Crosby & Nash - Whistling Down the Wire (1976)

Op mijn zoektocht naar nieuwe, goede folkbandjes, toch maar uit armoede deze plaat op gezet.

Ik wist niet dat ik deze nog niet had gerate. Ik vind het een echt lekkere country/folk/roots plaat.
Ik verbaas me eigenlijk een beetje over de lage eindscore, maar dat doe ik wel vaker op deze site.

Vreemde regels hier op de site. Moet de artiest niet gewoon Crosby Nash zijn?

Hoor hier eigenlijk weinig country en helemaal geen roots.

In mijn beleving is dit een pure country/roots/folk plaat. Beetje Americana, maar wel van de gladde soort. Een echte studio-plaat.

Meer gepolijste westcoastpop. Bij roots denk ik echt aan authentieke producties en instrumenten (mandoline, banjo, gitaren waarvan je hout bijna kan ruiken). Inderdaad echt een studioplaat, dat is de spontaniteit niet ten goede gekomen.

Volgens jouw beschrijving ben ik een echte rootsmuzikant.

Maar ik zeg al snel roots als het ver weg staat van popmuziek en danspasjes. Dat de productie nogal vol en gepolijst is, neemt niet weg dat de songs lekker authentiek over komen. De composities dan.

Bij Westcoastpop, denk ik aan Fleetwood Mac en Steely Dan.

Ik zou deze plaat ook zo in hetzelfde rijtje als Fleetwood Mac durven zetten, al zijn Crosby & Nash als je ze terugbrengt tot de essentie veel meer folkies dan FM. Die essentie is hier te veel verloren gegaan, als je het mij vraagt.

Ja, dat las ik in je recensie.

Ik ben persoonlijk niet zo vies van goede pop, met goede pop bedoel ik dan ook goede pop.

Zo is bijvoorbeeld Al Stewart ook van epische folkrock afgebogen naar gelikte pop, en dat werkt prima voor mij.

Deja Vu ken ik bijvoorbeeld ook, en is een superbe plaat, en veel rauwer dan deze, en toch vind ik deze plaat prima werken.

Hooguit dan wellicht het witte album van Fleetwood Mac, het eerste met Lindsey Buckingham en Stevie Nicks.

Beide bands getuigen uiteraard van een goede smaak

Toch is het gitaarspel van Buckingham (zeker later) moeilijk met C & N te rijmen. Ik ben benieuwd, wat Crosby zou vinden van Lindsey en andersom.

Ja, de witte en ook Rumours wel. De productie doet ook een hoop wat dat betreft.

Toch een beetje een gemis in mijn collectie. Ik heb hem op LP, maar mijn platenspeler heb ik al in geen jaren aangesloten, dus via discogs maar de remaster uit 2000 besteld, samen met wat andere items om de verzendkosten te drukken.

Zo vullen langzaam de laatste gaten in mijn collectie.

Nadat ik eerst een exemplaar ontving dat een productie fout had nu eindelijk kunnen genieten van dit album. De remaster klinkt als een klok! Lekker dynamisch, dus geen last van de Loudness War. Het album zelf is ook meer dan prima, veel meer dan left overs van Wind on the Water, dat stempel doet dit album geen eer aan. Margherita, Time After Time en Taken at All zijn de hoogtepunten hier.

Deze ontbreekt ook nog in mijn collectie. Net even op zoektocht gegaan, en kunnen bestellen bij een bekende platenzaak in Delft. Amerikaanse import en uit voorraad leverbaar. Meevaller.

Ik heb 'm op elpee en vind het niet de meest geïnspireerde van het duo. Spel en productie is uit de tijd toen westcoast yacht rock werd. Crosby was al ver heen en had amper materiaal beschikbaar. Nash komt redelijk goed uit de verf. Taken at All en Marguerita horen bij z'n beste werk, maar zijn wel eens natuurlijker uitgevoerd. Hun minste tot dan toe met her en der wat anonieme nummers, maar nog steeds geen slecht album. Voorganger Wind on the Water en opvolger CSN zijn zeker een klasse beter. Ik heb een lichte voorkeur voor Stills en Young uit hetzelfde jaar, al is dat album ook niet zonder gebreken. Iedereen was beter af geweest met een geslaagde CSNY-reünie in 1976, maar dat mocht niet zo zijn.

Ja, een CSNY album had all killer, no filler geweest, tenminste als de heren CSN hun ego aan de kant hadden gezet en hadden geaccepteerd dat Young dan minimaal 3 a 4 nummers had geleverd.

Human Highway
Midnight on the Bay
Separate Ways
Long May You Run
Taken at All
Margherita
Black Coral
Time After Time
Foolish Man

En ze zouden moeten afstappen van het feit dat ze allemaal op elk nummer moeten spelen en zingen. Op een CSNY album is wat mij betreft prima ruimte voor Crosby & Nash of Stills-Young.

Ik vind deze plaat eigenlijk net zo goed als zijn voorganger. Tenzij ik mij vergis, dan is het niet zo. Maar hoe dan ook, is op deze plaat geen smetje te bespeuren.

Een jaar na Wind on the Water, een plaat die nog steeds een uitstekende indruk achterlaat, kwamen de heren met Whistling Down the Wire op de proppen.
Met de samenzang is niks mis, de songs steken verzorgd in elkaar, het kost mij alleen meer moeite om 'erin' te komen.
Alsof de nummers minder fijn in elkaar vloeien en enkele ideeën onvoldoende worden uitgewerkt.
Een track als Dancer steekt hier en daar inventief in elkaar, is spannend maar ook wat richtingloos.
Het koddige karakter van J.B.'S Blues doet mij ook bitter weinig.
Het is allemaal vrij mager wat ik voorgeschoteld krijg, de ballads moeten het vooral hebben van de samenzang dan van een speciaal arrangement.
Beste songs; het rustige maar fraaie Marguerita en prijsnummer Mutiny. Zeker die laatste is erg mooi.
Voor het overige is het zoeken naar echt sterke nummers en kan de plaat in mijn ogen niet in de schaduw staan van de eerste twee platen van dit duo.

Deze week de Crosby/ Nash platen weer tevoorschijn getoverd, heb er 3 van de heren, ook deze is het draaien meer dan waard, vooral de Crosby nummers hebben altijd wat extra. Maar ook de Nash nummers mogen er zijn. Verder op deze plaat een super begeleidingsband met onder andere David Lindley.