Donald Fagen - Morph the Cat (2006)

Heel herkenbaar Donald Fagen, ik kwam heel erg makkelijk in dit album. De Steely-Dan ironie zit overal door dit album heen, net als de extreem strakke gitaarriffjes en blaasinstrument-accenten. Er zitten een paar heel aanstekelijke deuntjes in die ik na slechts een paar keer luisteren al in mijn hoofd heb hangen.

Topper!

Is ie net zo goed als "The Nightfly"??

Hey die ga ik beluisteren, Steely Dan zijn mijn helden man

Nietszeggende deuntjes....zal geen hoge score worden

zeer goeie derde solo van fagen , meer steely dan zijn vroegere solo's , prachtige melodieen , briljant gemusiceerd , en hoor ik geen uitstapjes naar 'aja' het meesterwerk van de 'dan'
sublieme plaat , van sublieme rock jazzy easy listening artiesten
tijdloos !!!

Het probleem met dit album is een beetje de eigenheid. Waarom zou ik nu juist dit album moeten luisteren, en niet een ander album van Fagen of vergelijkende cd. Ik heb de cd nu een aantal keren geluistered, en ik moet zeggen dat het s'avonds zo na acht uur best lekker wegluisterd...maar dan wel als achtergrond behang. Nipt aan 3*

Lekker album. Eén van de beste van 2006 tot dusverre. Ik heb de dvd-audio versie en klinkt fenomenaal. Mijn favoriete nummers 'Mary Shut the Garden Door' en 'What I Do'. 4*

Typisch Fagen/Steely Dan album. Alles klopt....valt eigenlijk niets op aan te merken. Lekker voor op de achtergrond. What I'd Do doet me alleen iets te veel aan Prince denken.

Een heerlijk album met zeer herkenbare Fagen klanken .
Ik vind hem zeker niet onderdoen voor 'The Nightfly" .
'What I do 'is ook voor mij een hoogtepunt .
Sterk album !
4*

Heb ze blindelings gekocht omdat het Donald Fagen is. Hij staat nu op zie. Heb eerlijk gezegd méér naar Steely Dan platen geluisterd dan naar dit solowerk.
De plaat pakte me minder onmiddellijk in dan bvb THE NIGHTFLY uit 82.
Misschien moet ik er eens vaker naar luisteren ? Slecht kan het niet zijn, maar het is er gewoon haast nog niet van gekomen om deze plaat ook eens vaker te beluisteren... tja ????

Ik heb gisteren het album "Morph the Cat" van mijn 17 jarige neefje Niels gekregen . Die jongen is ook een groot muziekliefhebber en download van alles en nog wat. Toen we het gisteren, op zijn verjaardagsfeestje, over o.a. Steely Dan hadden raadde hij mij vooral aan dit album eens te beluisteren. Spontaan brandde neef Niels een kopie cd van "Morph The Cat" voor mij . Op de terugweg naar huis heb ik "Morph the Cat" in de auto-cd-speler gestopt en al auto rijdend hebben mijn vrouw, dochters en ik 'm beluisterd. "Morph the Cat" is weer een zeer herkenbaar Steely Dan/Donald Fagen album. Het klinkt allemaal weer erg lekker . Ik moet U zeggen dat ik niet zo'n dierenliehebber ben . Honden, katten, cavia's, hamsters, parkieten....... ; ik vind het al erg genoeg dat ik iedere week het konijnenhok moet schoonmaken . Maar Morph The Cat Ik heb zomaar het gevoel dat ik dat toch wel een geweldig beest ga vinden

Dat wordt ook wel ; het hebben van een eigen stijl genoemd

Erg fijne en vooral lekkere cd om naar te luisteren. Het vertrouwde steely dan soundje hoor je er lekker door heen.
Na het vorige solo album van Fagen, is dit toch wel een goedmakertje Erg fijn voor in de late uurtjes, maar klinkt ook relax voor gewoon tussendoor.

4.0 *

Ik weet het nooit met Steely Dan en Donald Fagen. Soms is het perfectionisme te prominent aanwezig en krijg je aalgladde songs die nooit echt lekker knallen of ronken.

