Soul Coughing - Ruby Vroom (1994)

Soul coughing is hoogst originele muziek. Bovendien spat het plezier ervan af. Hoogtepunten: Screenwriter's blues, Blueeyed devil, City of motors en Janine natuurlijk. En de rest is ook geweldig. Yeah! 5/5

Dat is het zeker Alleen het is soms zo drukdrukdruk dat je er horendol van wordt. Spijtig dat ze verdomd origineel doen "om origineel te doen". Gelukkig staat er zo'n fantastisch nummer als Sugar Free Jazz op

Ik vond het in '96 té, ik vind het nu nog steeds té. Leuk om te weten dat je soms consequent kunt wezen

Verschilt Ruby Vroom wezenlijk van Irrisistible Bliss? Want dat laatstgenoemde album mag dan wat moeilijk zijn, het klópt wel allemaal wonderbaarlijk goed wat je hoort.

Meteen vraag 2: wat is er van Soul Coughing geworden? El Oso stamt alweer uit '98.

Uit elkaar zoals dat heet. Mike Doughty is tegenwoordig solo en heeft net een album gemaakt: Haughty Melodic.

Apart.
Maar lekker.

Origineel en toch aantrekkelijk.

4*

Vind deze nog net een tikkeltje beter dan zijn opvolger denk ik...maar o wat is dit toch fijne musica!

Sprak de man die 5 glitters uitdeelde aan Coltrane's Ascension.


Ah, de aloude klacht die natuurlijk alleen wordt geuit door mensen die de muziek niet zo graag mogen. Heeft u harde bewijzen?

Ik kan geen harde bewijzen voorleggen Nu ik er na al die jaren opnieuw aandachtig naar luister hoor ik plotseling fijne details die me ontgingen (de achtergronden geluiden van "Sugar Free Jazz" bijvoorbeeld).

Waarschijnlijk daalde mijn appreciatie voor Soul Coughing omdat het zo'n groepje dat op school fel gesmaakt werd door een jongen die me telkens lik op stuk gaf tijdens mijn pogingen tot schaken

Hoogst orginele en speelse muziek! Het zijn die details die het hem doen, telkens hoor je wel wat anders. Voornaamste reden dat dit nooit de neiging krijgt om voor een keer eens saai te zijn. En dat komt maar al te vaak voor. Het is misschien wat aan de lange kant - ja, ik heb het concentratievermogen van een vis - maar kent genoeg hoogtepunten; Chicago, Is Not Chicago, Sugar Free Jazz, True Dreams of Whichita, Janine.

Maar de zang dan? Misschien niet zo speels, maar wel in haast perfecte - perfectie is weggelegd voor dode vissen - harmonie met de muziek. Wat me dan ook een beetje doet denken aan Morphine op momenten.

Ik begin voorzichtig met 4*, maar gelukkig is een mens niet altijd even consequent .

Bus to Beelzebub wat een feest zeg. Daar zou Madlib wel raad mee weten.

Soms is het fijn om gelijk te hebben. Werkelijk schitterende plaat en geen moment van verveling te bekennen. Bovendien zit het allemaal zo geraffineerd in elkaar en de zang past er perfect bij, wat zorgt voor een geweldige sfeer. Van begin tot eind genieten dit.

Toch maar wat meer van Soul Coughing proberen, denk ik zo.

Dit ligt duidelijk in de lijn van Jon Spencer Bluesexposition een band die toch sinds kort een plaats ge'vonden heeft in mijn dagelijkse afspeellijst. Redenen genoeg om deze plaat ook zijn kans te geven.

En achterafbekeken lijk er toch ook een soort van Beck gelijkenis in, zeker op het einde van de plaat...

Zitten weer ergens in de onderste regionen van de CD-kast en doen weer leuke herontdekkingen.
En dus kicken we hier weer op Hole, Cornelius en Soul Couching!

DIt kon een topper geweest zijn, hadden er een vijftal nummers weggelaten geweest. Nu duurt deze plaat mij toch iets te lang. Drie kwartier was voldoende geweest ipv een uur. Desalniettemin is dit zeer aangename en vrij originele muziek. Het eerste nummer en de twee laatste nummers zijn mijn favorieten.

Klinkt ook interessant.

Blijft geweldig. Kan het tegenwoordig nog meer waarderen dan vroehoeger, en dat zegt wat.

Da's wel op te lossen: de ene dag draai je de ene helft en de volgende dag de andere helft, met als voordeel dat je je concentratie behoudt, want elk nummer is raak hier, echt. De stijl lijkt vrij ergens beperkt (jazzy, mompelzang, samples, vrij simpele composities), maar ze stoppen er echt zoveel in...

Maar wat een bloedmooie stem heeft die kerel...

Ik luisterde vroeger zo af en toe naar Soul Coughing, maar ze zijn daarna wat in vergetelheid geraakt bij mij. De laatste tijd zag ik users in het 'Wat Draai Je Nu'-topic albums van Soul Coughing droppen en dat waren de aanstekelijke aerosolen die mijn ziel ook weer volmondig lieten hoesten.

Dit debuut van deze coole snuiters heb ik weer volledig herontdekt. Het is een sterk onderscheidend album, op zijn eerste plaats uiteraard door die verslavende jazzy jams en de charismatische teksten van Mike Doughty. Stream-of-consciousness poetry blijkbaar, aldus de mensen die meer verstand van poezië hebben dan ik. Hoe dan ook, het klinkt fantastisch en ik ga helemaal op in de teksten.

De ritmesecties zijn lekker dynamisch en het baswerk (jaja, met een contrabas) ook genieten. Het excentrieke sample-werk van M'ark De Gli Antoni mag ook niet ongenoemd gaan, dat geeft dit album wel een extra dimensie.

Maar de manier waarop Doughty zijn teksten voordraagt, dat is zeker subliem! 'And the radioman laughs because the radioman fucks a model tooooo'

Ook een album waarbij ik moeite heb om favoriete nummers aan te wijzen, dat is in mijn boekje meestal een goede zaak. Een variété aan qualité betekent dat vaak. De ambitieuze epos Screenwriter's Blues, het cartooneske energiebommetje Bus to Beelzebub, de funky jam Down to This, het ingetogen maar beladen True Dreams of Wichita.. en zo zou ik bij elk nummer wel iets aparts kunnen noemen.

Mooi album/fijne band dit, ik zal ze nu niet snel meer vergeten.