Eloy - Dawn (1976)

Het heeft even geduurd voor ik dit album op waarde het kunnen schatten.

Heel lang vond ik het een vreemde eend in de Eloy-bijt: het album heeft hele korte nummers (minder dan twee minuten: ongehoord! ) en er zit een orkest en strijkers bij...

Als je de trackindeling vergeet en gewoon luistert is het haast een concept-album (hoewel het dat volgens mij niet is), ik bedoel, de nummers gaan zo mooi in elkaar over en passen zo goed bij elkaar...
Concept in dit geval dus muziek-concept ipv concept in de zin van dat er een verhaal verteld wordt.

Mooiste nummers (afgezien van de hele CD...):
"The dance in doubt and fear", "Lost!?" (intro & the decision), "Le reveil du Soleil/The Dawn".

Salmen met de power and passion vind ik dit de mooiste van eloy.

het logische vervolg van het voorgaande album, alleen nu gebruikt Eloy voor het eerst een orkest erbij. Goed album, maar nog niet Eloy op z'n best.

Het is misschien aangewezen om eerste de "minder drukke" albums van Eloy te beluisteren. Hier is het melodie van alle kanten.
Ik begon pas fatsoenlijk naar dit album te luisteren na een paar keer Eloy - Live te hebben beluisterd. oa The Sun-Song en The Dance in Doubt and Fear staan daar ook op en klinken er iets simpeler.
Maar als ik nu moet stemmen over welk de nummer 1 van Eloy is staat deze op 1, het heeft geen zwakke momenten.

Volgens mij de beste plaat van de duitse Prog Rocker Eloy.

Released 1976 met het volgende Line-Up:: Frank Bornemann (Vocals, Guitars), Klaus-Peter Matziol (Bass), Detlev Schmidtchen (Keyboards) en Jürgen Rosenthal (Drums). Deze plaat is minder rockig als b.v. "Floating". Meer in richting Prog Rock als ook "Pink Floyd".

"Dawn" is een beetje een warm-up voor hun volgende plaat "Ocean".

he dat heb ik nu ook. Daarom gaat deze cd van een 2.5 met stip richting een 3.5!

De nummers van de geremasterde cd die ik heb zijn wel verschillend van deze, daar staat alles in een heel anderde volgorde.
Heel vreemd. Ik heb daar tijdens het luisteren nooit niks van gemerkt, de nummers gaan nog altijd vloeiend over in elkaar.

Dat komt doordat EMI de titels heeft verwisseld bij de eerste CD-heruitgave, de titels zoals ze op de geremasterde versies staan aangegeven, zijn de juiste, zoals ze ook bij de LP-versie stonden aangegeven.(heb vandaag ook ff een correctie opgestuurd)

Overigens is dit mijn favo plaat van Eloy.

Ik zie dit als een album met nummers.

Ik heb deze nog gewoon op elpee.
En in mijn optiek staatn er twee nummers op: kant a en kant b

Ik zie dat mijn voorgaande bericht nogal foutief neergeplemd is.
Wat ik bedoelde is uiteraard, dat de plaat wegluisterd als zouden er slechts twee songs op staan, kant a en b.
Zo mooi lopen de afzonderlijke lieden in elkaar over.

Er wordt zo mooi gebruik gemaakt van de synth, gitaar en orkest, dat dit mijns inziens een hoogtepunt is te noemen in de jaren zeventig symfo én de spacerock.

Magistraal mooie plaat.
Eloy verweeft spacerock en symforock op sublieme wijze.
Dit is wederom een conceptplaat, al is het verhaal me niet helemaal duidelijk.

Eloy wordt ondersteund door vrouwenzang en een orkest hier, wat het allemaal nog kleurrijker maakt.

Ik vind persoonlijk Dawn beter dan Ocean en Silent Cries.
In mijn optiek horen die drie platen een beetje bij elkaar, omdat ze allemaal in de line-up Bornemann/Matziol/Schmidtchen/Rosenthal zijn gemaakt....

