Ne-Yo - Non-Fiction (2015)

Hoop dat hij dance achter zich heeft gelaten... 2006-2008 Ne-Yo terug graag, thanks!

Ne-Yo verwijst naar William DeVaughn in Money Can't Buy - hij kent zijn klassiekers blijkbaar.

Teleurstellend plaatje. Ik had beter kunnen - en moeten - weten. Hij is ietwat van de dance afgestapt, maar het lijkt in de verste verte niet op zijn eerste platen. Saai en te zoetsappig. Dat laatste mag natuurlijk in Ne-Yo's geval, maar hier is niks interessants aan...

Coming With You .

Ne-Yo weet altijd 10 x betere singles te maken als de andere sterren in zijn genre.

Bij vlagen toch weer erg lekker hoor! 3*

Nee jo! Is die Ne-Yo daar nu opeens weer? Hij maakte in eerste instantie furore als schrijver voor anderen, maar met de smooth single So Sick brak hij uiteindelijk ook zelf door. Daarna had hij zo ongeveer elke keer een album nodig om een hitsingle te hebben. Deze nieuwe plaat is nummer zes namelijk al en op zo ongeveer elke plaat staat maar één hit. Soms goed, soms aardig. Wat brengt Non Fiction in dit geval dan?

In eerste instantie brengt het zo op het oog veel interlude. Ne-Yo houdt er duidelijk van tussen zijn nummers door te praten. Over die stukjes zeg ik: afsluiten en geen aandacht aan besteden. Na een korte intro neemt hij ons mee in het saaie Everybody Loves. Dat doet inderdaad iedereen, maar niet van dit soort makkelijke nummers. Te makkelijk. Datzelfde label kan ook op het nummer Run geplakt worden. Geen al te boeiend begin dus, wat nog maar eens onderstreept wordt door Integrity.
Een stukje prettig is het aardige One More. Dit nummer is niet meteen heel verheffend, maar wel een stuk meer aanstekelijk als voorgaande tracks. Datzelfde geldt voor Time of our Lives, al is dit wellicht een iets te simpele dancetrack. Ach, hitpotentie heeft het zeker en dat is toch een doel voor Ne-Yo. Who’s Taking You Home gaat op dezelfde dancevoet verder om dan toch wel te verrassen met het leuke Coming With You. Dit nummer heeft een soort van fijne lichte funkyness dat mij wel aanspreekt. Laat het lekker op dit niveau doorgaan zal ik zo zeggen.
IJdele hoop, zo blijkt. Het tempo wordt namelijk naar beneden geschroefd en de toon wordt een stuk zoeter. Eerste de ballad Take You There, daarna de midtempo Good Morning. Het glazuur spat werkelijk van je tanden, maar the ladies will like it.
Hij komt wat sterker terug met de typische R&B-track Make it Easy om dan door de ondergrens te zakken op Money Can’t Buy. Dit nummer is toch wel gewoon slecht te noemen. Hier wil je de zuurverdiende centjes niet aan uitgeven.
Ik luisterde de uitgebreidere bonus-versie, dus ga rustig nog even door. Religious is al even saai en dertien in een dozijn als de opening van dit album. She Knows bevestigd de wisselvalligheid maar weer eens. Best een lekkere track die het vast goed zal doen op menig feestje. Ook She Said I’m Hood Tho is erg dansbaar.
Na het, wederom, saaie Story Time en Why komen we uit bij misschien wel het beste nummer van dit lange album. Congratulations is gewoonweg een prima song. Zit goed in elkaar, prima gezongen ook en catchy genoeg. Het aardige Worth It daarna is niet eens zo’n hele grote adelater, wat dan wel weer geldt voor afsluiter Body On You. Dit nummer is een regelrecht zooitje. Van alles bij elkaar geplompt en een nummer van gemaakt.

Wisselvalligheid die toch duidelijk naar de negatieve kant van de weegschaal op helt. Meer dan een paar aardige nummers weet Ne-Yo ons niet te geven op Non-Fiction. Toch maar weer één hit van dit album en snel weer een nieuwe plaat maken om daarmee ook weer één hit te scoren?

(bron: Opus de Soul)