The Raconteurs - Broken Boy Soldiers (2006)

Ik heb nog maar onlangs dit hobbybandje van Jack White (dat is het in wezen toch, dacht ik hé?) ontdekt, met hun tweede cd. Beviel me zo, dat ik nog recentelijker dit aan belachelijk lage prijs aangeboden eerste plaatje ook maar meegenomen heb.
Het bevalt me misschien zelfs nog beter dan hun tweede, die al niet misselijk makend is.... Dit is een goed uitgebalanceerd album vol roots-rock-fun, of hoe omschrijf je dit genre, is dit Americana, geen idee welk etiket sommigen er willen op plakken, ik vind dit in elk geval een erg genietbaar schijfje van een zéér goed op elkaar ingespeeld bandje, het speelplezier druipt ervan af.
Vandaag mijn nogal hoge score! (Ondanks de korte speelduur!)

Persoonlijk vind ik hun opvolger iets beter, maar zeker niet slecht dit kort, maar krachtig plaatje met enkele uitschieters als: Hands, steady as she goes, broken boy soldier en blue veins

Humo's gedacht(waar ik toch wel mee akkoord ga) :
Als u het nog niet zou weten: The Raconteurs is de nieuwe groep rond Jack White en Brendan Benson, en klinkt ook als iets halverwege het muzikale verleden van die twee. Veel minder bluesy en primitief dan The White Stripes, maar ook net iets ruwer en rockender dan de pure pop die Benson solo maakt: 'Steady as She Goes' is bijvoorbeeld de geknipte radiosingle, de lovesong 'Hands' combineert een stevige openingsriff met een hemels klassiek poprefrein, en 'Together' klinkt gewoon als een demo van één van de betere Beatles-songs: een ouderwetse trage, waarin het wel érg opvalt hoezeer de harmonies van White en Benson als die van Lennon en McCartney klinken.

Er werd tijdens de opnames overigens wel vaker naar de Fab Four geluisterd, denken we, maar als dat songs als 'Call it a Day' of 'Blue Veins' (duidelijk een neefje van 'Yer Blues') oplevert, zult u ons daar niet over horen klagen.

Ook zeer sterk: het op duellerende gitaren drijvende 'Store Bought Bones', en het uitwaaierende 'Broken Boy Soldier', een soort Led Zeppelin light, waarin Jack White als een soort mantra 'the boy never gets older' zingt.

Is 'Broken Boy Soldiers' een aardverschuivingenveroorzakend en levensveranderend meesterwerk? Neen, maar wél een uitstekend poprockplaatje waar het speelplezier en het vakmanschap van afdruipt, en dat uw zuurverdiende 15 euro waard is, collegae monkeys. Zo, en dan gaan we ons nu even ontluizen.

3,5/4

De uitspraak als zouden The Raconteurs met dit album meer leentje-buur gedaan hebben dan zelf creatief geweest zijn, vind ik onzin. Natuurlijk zijn bands als Wilco, The Beatles of zelfs Quicksilver Messenger Service, voor mijn part, niet weg te denken bij het beluisteren, maar dát als reden aanhalen om The Raconteurs als 'het zoveelste slappe Engelstalige indiebandje' te bestempelen... De meeste liedjes zitten gewoon goed in mekaar, de eerste vier nummers zijn zelfs klasse, Blue Veins is een fijne afsluiter - wat zitten we toch te kniezen?

Het begint sterk. De 1e 3 nummers beloven een klassiek rockalbum, maar dat topniveau wordt niet vastgehouden. Daardoor rest de conclusie: aardig, maar niet meer dan dat.

Ik had meer verwacht van Jack White. Ik vind het absoluut geen hol aan, afgezien van een paar lekkere nummertjes. Stelt teleur. *2.

Ik heb trouwens The Raconteurs ondekt door het nummer Steady As She Goes. Ik zag het op tv, maar ik herkende Jack White er niet eens in. Ik was al groot fan van The White Stripes maar ik vond Steady As She Goes gewoon een goed standaard-rocksong. Nu vind ik het geweldig, ook omdat het zo goed in de tracklist van dit album thuishoort. De overgang van rustig naar hard, en het Bluesy gedeelte en de gemiddelde rocksongs zijn heel goed bedacht.

Goeie productie. Af en toe heeft het nog wat weg van The White Stripes, Maar met zijn tweede muziekproject/supergroep heeft White bewezen dat The Raconteurs ook hun eigen ding hebben.
De allerbeste songs van de plaat zijn toch wel: Broken Boy Soldier, Blue Veins, Level en Store Bought Bones.

Jack White is gewoon een geniale componist. Dat heeft ie ook wel bewezen met The Dead Weather. Heb daarom ook zin in 3 november.

En live zijn ze ook fantastisch! Wel erg hard maar wel heel lekker

Heb laatst op een muziek zender het openingsnummer gehoord geweldig nummer overigens. is de rest ook aanteraden?