Het rare bij mij is dat ik het vanzelfsprekend vond om deze aan te schaffen, gezien heel het oeuvre van Steely Dan en Fagen solo en dat ik me er op betrap dit album na enkele luisterbeurten... gewoon vergeten te zijn!

Ik ga het een herkansing geven, maar voorlopig spreek ik me niet uit over dit album.

I love that Cat .

Ik kan nooit zo peilen of de gladstrijkerij van Donald Fagen een bewuste artistieke keuze is of eerder een soort faalangst. De beste blazers en instrumentalisten figureren op zijn albums, maar het klinkt allemaal erg anoniem en kunstmatig.
Ik zou nieuwgierig worden als Fage 'ns een keer wordt gedwongen een album geheel live te laten spelen in de studio...geen overdubs, geen trucages.

Bijna net zo goed als The Nightfly, en dat had ik na Kamakiriad eigenlijk niet meer verwacht. Vind hem ook stukken beter dan Steely Dan's Two Against Nature en Everything Must Go.

Dit jazz? Sorry hoor, maar meer dan wat sentimentele studio-licks en een pseudo-doorleefde stem hoor ik niet achter deze Donald Fagen. Niet mijn ding dus.

Deze is bijna nergens te koop, evenals de twee laatste Steely Dan platen Two Againt Nature en Everything Must Go.

Bol.com, staat gewoon op de site....

Heerlijk album. Fantastische muzikanten wederom. Mooi in lijn met zijn vorige twee. Misschien wel zijn beste. Ook in DVD-A super. Referentiemateriaal.

Superglad geproduceerd, maar dat hoort gewoon bij Fagen en Steely Dan. Ben er normaal niet kapot van, maar bij Fagen en Steely Dan werkt het gewoon. Deze Morph klinkt als een klok (referentiemateriaal inderdaad) en de composities zijn van niet veel lager niveau dan op Nightfly. Goed teruggekomen na het wat minder goede Kamakiriad. Ik ben erg benieuwd naar zijn nieuwe CD, die over 2 weken uitkomt! Leuk! Fagen kan geen slechte muziek maken, dat zit niet in zijn genen.

De muziek van Steely Dan is over het geheel genomen altijd perfectionistisch in elkaar gevlochten, muzikaal als tekstueel en eigenlijk is het met het solo werk van Fagen niets anders. Superglad idd., en niets mis mee wat mij betreft een gladgeschoren gezicht ziet er ook fris uit en dat is ook zo met deze muziek en daar is Fagen ook het best in.

Heerlijke plaat. De songs maken niet dezelfde impact op mij als als zijn eerste soloalbum of de betere Steely Dan-albums. Zijn iets meer uitwisselbaar. Maar zeer sfeervol, wederom een waanzinnig goede sound en steengoeie muzikanten. Ook de vocals zijn weer smaakvol gedaan met zeer goede, gelikte en intelligente koortjes. Klasseplaat, maar niet het niveau van The Nightfly of Aja.

Inderdaad, onmiskenbaar Donald Fagen, heerlijk jazzy, perfect van geluid en details, maar...ook een beetje boaring op een bepaald moment.

Niet jou ding en dan toch stemmen?
Donald is en blijft een topartiest!

Heeft Donald Fagen eigenlijk ooit een slechte plaat gemaakt? Kamakeriad viel mij, zoveel jaar na waarschijnlijk zijn beste soloplaat 'The Nightfly', zwaar tegen weet ik nog. Nu ik Morph The Cat weer eens uit de kast haalde, viel me op hoe lekker alles op deze plaat weer in elkaar steekt.

Ja, zo ongeveer vanaf 'The Royal Scam' van Steely Dan is het gerechtvaardigd om van een formule te spreken en is er niet echt sprake meer van ontwikkeling. Het punt dat door Donald Fagen (en Walter Becker) is bereikt, ligt echter zo hoog, dat "beter" een bijzonder star begrip wordt.