De tracktijden en de titels van de nummers is inderdaad een pijnpunt.
Ik heb een correctie in gestuurd, zodat het voor eens en voor altijd duidelijk moge zijn.

Ik las dat al bij het uitkomen van de LP, de tracktijden niet klopten (de tijden op de hoes en centerlabel verschilden).

Volgens mij is met deze remaster ( Eloy - Dawn (CD, Album) at Discogs ) eindelijk alles goed weergegeven. En dat klopt ook met de informatie op Musicmeter.
Hoop dat alles nu eindelijk duidelijk is (want ook wikipedia en progarchives hebben niet de juiste informatie).

Ik heb vorig jaar de Trilogie (Dawn, Ocean, Silent Cries) als prachtige boxset aangeschaft.

Helemaal niet zo duur, want het zijn 3 lp's + 3 cd's, prachtig nieuw artwork en veel oude foto's. Het oude artwork is ook gewoon erg smakelijk gerestoreerd. Mijn oude tweedehandsjes kunnen zeg maar gewoon weg.

Hoe dan ook is de geluidskwaliteit van Dawn (uit de boxset) subliem! De nieuwe remaster is helder, vol, warm en ik kan me niet herinneren dat Dawn ooit zo goed heeft geklonken als deze versie.

Sinds mijn berichten van 2009, 2012 en 2015 heeft niemand meer gereageerd op deze plaat, wat toch jammer is, want ik beschouw deze plaat toch wel een beetje als het beste wat de symfonische space/progrock heeft voortgebracht zo halverwege de jaren zeventig.

Je hebt of ik heb een tijdmachientje nodig om deze plaat naar waarde te schatten. Elke periode kent zijn eigen muziekwetten, tradities en beperkingen waaraan men al dan niet conformeert. Ik kan wel eraan afhoren dat men alles uit de kast heeft getrokken om er het beste van te maken. Symfonisch zit het goed in mekaar, maar er zijn ook manco’s.... de zang vind ik een verschrikking en een overdaad aan strijkers en lelijke electronica, ik geloof een melotron, maar het was wel díe tijd...

ohmusica

Bij mij zijn juist deze klanken en maniertjes in mijn gehoor en geheugen ingesleten. De (overdreven) producties van de spacerockplaten van midden jaren 70 liggen echt in mijn hart opgesloten. Ik kan dan weer met moeite de muziek na 1990/1991 aanhoren, door de compressie en veel te volle alles. Ik heb ook echt weinig op met veel muziek tussen 1990-2010, behalve dan weer veel jazzfunk, acid jazz en electronische muziek (IDM).

Ik snap helemaal volkomen hoe gedateerd en pompeus deze muziek zal klinken. Als ik bijvoorbeeld Eloy luister, kom ik helemaal tot rust en droom weg op de mooie synths en in het geval van Dawn de mooie strijkers.

Maar het is mijlenver van jazz verwijderd. Het is ook moeilijk om het door elkaar te draaien. Zo kan ik moderne progressieve rock bijna niet aanhoren, omdat ik bij moderne muziek juist dat volle, pompeuze niet graag hoor, maar meer voor kalere en ingetogenere muziek ga.
Het werkt maar raar, die muzikale smaak van mij.

Je weet je voorkeur duidelijk aan te geven en zo zie je maar hoe subjectief alles is, het is maar wat je hebt leren appreciëren en daarin de schoonheid weet te ontdekken (en wat je niet mooi vindt}. Dit maakt discussie over muziek vaak zinloos/ongrijpbaar en dat is er ook weer het mooie aan.

Deze mocht ik onlangs gratis meenemen in de kringloopwinkel en is tot nu toe de enige LP die ik heb van deze groep.

Op het eerste gehoor mooie en rustige oldschool symfo en lang niet zo bombastisch als je zou denken ondanks de aanwezigheid van een heel orkest.

Op vinyl, in goede staat, Duitse persing.