Angra - Secret Garden (2015)

Deze plaat is al op het internet gelekt en ik kon het niet laten om het de downloaden.
Als Angra en Rhapsody fan is dit echt een geweldige combo aangezien Fabio hier achter de microfoon staat. Ik heb de plaat nog niet helemaal kunnen laten inzinken maar op het eerste gehoor ben ik behoorlijk onder de indruk. Dit wordt voor mij verplichte aanschaf.

Tot dusver: De eerste 6 nummers zijn geweldig daarna zwakt het wat af.

Angra was al een behoorlijke poos bezig voordat ze bij mij op de radar verschenen door de toevoeging van bovengenoemde zanger. Angra is qua stijl meer te omschrijven als melodieuze heavy/power metal en wijkt wel wat af van hetgeen dat Lione gewend is met zijn versie van Rhapsody (of Fire).
Het album heeft met "Newborn Me" een stevige opener waarin Lione op een geweldige wijze zijn zangkwaliteiten laat horen. Ook het strak ingespeelde melodieuze gitaarspel valt in positieve zin op. Zo worden we zelfs nog getrakteerd op een solo met de Spaanse gitaar. "Black Hearted Soul" is een erg lekker uptempo power metal nummertje met een lekker bombastische klank (iets waar Fione wel mee overweg kan). Met "Final Light" en "Storm of Emotion" doen de heren het wat rustiger aan. In dat laatste nummer vind ik het erg gaaf hoe ze deze keer de bass de hoofdrol hebben gegeven.
Met "Violet Sky" wijken ze wederom wat af van het tot op heden gehoorde materiaal.
Best typisch dat ze met het titelnummer ervoor gekozen hebben om enkel onze landgenote Simone Simons te laten zingen. Qua stijl komt het overeen met haar Epica materiaal. Ze schittert dan ook hier weer moeiteloos.
De nummers hierna zijn ook allemaal sterk, al ben ik het minst enthousiast van het duet met Doro. Haar stemgeluid vind ik wat minder goed bij de muziek passen.
Ik heb de Japanse special edition beluisterd die als bonus een live optreden van een concert in Japan uit 2013 bevat. Vooral het gitaarwerk klinkt live ook best sterk en Lione kan ook het oude materiaal goed brengen (let wel dat ik niet bekend ben met het oorspronkelijke studio materiaal). Verder is het geen bijster interessante live plaat. Dit komt vooral door het erg lauwe publiek en de weinige band/publiek interactie. Het lijkt me dan ook eerder een geinig aandenken voor degenen die erbij waren dan een must voor de fans.

Begin is heel sterk, maar ik ben niet kapot van de gastbijdragen van de dames Simons en Pesch. Vooral die laatste had achterwege kunnen blijven. De afsluiter Silent Call doet me niks. Hoogtepunten zijn toch de wat snellere nummmers uit het begin en Perfect Symmetry.

Grappig,

In mijn verre verleden luisterde ik veel naar Labyrinth en Angra etc.
Nu zit de eerste zanger van Labyrinth bij Angra. Beide bands ben ik uit het oog verloren, maar had altijd wel een zwak voor de veelzijdige herrie van Angra, met de klassieke en tribale invloeden.

En die komen ook hier ruimschoots aan bod. Fabio is rauwer gaan zingen, en eindelijk versta ik zijn Engels. Wat vroeger best moeilijk was. Ik ken hem ook van Athena en Rhapsody. Rhapsody vond ik verschrikkelijk maar Athena weer erg gaaf.

Nu ja, deze Angra gaat er in elk geval in als zoete koek. Heb hem nu 3 a 4 keer beluisterd maar ik ga pas later een oordeel vellen.

Prima. Goede nummers en behoorlijke afwisseling. Het energieke Black Hearted Soul heeft een heerlijk lopend refrein en een geweldige instrumentale break en is met de hoewel Simone Simons de noten verdienstelijk ten gehore brengt, vooral door de melodie fraaie powerballad welke als titelsong fungeert, het hoogtepunt. Ook het akoestische slotnummer werkt effectief.