Lampshade - Let's Away (2006)

Lang gewacht op dit album, Because trees can fly heb ik suf gedraaid. Op het eerste gehoor weer mooi, maar minder inpact dan het vorige album. Kan nog komen, wordt vervolgd.....

Ooit eens meegegrabbeld uit een solden bak voor een habbekrats. Weer zo één van mijn "dat vind ik wel een mooie hoes, nu maar hopen dat de muziek mij ook bevalt" ontdekkingen.

Het begon me daar niet slecht met dat eerste nummer. Maar omvergeblazen werd ik nu ook weer niet. En naarmate het album vorderde zat ik meer en meer met zo'n gemengd gevoel van... tja... wat is het nu net?

Muzikaal bevinden we ons hier in het melancholische Brit-rock/pop sfeertje, zij het dan komende van een Deense band. Leuk accent geeft dat overigens voor de lead, ze krijgt er meteen iets heel lieflijks door. Maar wat me een beetje irriteert aan dit album is, zoals ik wel vaker heb bij dit soort albums, dat de nummers nogal "gemaakt" klinken. Allemaal zorgvuldig en met kennis van zaken ineengestoken, daar niet van, maar weinig spontaan lijkt mij, en met het oog op het bekomen van die specifieke, typische, eerder aangehaalde melancholische Brit-pop/rock sound die de laatste jaren zo sterk is opgekomen. Als er iets is dat ik apprecieer in muziek, dan is het spontaneïteit, en dat mis ik hier dus enorm. Dit klinkt als een band die het persé wil maken, en daarom probeert muziek te maken die afgaande op wat de tendens van het moment is zal aanslaan, eerder dan een band die "haar eigen" muziek wil maken.

Belanden we bij punt 2, en dat is de productie. Het gehele album is zo plat als een vijg gemastered, zoals weliswaar de huidige tendens is, maar dit is een pracht van een voorbeeld van een album waar dat dus ècht de muziek niét ten goede komt. Al het leven is er volstrekt uitgeperst, tot de laatste druppel toe, wat zorgt voor een nogal saaie luisterervaring. Je wordt niet met climaxen de lucht ingeworpen, om vervolgens in de staart zachtjes terug neer te strijken, neen, je zit daar te luisteren en jezelf de bedenking te maken dat dat is er wat er zou moeten gebeuren, maar dat het volstrekte mankement aan dynamiek dat aangenaame vooruitzicht als een vaas tegen de grond smijt. Regelrecht frustrerend. Bovendien, maar dat is dan puur een kwestie van persoonlijke smaak, klinkt het geheel behoorlijk droog, terwijl de muziek mijn inziens nu net smeekt om te verdrinken in overvloedige galmbaden. De hier aanwezige droogte, in combinatie met eerder aangehaalde mastering, zorgen er echter voor dat er ook nog eens nogaboullen diepte te bespeuren valt in dit album. Alles lijkt zich in één vlak af te spelen, alle instrumenten en stemmen staan op de voorgrond hun ding te doen. Wederom een behoorlijk spijtige zaak vind ik dat. Het enige nummer waar wel een beetje met galm wordt gespeeld is "It's OK", en dat is dan ook meteen mijn favoriet, al komt dat "nu moet er een climax komen maar hij wil maar niet opstijgen" gevoel daar extra pijnlijk naar voren.

Al bij al ook weer niet slecht, maar ook weer niets speciaals. Het heeft wel zijn charme, zijn sfeer, maar ik heb vooral het gevoel dat er nog veel meer in zat. Maar het blijft een mooie hoes...

Dit album van Lampshade ken ik nog niet.
Maar aangezien Because Trees Can Fly zo goed bevalt zal ik deze binnenkort ook maar eens gaan proberen.