Curtis Harding - Soul Power (2014)

pet schreef:
het hele album stuitert van het ene genre naar het andere. Juist die afwisseling maakt het album zo fijn om naar te luisteren. Een puur soul-album gaat mij vaak vervelen.

Reijersen schreef:
Een recensie schrijven van een plaat die bijna niet uit zou komen in Nederland. Ik ben blij dat ik dit toch uiteindelijk kan, want Soul Power van Curtis Harding is een plaat waar ik al een tijdje naar uit heb gekeken. Dat is dan zeker een recensie waard natuurlijk. De hoes is in ieder geval als erg gaaf en die zet voor mij persoonlijk toch altijd wel een sfeer neer. Mijn associatie is een soort kruising tussen Cody ChessnuTT en Raphael Saadiq. Of dat muzikaal ook klopt blijft natuurlijk nog de vraag, maar voor de hoes is dat mijn idee.



Stiekem bewijst Next Time dat ook wel een beetje. De producties van Saadiq met net wat meer gitaar en de zang van Cody. Muzikaal zit het erg goed in elkaar. Fijn orgel, goede drums en lekkere gitaar. Stem van Curtis past er ook heel erg goed bij.

Met Castaway horen we wel wat anders. Na een rustig begin ontaard dit nummer in een soort funkrock. De zang is soulvol de gitaren zijn duidelijk aanwezig. Die soul klinkt dan in ieder geval een stuk meer door in het ritmische Keep on Shining. Groovende gitaartjes, stuiterende drums en genoeg boogie-woogie-troogie om je aan het dansen te krijgen. Erg, erg fijn nummer.

Bij het rustige Freedom kunnen we dan weer op adem komen. Falsetto stem ten top van Harding, vocaal vaardig maar niet alleen geënt op de techniek. Het is immers de beleving die telt en die neemt hij duidelijk mee in zijn zang. Lekker relaxed gitaartje ook. Wederom een erg sterk nummer.

Dan worden we toch wel weer wakker geschud op Surf. Dit is gewoon vette funkrock. Stilstaan is verboden, tijd voor vooruitgang, tijd voor het verbranden van je calorieën. Funk mee met Curtis Harding en funk dan meteen lekker door op I Don’t Wanna Go Home. Ja, gewoon lekker in één ruk door. Hoppa!

Al nahijgend mogen dan gelukkig weer even bijkomen van Curtis Harding. Is het jullie ook al opgevallen dat Curtis een goede voornaam is van een soulartiest? Om eerlijk te zijn wilde ik al heel vaak Mayfield typen in deze recensie. Dat laat ik maar even achterwege. Beautiful People is een mooie relaxing soulsong. The Drive pakt die vibe op en hier wordt ook een sterke soulsong neergezet. Ben zo langzamerhand wel erg positief aan het worden over deze plaat. Harding zet hier duidelijk goed werk neer.

Bovenstaande wordt nog maar eens bewezen met Heaven’s On the Other Side. Een muzikaal rijke soulsong zoals die in de grote souljaren gemaakt werden. Fantastische track dit. Leuk is daarna om te horen dat Curtis zich ook in de blues interesseert. Die stijl horen we namelijk duidelijk terug op Drive My Car.

Het album sluit uiteindelijk af met twee sterke soulsong. Ten eerste het groovende I Need a Friend en ten tweede het stampende Cruel World.



Mijn verwachtingen waren hoog en ik moet zeggen dat Curtis Harding die florissant inlost. Wat is Soul Power een fijne plaat geworden zeg! Een plaat vol met soul en vol met power. De stijlen laveren van soul naar funkrock, van blues weer terug naar soul. Heerlijke plaat!

(bron: Opus de Soul)