Morph The Cat onderstreept dit. Op zijn typische en ogenschijnlijk zeer eenvoudige manier tovert Fagen de ene na de andere fantastisch vloeiende song. met ineengrijpende, complexe melodieën uit zijn hoge hoed en presenteert ze aan ons luisteraars alsof ze op een namiddag in elkaar zijn gezet. In plaats van de jaren die het kostte om te slijpen, poetsen, verplaatsen en aanpassen die ongetwijfeld in Morph The Cat gestopt zijn. Heerlijke plaat.

Ja, hij laat het klinken alsof het zo uit de mouw geschud is.
Deze Cat klinkt als een warme deken. Als een ijskoude Sam Adams Winter Lager na een lange werkweek. Als een warm bubbelbad die je met je schatje (die Fagen's Cheap Xmas setje met kerst kado deed) deelt. Puur genieten van vakmanschap dat zich uitbetaalt in goede, gedenkwaardige muziek.

Net zoals de user boven mij sinds kort een trotse eigenaar van de Cheap Xmas boxset. Erg fijn om alle albums van Fagen in bezit te hebben. Eerste 2 albums waren mij bekend, maar deze en Sunken Condos zijn voor mij nog nieuw.

De release die ik hier heb is voorzien van lyrics. En voor elk nummer een korte uitleg van waar het nou precies over gaat. Misschien niet heel noodzakelijk om te hebben. Het is een kleine toevoeging, maar de teksten worden er niet minder interessant om. Wat de sound betreft zijn er geen verassingen...

Dit album ligt voor mij wat in de lijn van Kamakiriad. Misschien niet voor iedereen een prettig album, maar ik had hem vaker opstaan dan The Nightfly. Hoewel The Nightfly toch wel 2 van mijn favorieten heeft ( I.G.Y. en de titelsong) vind ik hem overall toch minder klinken dan Kamakiriad en deze Morph The Cat.

Morph The Cat is een nieuwe (en misschien wel betere) versie van Kamakiriad. In dat geval hoop ik dat Sunken Condos daar weer een schep bovenop doet.

Morph The Cat is mijn meest gedraaide solo album van Fagen.

Lekkere gitaarsolo's van Jon Herington in de eerste twee nummers.

Opmerking van Fagen bij het derde nummer What I Do: " A Conversation between some younger version of myself and the ghost of Ray Charles." De prima harmonica solo is van Howard Levy.

Fagen schrijft bij Brite Nitegown: I read in a biography op W.C. Fields that the great comedian liked to refer to death as "the fellow in the bright Nightgown". Each verse is a different encounter with the fellow.
Gitaarsolo op dit nummer is van Wayne Krantz. Fagen zelf op Fender Piano. Outro gaat iets te lang door, vind ik.

Ook op The Great Pagoda Of Funn is de gitaarsolo van Krantz. De trompet solo is van Marvin Stamm.

Grappige noot van Fagen bij Security Joan:
A Sweet interlude at Laguardia: Traveling man and airport security babe "meet cute"
Gitaarsolo weer van iemand anders. Dit keer Ken Wessel.

Noot bij The Night Belongs To Mona: Concerning some morbid business on a high floor. Perhaps our girl will find a reason to live (or an effective anti-depressant) before it's too late.

Op Mary Shut The Garden Door wordt als fluitist Illinois Elohainu genoemd. Dit schijnt een pseudoniem van Fagen te zijn.
Ik las ergens dat het een eerbetoon van Fagen is aan saxofonist Illinois Jacquet.
Illinois Elohainu schijnt in het Engels vertaald Illinois is our God te betekenen.
De melodica solo is overigens eveneens van Fagen.

Morph The Cat (reprise): de gitaarsolo is wederom van Herington.

Ik noemde een paar van de 28 muzikanten op dit album, omdat op ieder album van Fagen weer blijkt dat hij in staat is om relatief onbekende musici (sessie muzikanten) aan zich te binden die zeer de moeite waard blijken te zijn. Steely Dan had daar uiteraard ook een handje van.

Tot slot: album Morph The Cat was ter herinnering aan moeder Fagen (Elinor aka Ellen Ross) en werd opgedragen aan de echtgenote van Donald, Libby Titus Fagen.