Na tien reguliere studio-albums te hebben opgenomen voor Atlantic, werd het tijd voor Wilson Pickett om over te stappen naar een ander label: RCA. Wat betreft hitnoteringen en verkoopcijfers een fatale beslissing, want de grote successen van jaren eerder zou hij nooit meer (be)halen. Na zijn vijfde album bij RCA werd hij al gedropped bij dat label vanwege herhaaldelijke teleurstellende resultaten.
Tja, het rauwe werk waar Pickett om bekend staat is op dit album niet te vinden. Maar zou dat de reden zijn geweest dat dit album flopte? Ik kan het me haast niet voorstellen, want dit album weergeeft Pickett op z'n best. Neem bijvoorbeeld het mooie liefdesliedje 'I sho love you', of juist de hunkering naar liefde die wordt bezongen in 'Love is beautiful'. Of wat te denken van een redelijk spraakmakend nummer over het verliefd worden op een beduidend oudere vrouw, "ze noemde hem
Baby man". Nog zo'n mooi nummer is de heropname van 'If you need me', ook één van zijn mooiste songs, echt een kippevel moment! Ook 'I can't let my love slip away', 'I keep walking straight ahead' en 'Mr. Magic Man' zijn dik de moeite waard op dit album. De ballad 'Only I can sing this song' vind ik echt een meesterwerk, tekstueel ongekend mooi!
"The race you are - you didn't win, the reason was the colour of your skin."
Tja, op het feit dat dit zo'n flop werd kan ik maar één ding zeggen: de mensen wisten schijnbaar niet wat ze misten. Voor hem natuurlijk erg jammer, maar ja, het zij zo. 'Only I can sing this song' >
