Het debuut en opvolger Urban Discipline zijn allebei alleraardigst, het speelse karakter, de swingende grooves en de energie die ondanks de zwakke productie van de plaat uitgaat werkt aanstekelijk.
Zeker de eerste paar jaren van hun bestaan was het aanpoten, werd er veel opgetreden in de omgeving van New York en bleken de heren een steeds grotere fanbase aan te boren.
Dit debuut is charmant, blaast mij niet omver maar de wijze waarop de heren breaks en tempoversnellingen in hun songs verwerken is knap. Als ik Hold My Own - een klassieker onder de liefhebbers van destijds - voorbij hoor komen ga ik voor de bijl.
Urban Discipline bleek net wat knapper in elkaar te steken en vormt voor mij de beste schijf van Biohazard. Hierna werd het al snel minder, Warner en de band wilden flink oogsten en alles werd uit de kast getrokken om door te stoten naar het grote publiek. Het lag er alleen allemaal te dik op. Na enige tijd verdween Biohazard weer van het grote toneel om met name weer op te treden in het clubcircuit. Daar lag toch altijd de kracht van de band.