt onwaarschijnlijk hemelse uithalen die je simpelweg niet voor mogelijk houdt op deze plaat. Ik wist al dat ze een fenomeen was 2 jaar geleden toen ik ze live zag op 2 festivals maar geen enkel nummer kende.

Dit is een bijzonder indringend album. Het woord kippenvel komt niet in de buurt om uit te drukken wat haar intense vocale uithalen met me doen. De muzikale omlijsting met piano en viool is hemels mooi. Appointments, Turn Out the Lights, Sour Breath en Hurt Less zijn de pronkstukken van dit album.