McDonald and Giles - McDonald and Giles (1971)

Ik zag geen stem van je, dus ging er vanuit dat je het pas ontdekt had. Maar waarschijnlijk ben je net zo lui met stemmen als ik
Ik zie nu dat je zelfs geen enkele stem hebt uitgebracht. Uit principe of luiheid?

Ik heb op een gegeven moment mijn stemmen verwijderd. Ik had 100 5* stemmen van mijn Top 100, ik ga die denk ik nog wel weer eens invoeren, maar de rest voelde te arbitrair. Dus principe.

Als collectief ging KC wat makkelijker om met lange composities. Wat zwaarder en intenser en ook wel wat beter tot een geheel gesmeed. Lake als zanger erbij had ik ook geen enkel probleem gevonden.

De zang op dit album is volgens mij prima verzorgd, net als de zang van Lake op In the court of the crimson king en het debuutalbum van ELP, waarna die groep trouwens verschrikkelijke muziek ging maken.

Maar die stem bleef mooi, de muziek vond ik ook minder.

Weet ik niet, durf niet meer naar die verschrikkelijke muziek te luisteren

Maar Lura, nu ga je me toch niet wijsmaken dat je niet liever Lake hoort zingen? Die had ooit zo'n prachtige stem. Vanaf de jaren 80 raakte hij die helemaal kwijt helaas.

Wat heeft dat nu te maken met de zang op dit album?

Ik had het erover dat dit met KC een beter album had kunnen worden. O.a. omdat Lake dan lead zou zingen.

Dat snap ik, Stijn. Maar jij begint opeens over voorkeur van zanger. Dat is een andere discussie. Nogmaals er is volgens mij niks mis met de zang op dit album. Graag wil ik hier nu verder bij laten.

Je reactie kwam op mij over alsof je Lake niet hoefde, omdat Giles en McDonald het zelf prima doen. Vandaar dat ik dacht: 'het kan altijd beter'.

Laten we het dan maar over de hoes hebbben. Die groene belttering is van de CD-reissue, maar ook van de oorspronkelijke LP uitgave begrijp ik? Ik had de eerste (Japanse) CD uitgave (was toen echt nog zeldzaam, tot er een re-issue kwam) en die heeft paarse belettering: McDonald And Giles* - McDonald And Giles (CD, Album) at Discogs . Heeft iemand de LP, die kan bevestigen dat groen origineel is. Vind dat zelf altijd even wennen .

Vandaag heb ik dit album weer eens met groot genoegen beluisterd en ook hier de commentaren gelezen. Het moet me van het hart dat ik geen snars begrijp van je bewering. Ik hoor werkelijk niets dat me aan DSOTM van Pink Floyd doet denken. Dat maakt me nieuwsgierig. Waar doel je op?



Voor zover ik mij herinner was de belettering op mijn oude elpee paars. Volgens mijn zoon ook maar die kan de plaat niet meer vinden in mijn vinylerfenis.

In mijn beleving was de belettering groen en was het een klaphoes, maar ik kan me natuurlijk vergissen . Feit blijft dat dit een fantastisch album is, dat hier veel te weinig stemmen heeft gekregen tot nu toe.

Volgens wiki is de originele klaphoes paars beletterd. De japanse kopie-van-kopie heruitgave (1989) idem. Maar van de zorgvuldig opgepoetste, door bandleden geautoriseerde, meest recente reïssue (2002) zijn de letters groen. De laatste klinkt geluidstechnisch mooi gedetailleerd en transparant. For what it's worth....

De meer recente LP RI ( 2013 ) heeft dan weer paarse letters ...........

Volgens allerlei artikelen die ik las over het na jaren weer opduiken van Judy Dyble ( Fairport's eerste zangeres ) had die ook wat te maken met de band van deze heren. Maar dan weer niet op deze plaat ?

toffe plaat, Flight of the Ibis , lijkt wel enorm veel op Cadence and Cascade dat een jaar eerder verscheen op In The Wake of Poseidon van King Crimson, wellicht hadden ze al samen de song half af of zo...

In september 2013 meldde kistenkuif dat er op dat moment pas 10 stemmen op deze plaat waren uitgebracht, en ruim tien jaar later ben ik nog altijd pas de 22ste. Kennelijk zit dit album zelfs voor de liefhebbers van King Crimson teveel in de periferie, en dat is jammer, want het geeft toch wel aan welke kant die band op had kunnen gaan als Fripp zijn voormalige medewerkers wat meer ruimte had gegund. Aan de andere kant was KC dan misschien wel nooit zó ver "off the map" gegaan als nu het geval is (waarbij ik begrijp dat niet iedereen daar een fan van is – ikzelf heb er soms ook wel moeite mee), en het is hoe dan ook leuk dat déze twee mannen hun eigen weg hebben bewandeld, want de muziek hierop is soms speels en luchtig, soms ontroerend en aangrijpend, maar sowieso altijd apart. Meer tegen Canterbury aan dan in de richting van de prog, maar soms hoor ik ook wel de Beatles in de composities en de zang terug, en bij een bepaalde passage met blazers op het einde van het laatste nummer moest ik zelfs even aan Atom heart mother denken. Uiteindelijk blijft dit echter toch vrij uniek dankzij die karakteristieke "aarzelende" drumstijl van Giles en de stem van McDonald (ik neem althans aan dat híj de voornaamste zanger is), en de andere muzikanten passen zich naadloos aan, met voor mij een hoofdrol voor basbroer Peter. De twee lange nummers op kant 1 vind ik soms wat fragmentarisch, maar Is she waiting? is dan weer subliem, en de verstilde instrumentale gedeeltes op de laaste drie delen van Birdman kunnen wat mij betreft niet lang genoeg duren.
        Is dit iets voor Mssr Renard ?

Het is een prachtige plaat, met meer de focus op de pastorale kant van de progressieve rock, dan de wat ongemakkelijke kant, die King Crimson ook exploreerde. Het is vooral een fijne en melodieuze plaat, met veel ruimte voor bijvoorbeeld het fluitspel van MacDonald en het jazzy/soepele drum- en baswerk van de gebroeders Giles. Maar MacDonald laat ook duidelijk horen een muzikale duizendpoot te zijn, want hij levert ook orgel, piano, gitaar, saxofoon en klarinet. Ik vraag me echt af hoe dit soort muziek live had moeten klinken, als je band maar uit drie personen bestaat.

Er is ook een gastrol weggelegd voor Steve WInwood (Traffic) op Turnham Green (een instrumentaal stuk uit de Suite in C). Ik Ben zelf altijd wel te porren voor dit soort pastorale, symfonische muziek. Een beetje maar niet geheel in lijn met het debuut van King Crimson. In dit geval ook wat meer invloeden uit de psychedelische pop (en dan voor Beatles).

Er is trouwens ook nog een Giles, Giles en Fripp-plaat uit 1968, een voorganger van King Crimson en ook weer eens totaal iets anders.