Verwacht geen hooky gitaar riffjes zoals dat nummer, exclusief een paar nummers zoals broken boy soldier.

Maar wat is het dan wel?

folky popliedjes (hoewel menigeen het niet eens zullen zijn met deze uitleg)

Is het trouwens een beetje te vergelijken met the White Stripes?

Ik vind van niet. White Stripes is meer rock en experimenteren meer (en zijn naar mijn mening stukken beter). Ik zou zeggen probeer de CD eens.

Oké dank voor uw mening.

heb hem een paar keer geluisterd maar ga hem morgen toch maar ruilen. Het eerste nummers is erg goed en mooi maar de rest boeit me gewoon niet. In tegenstelling tot The White Stripes

Bij sommige nummers (bijv. Hands of Yellow Sun) is het net alsof ik naar de beatles luister...

Toch een stuk minder dan zijn opvolger, consolers of the lonely. Het lijkt wel alsof de raconteurs hier nog wat meer aan het zoeken zijn naar hun sound. De nummers zijn allemaal prima te beluisteren maar doen nooit echt iets bijzonders. Steady as she goes is het enige nummer wat er echt uitspringt, de rest van de nummers zijn heel goed te doen, maar nooit echt geweldig.

Wat ik vooral mis zijn de typische Jack White solo's, die op consolers of the lonely gelukkig wel volop aanwezig zijn.

Na een aantal geslaagde solo albums komt Jack White hier met een echt groepsalbum.
Tenzij je die etalagepop Meg achter het drumstel bij White Stripes als volwaardig lid beschouwd.
Voor mij blijft ze de strakke eenvoudig ingeprogrammeerde drumcomputer.
White Stripes hoorde ik vooral oude blues doorheen, The Raconteurs moet het meer hebben van het jaren 70 geluid.
Bij titelsong Broken Boy Soldier gaat Jack White met zijn stem de hoogte in, waardoor je met je ogen dicht toch wel aan Robert Plant moet denken.
Al twijfel ik of die vocaal deze Stairway To Heaven kan bewandelen, zonder er van af te duikelen.
Ook het gitaarspel doet aan Led Zeppelin denken, een song als Kashmir hoor je enigszins terug.
Op zich niet zo heel vreemd als je de documentaire “It Might Get Loud”ooit hebt gezien, daarin speelt Jack White in zijn enthousiasme Jimmy Page regelmatig moeiteloos weg, terwijl die dan goedkeurend met zijn hoofd knikt.
De oude meester is ondertussen al aardig op leeftijd, dus de snelheid van voorheen heeft hij niet meer.
Wel hoor je het muzikale inzicht van Jack White, welke bijzonder te noemen is.
Samenzang met Brendan Benson is vertrouwd, ze kunnen zichzelf meten met grootheden als Pink Floyd, Fleetwood Mac, Eagles en zelfs The Beatles.
Duidelijk een toevoegende waarde.
The Raconteurs is voor mij een festivalband; al moet ik hierbij niet aan de huidige tijd denken.
Prop ze in de DeLorean DMC-12 van Back To The Future en laat ze terug in de tijd reizen naar Woodstock.
Is dit een retro album?
Misschien is dat wel de juiste benaming; het klinkt echt als een album uit die tijd.
Als een hippie die in een LSD trip is blijven hangen dit hoort zal hij koortsig op zoek gaan in zijn platenkast naar de elpee.
Ergens tussen Meddle en Rumours zal zijn blik een leegte in kijken.
Steady, As She Goes was natuurlijk al een sterke single, maar dat Broken Boy Soldiers dat constante niveau kan vast houden, had ik niet verwacht.
White Stripes had geweldige tracks, maar op elke plaat stonden wel een aantal zwakkere broeders.

Jack White en Brendan Benson slaan de handen ineen en vormen The Raconteurs en leveren met "Broken Boy Soldiers" een aardig album af. Af en toe hoor je nog wat flarden van The White Stripes, maar Jack White speelt in dienst van de band en het liedje. Daarnaast zorgt liedjessmit Benson toch voor een wat andere stijl dan wat ik van Jack White gewend ben. Dit levert een album op dat lekker in het gehoor ligt, maar niet de boeken ingaat als een meesterwerk of klassieker. Voor mij springen er drie nummers uit: opener "Steady As She Goes" heeft een heerlijke hook en nestelt zich tussen je oren om je niet meer los te laten. Verder heeft het stuwende "Level" dat typische Jack White stempel. Maar absoluut hoogtepunt is de adembenemende en prachtige afsluiter "Blue Veins". Helaas kunnen de andere songs hier niet aan tippen, waardoor het geheel voor mij niet verder komt dan aardig en genietbaar.

Heel fijn album. Er staat eigenlijk geen slecht nummer op.
Mijn grootste probleem is dat ik ook door geen enkel nummer echt van mijn sokken wordt geblazen. Neemt niet weg dat het allemaal ontzettend fijn wegluistert.