The Walkabouts - Devil's Road (1996)

Toch nog in mijn top 10 gezet, geweldig album. The Light Will Stay On is echt het mooiste nummer ooit. Tranen in mijn ogen en de haren gaan recht overeind staan als Carla deze 2 zinnetjes zingt:

I Go To Sleep,
Before The Devil Wakes.
And I Wake Up,
Before The Angels Take.

Nog nooit heeft een nummer zoveel indruk op mij gemaakt

Daar hoort hij ook thuis.
Bij mij staat hij ook in de Top 10.

Ik rij in mijn oude, stoffige roestbak over een verlaten Amerikaanse highway(Devil's Road?). Ik heb al uren niemand meer gezien, en overal ligt stof. Ik stik van de dorst en besluit af te slaan in een piepklein voormalig mijnwerkersdorpje niet ver van de grote weg. Gelukkig is er in zowat elk Amerikaans dorpje een bar. Daar ga ik heen. Ik sla de krakende saloondeur open, bestel een pint en ga alleen aan een tafeltje zitten, nagekeken door de vragende ogen van de nieuwsgierige locals. Ik werp een blik op het piepkleine podium, en daar staan ze: vier muzikanten en een zangeres. Wat zingt ze mooi en vol emotie. Het maakt de troosteloos ogende bar een stuk gezelliger.

Dat miniscenario schoot me te binnen nadat ik na mijn eerste luisterbeurt de sfeer van het album wilde beschrijven. De muziek heeft iets troosteloos, maar ook iets dat heel hoopvol is.

Een minpunt vind ik dat het songmateriaal niet altijd van even hoog niveau is. The Light Will Stay On, door heel wat mensen hier geroemt, is natuurlijk geweldig maar is niet mijn favoriete song van het album. Dat zijn het magische Rebecca Wild en het nog magischere Christmas Valley. Grote klasse! Verder zijn ook When Fortune Smiles en Forgiveness Song zeer sterk. Ze zijn alle 5 heel sterk gezongen, of het nu de mannenstem of de vrouwenstem is(ik ken geen namen ). Met veel gevoel, daar hou ik van.(wie niet?)

De andere nummers zijn natuurlijk ook heel mooi ingezongen, maar muzikaal vind ik niet alles even interessant. Cold Eye en Blue Head Flame zijn bijvoorbeeld een heel stuk minder in mijn ogen. Van nummers als The Stopping Off Place en All For This word ik ook niet echt warm, hoewel die nummers me ook niet storen.

Dus: veel moois en hier en daar iets minder mooi. Toch wegen de minpunten veel minder aan dan de pluspunten. Dat komt doordat vooral doordat The Light Will Stay On, Rebecca Wild en Christmas Valley zo ontzettend mooi zijn. Deze plaat ga ik in ieder geval nog veel luisteren en wie weet, misschien vallen sommige, nu voor mij mindere nummers uiteindelijk toch nog op zijn plek. Dan sta ik hier natuurlijk meteen terug om mijn stem omhoog te wijzigen, maar voornu moet deze puike plaat het doen met een verdienstelijke 4*

De door jou genoemde 3 nummers zijn inderdaad de beste.
Blue Head Flame vind ik ook het minste.
Maar wat is dit een zalig geheel.

Er staan geen mindere nummers op naar mijn menign

De plaat heeft inderdaad iets magisch over zich. Toch vind ik enkele nummers wat minder dan de rest. Maar omdat de hele plaat in hetzelfde sfeertje baadt, past elk nummer in het grote geheel. Of dat is wat ik vind

Fijne plaat inderdaad, Light Will Stay On ook mijn favoriet.
Hoor ook wel echo's van Tindersticks, als ik me niet vergis heeft Carla daar ook ooit enkele nummers bij gezongen?
Fairground Blues vind ik wel een serieuze stinker, zo cliché.....

