The Franklin Electric - Blue Ceilings (2017)

Dit is een album waarvan ik me durf af te vragen of die echt iets toevoegt aan wat er al is in dit genre van licht zwevende indie folk met af en toe een lichte bite. Dat antwoord zou wel eens verkeerd kunnen uitpakken voor The Franklin Electric. Er zijn betere bands in dit genre, waarvan labelgenoot Half Moon Run er zeker een van is, maar ook iemand als Patrick Watson en City and Colour lopen mijlenver voor.

Wie vervolgens de tijd neemt, komt dan toch voldoende tegen dat Blue Ceilings interessant genoeg maakt om naar te luisteren. Dat vergde in mijn geval wel enig doorzettingsvermogen. Bij de eerste twee luisterbeurten bleef echt alleen het tweede, meer gedreven nummer 'Someone Just Like You' hangen en dat is nog steeds het enige nummer dat ik zo kan oproepen. De rest schoof eigenlijk geruisloos voorbij.

Pas bij een serieuze luisterbeurt begon mij op te vallen dat in ieder nummer wel een paar interessante dingen gebeuren, waar duidelijk goed over is nagedacht. Dat kan de toevoeging van een extra instrument zijn, een ingenieus loopje of een heerlijk ooh-ooh op de juiste plaats. Voeg daarbij de stem van zanger en bandleider Jon Matte en Blue Ceilings is zonder meer prettig om naar te luisteren.

Het album is echter zo ongevaarlijk dat dat ook weer meegewogen moet worden. Ik kom dan ook niet verder dan ***.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.