Andy Pratt - Shiver in the Night (1977)

Wat minder dan zijn meesterwek RESOLUTION, maar er staan diverse pareltjes op

Na een jaar of 25 nog eens opgezet .
Wist niet meer goed wat te verwachten, behalve dat ik me herinnerde dat de man een nogal hoge stem had.
Dat klopt inderdaad ook, voor de rest heel aardige singer/songwriterachtige pop, die typisch jaren 70 klinkt en waar ik ook wat Todd Rundgren en 10CC-invloeden terughoor.
Ik laat hem nog even onder staan .

Zeer aardige plaat toch nog.
Tegen zijn soms erg hoge stem moet je tegen kunnen, maar de songs zijn over het algemeen goed.
Qua intonatie doet hij me zelfs hier en daar aan Mick Jagger denken (Landscape), maar ook aan Leo Sayer. Ook hoor je soms Eagles-achtige koortjes (Rainbow).
Voor de rest klopt het nog wat hierboven staat.
Beste songs All I Want Is You, Landscape, I Want To See You Dance, Born To Learn en Keep Your Dream Alive.

Op vinyl, Engelse persing.

Deze ken ik niet, maar van Pratt heb ik dan weer Not Just For Dancing uit '85 dat qua productie met de tijd meegaat en aardige momenten heeft. En het in Nederland opgenomen Perfect Therapy uit '89. Pratt was in die jaren met een Nederlandse vrouw getrouwd. Het lukt me niet dat album toegevoegd te krijgen omdat kloppende data ontbreekt op het web (CD-GMI 1041).

Hoge stem, maar artistieke muziek met ballen. Best goed eigenlijk.

Feddezegt:Het is van het allergrootste belang om het titelloze tweede album van Pratt in handen te krijgen. Dat is een briljant album; één van de allerbeste albums aller tijden, een duister universum op zich. Deze is ook niet slecht maar smaakt toch veel meer als een typisch seventies product. Men raakte aan de heroine of aan de 'heer' (of aan allebei), zo ook Pratt hier, zoals je op enkele nummers kunt horen. Dat doet echter weinig afbeuk aan het album, want je hoort nog steeds Pratts hypersensitiviteit en kwetsbaarheid doorklinken, ondanks het gevonden geloof.

Niet my cup of tea dit. Maar het album staat wel hoog in de Oor jaarlijst 1977 namelijk op 17. Ik zal ook het titelloze album eens proberen zoals brandos adviseert. De hoes daarvan komt me wel bekend voor.

bij het uitkomen van deze lp vond ik ze niet zo goed als zijn vorige 'resolution' deels omdat er enkele overbodige nummers op staan : what's important to you en mama's getting love.
anderzijds staan er wel enkele pareltjes op :all i want is you ,landscape ,rainbow ;my love is so tender
so faint .
momenteel schat ik ze evenhoog in als resolution in 1976 mijn nr 6 van dat jaar(op 1 stingray van joe cocker)

In 1973 leek er een grote toekomst voor Andy Pratt, vanwege zijn titelloze album met de hit 'Avening Annie' later gecoverd door o.a. Roger Daltry en ook Bruce Springsteen (b kant van 'blinding in the night'. )
Het titelloze album is een duister folkachtig album, maar Andy Pratt wilde niet vastgepind worden en zocht zijn muzikale paden elders. Juist in de combinatie met rock, pop, jazz, soul zocht hij heil en dat was op de opvolger 'Resolution' al te horen. Maar die plaat, hoe redelijk ook. loste de belofte niet in en met deze 4e plaat gaat hij nog een stapje verder. Want hier durft hij ook nog wat disco in zijn sound te mengen. Waarschijnlijk goed geluisterd naar de BeeGees (Saterday Night Fever), en met Andy's falset stem kan hij daar ook prima mee overweg.
Andy Pratt had intussen het christendom ontdekt en op deze plaat zijn hier al wat omfloerst de eerste signalen hoorbaar. Na deze plaat wordt het echt gospel qua teksten en heeft hij een Nederlandse vriendin en woont wat teruggetrokken in Rotterdam.
Dat is het moment dat ik hem leerde kennen, want bij de gospelmuziek zat veel ondermaatse artiesten en muziek. En Andy had in ieder geval laten blijken een goed artiest te kunnen zijn.
Vanuit die periode de oudere Andy weer terug geluisterd en ik weet dat ik toendertijd helemaal niks met dit album kon. En achteraf wel meerdere fans denk ik, want ze zijn heel regelmatig verkrijgbaar voor bijna niets in de kringlopen.
Maar toch... nu na zoveel jaren luister je toch wat anders naar deze muziek en er staan ook echte pareltjes op. Het gevoelige 'So Faint' is één van de betere songs van Andy Pratt en je luistert nu ook anders naar de disco-achtige nummers. Wat opvalt dat het muzikaal allemaal best redelijk in elkaar zit en ook erg afwisselend. Het zal nooit mijn favoriete album worden, je moet ook niet te veel vragen. Maar het is toch echt niet zo slecht als ik ooit dacht.
De christelijke albums daarna waren zeer afwisselend, naast echte draken van platen die enkel bij de evangelische goegemeente in de smaak vielen, zaten er ook wel aardige albums tussen. Na de scheiding van zijn vriendin (of vrouw ?) ging Andy Pratt weer richting Amerika en begon daar weer muziek te maken. Het album uit 2015 : "Whoe remember me ?' is bijna weer het oude niveau en daarvoor had hij ook wat albums gemaakt die enkel door de incrowd fans bekend waren, maar zeker niet slecht.
Het blijft een vergeten, eigenwijs fenomeen, maar wel bijzonder muzikaal en origineel.
Voor dit album 3,5 ster, wie weet dat over een paar jaar ik het nog eens verhoog.