Hier raken ze me een beetje kwijt. Teveel romantische muziek voor bij een kaarsje ofzo. Natuurlijk een stuk donkerder, maar dat gevoel overheerst.

Wat ze met opvolger Nighttown weer ruimschoots goedmaken. Dat album is mi weer een slag beter dan deze Devil's Road.

Ook ik haakte bij dit album af. Maar oude liefdes roesten (soms) niet. Bij het concert op Berlin (2012) viel voor mij alles weer op zijn plek.

Naar aanleiding van de re-release heb ik mijn oude cd weer eens goed afgestoft. Deze plaat blijft ongelofelijk goed. Naar mijn mening de beste mix tussen rock- en klassieke muzikanten ooit aan de ene kant en een enorm spannende mix van normaallijkende teksten en muziek met een hoog Twin Peaks gehalte aan de andere. The Walkabouts hebben de sprong naar het grote succes nooit kunnen maken, maar als er een band genoemd moet worden die op een positieve manier invulling heeft gegeven aan het major contract dat ze konden afsluiten, dan is het The Walkabouts met Devil's road (en in iets mindere mate met Nighttown). Devil's road is niet minder dan een artistieke triomf en het hoogtepunt in een al niet misselijk oeuvre.

Voor het hele verhaal kun je terecht op WoNo Magazine.

Wo.

Mooie plaat inderdaad maar ik vind (vanwege het-eerste-album-dat-je-van-een-band-leert-kennen-blijft-de-beste symptoom) Nighttown net iets mooier/beter/aansprekender. Is denk ik over het algemeen ook iets toegankelijker. Meer pop.

Deze is wel heel fijn voor donkere dagen (of gedachten/stemmingen). Net als Tindersticks zoals Country Trash al naar refereert en ik zet ze ook in het rijtje van Devics - My Beautiful Sinking Ship (2001) - MusicMeter.nl en Shivaree - I Oughtta Give You a Shot in the Head for Making Me Live in This Dump (1999) - MusicMeter.nl Lekker duister, spannend. Goeie 'stemmingsmuziek'!

Prachtig album. Misschien wel mijn favoriet van de Walkabouts, al vind ik eigenlijk al hun platen uit de jaren ´90 van hoog niveau. Zowel de vocalen van Carla Torgerson als die van Chris Eckman kunnen mij zeer bekoren maar de - naar mijn bescheiden mening - mooiste drie nummers van deze plaat worden toevallig allemaal gezongen door Carla. En dan heb ik het over´The light will stay on´, ´Christmas Valley´en mijn ultieme Walkabouts-favoriet ´Rebecca Wild´.

Ik heb precies hetzelfde, maar dan met het nummer Train To Mercy. [album Scavenger]
Help me poor Melissa, hide the hope behind your door
Help me poor Melissa, put the hope into your trust
Is the whole world big enough, for the bitter and the sweet?
Is the whole world big enough, for the wicked and the few?

Voor mij 1 van de mooiste long version songs ooit.

Ja, ik weet dat Chris Eckman het schrijven grotendeels voor zijn rekening nam, maar ik hoor, zeker op deze plaat, veel liever de zang van Carla Torgerson. Van hem vind ik het soms wat geforceerd.
De eerste twee nummers behoren tot hun bekendste en zijn de sterke start van deze plaat. Ook When Fortune Smiles vind ik mooi.
Ik denk dat ik Nighttown eens ga spelen. Die was in mijn herinnering een stuk sfeervoller. Hun oudere werk rockt mij teveel.

It's breathing time in Christmas Valley
Herons fly by night and crash into the pines
And when we're gone from Christmas Valley
no one will remember you, leave nothin' to remind.

Mooier dan dit kan een tekst bijna niet zijn. Vooral het beeld van het 2de zinnetje vind ik een filmscene waardig. Dit album lijkt me ideaal om een roadtrip door Amerika te begeleiden. The Walkabouts hebben steeds kwaliteitsvolle albums afgeleverd.