The Little Willies - The Little Willies (2006)

The Little Willies heten ze en dat is in het Nederlands de kleine pikkies. Een aparte naam voor een gelegenheidsband, waarin het beroemste bandlid, Norah Jones, een vrouw is. Maar bij een gelegenheidsband is alles geoorloofd.

In 2003, toen Norah Jones inmiddels een megahype was en de andere kleine pikkies ook niet vrij van werkzaamheden waren, prikten ze tussendoor een avond in de New Yorkse club The Living Room om samen te spelen. Voor de ontspanning.

De Willies delen een grote liefde voor de oude Americana van Hank Williams, Willie Nelson, Townes Van Zandt. Die muziek speelden ze die avond. Het werd een traditie. Elke keer als alle vijf Willies in New York waren, speelden ze in dezelfde club.

Toen Jones en haar bassist en liefje Lee Alexander (ook één van de Willies) toch in de studio moesten zijn, nodigden ze de andere Willies uit en namen ze een cd op. Het resultaat is om erg vrolijk van te worden. De stemmen van Jones en gitarist Richard Julian kleuren mooi bij elkaar. Countryklassiekers als Tennessee Stud en Love me hebben lekker veel vaart en klinken warm. Melig is het laatste nummer, waarin de kleine pikkies zingen over een nacht waarin ze Lou Reed koeien hebben zien omgooien. Hmm, bij een gelegenheidsband is alles geoorloofd.

Bron: Parool

GEwoon een leuk album. Moet je niet meer zien dan een project.
Gitaarwerk klinkt wat gestunteld, maar album is wel ok.
Aanraders zijn: Roly Poly, Love Me ("Elvis"-cover), Roll On,
Tenessee Stud (Johnny Cash)

Heerlijke vrolijke cd, ik krijg er een goed humeur van! De bandleden zijn allemaal zeer getalenteerd, Richard Julian en Norah Jones hebben prachtige stemmen, ze kunnen beiden het genre goed hebben. Het is een cd van hoog niveau. Blue-grass is een heerlijk genre...

5*

fijn album. schept een ironisch luchtig sfeertje en daar is bij mij meestal wel plek voor.

Heb dit album net. Ga het , als het kan, deze week nog beluisteren. Ik ben een grote fan van Norah Jones der stem. Die vind ik werkelijk prachtig. Kan er uren naar luisteren. Haar stem pakt me om de 1 of andere manier echt. Nog nooit bij een artiest zo iets gevoeld, in dit genre. Zal ook hier blij mee zijn.

Sommige nrs vind ik goed en sommige minder. En dat zijn dan de Country nrs. Die zijn niet echt voor mij bedoeld, denk ik. Maar andere nrs zijn wel goed. Twijfel tussen 3,5* en 4*. Ik weet het nog niet. Zal het nog een paar keer beluisteren, misschien dat ik dan die Country nrs wel leuk ga vinden.

Het wordt 4*. Vind die Country nrs nu wel goed, en vooral leuk. Gelukkig zijn er niet al teveel, want dat zou ik niet aal kunnnen. Mooi gezongen door Norah Jones en Richard Julian.

En ik kan je vertellen dat Richard Julian in 2008 zelf met een cd komt, in het beheer van Blue Note.

Waar Not Too Late van Norah Jones een tegenvaller was, is dit een aangename verrassing. Hier hoor je wel een drive, plezier in de muziek.
Lekker afwisselende country muziek, natuurlijk prima gespeeld en nog beter gezongen. Leuk!

Beetje te gezapig plaatje dit. Het sleurt zich teveel moeizaam voort. Jammer, na het fijne Norah Jones-werk.

3 sterren.

leuk plaatje dat moet gezien worden als een vrolijk uitstapje op een zonnige dag, niet meer of minder, zijn nog de mooiste muziekjes

Waar ik het solowerk van Norah Jones over het algemeen vrij veilig en weinig spannend vind, moet ik eerlijk zeggen dat ik "The Little Willies" een behoorlijke stap voorwaarts vind. Op de stem van Norah Jones valt niets op af te dingen, ook solo niet, en dus ook bij The Little Willies klinkt het prachtig. De muzikale omlijsting daarentegen is hetgeen wat het hem doet. Ook de samenzang tussen Richard Julian en Norah Jones is prachtig mooi. Het gitaarwerk vind ik ook om van te smullen, heerlijk country en americana spel van Jim Campilongo, ook weer ondersteund door Julian. Op "The Little Willies" komen naast een aantal eigen composities toch met name covers van oude roots liedjes voorbij. Alle uitvoeringen zijn smaakvol en doen authentiek aan. Je kunt merken dat het spelplezier ervan afspat bij deze gelegenheidsformatie, maar wat mij betreft mag deze band een wat serieuzer karakter krijgen. The Little Willies is een typisch voorbeeld waarbij de som van het geheel groter is dan de individuele talenten. Prachtplaat!

Dit album kan ik niet helemaal serieus nemen. Het klinkt hier en daar wel aardig, maar in wezen mist het iedere diepgang. En die hebben prachtnummers zoals Tennessee Stud, Streets of Baltimore en No Place to Fall natuurlijk gewoon nodig. Hier blijft het erg vlak, en vooral No Place to Fall is lachwekkend slecht. Townes van Zandt zou zich omdraaien in zijn graf. Johnny Cash respectievelijk Jimmy Driftwood en Gram Parsons zouden hier ook niet erg blij mee geweest zijn, dat kan ik me maar moeilijk voorstellen.