Daryl Hall and John Oates - Beauty on a Back Street (1977)

Het vorige album heet 'Bigger than both of us', maar dit album bevat een nummer dat zo heet.
Ik vind van dit album 'The emptiness', 'Love hurts (love heals)' en 'Bigger than both of us' de grootste uitschieters.

Dit album is super (en mijn kennismaking met deze twee helden destijds)

Een in de jaren 70 en 80 erg populair duo, vooral in de Verenigde Staten.
Dreigden in de beginjaren 80 ook in Nederland echt door te breken, maar helemaal is het er nooit van gekomen.
Hall & Oates (die ook bij de dames goed vielen) maakten mooi verzorgde popmuziek met dikwijls een soul of funkrandje. Het werd destijds ook wel White Soul genoemd. In de jaren 80 werd het wat moderner en scoorden ze ook wat hits.

Op dit zesde album, wat aangenaam wegluistert zijn Bad Habits And Infections, Bigger Than Both Of Us en Don't Change de beste nummers.
Geen hits van dit album gekomen in Nederland.
Op vinyl.
Ik rond het naar boven af, het gemiddelde is echt te laag.

Hé Dibbel op YOUTube ontvangt Daryl Hall tal van muzikanten in zijn huis o.m. Todd Rundgren en Joe Walsh. Klinkt heel goed...

Hall & Oates. Een duo dat mij muzikaal niet echt aanspreekt. Ook dit album kan mij niet bekoren.

Vanuit mijn obsessie voor muzieklijstjes kwam ik dit album tegen in de jaarlijst 1977 van OOR. Het album scoorde een gedeelde één na laatste plaats met 2 punten. Toch maar weer eens geluisterd.
Meest tot mijn verbeelding spreekt het slotnummer van dit album. Een album wat ik snel weer zal vergeten ben ik bang.
2,5*

Ik zou WAR BABIES dan maar eens proberen, geproduceert door Todd Rundgren!!!

Hall & Oates vormde een duo die wat mij betreft hun creatieve piek beleefde in de jaren 70.
Niet dat ik alle platen in huis heb van de heren, maar de typische sound van de jaren 70 - warm en ruimtelijk - kan mij wel bekoren.
In de jaren 80 zou het grotere succes als gevolg van enkele mega hits, niet dat deze songs slecht zijn, maar het soulvolle aspect werd naar achter gedrongen, ten gunste van een popgeluid met dominante synthesizers. Niet direct een ontwikkeling waar ik warm voor draai.

Beauty on a Back Street uit 1977 is een degelijke plaat, met enkele fraaie songs maar ook een aantal nummers waar ik slecht mee uit voeten kan.
Beste songs voor mij op dit schijfje zijn: Don't Change, Love Hurts het door Hall op zeer fraaie wijze gezongen Winged Bull. De wijze waarop het strijkersarrangement halverwege de song invalt zorgt voor een mooie afwisseling.
De overige tracks boeien mij een stuk minder, hoewel het ook nergens echt slecht wordt.
Een voldoende derhalve, maar echt goed is de schijf ook niet.