Peter Criss - Peter Criss (1978)

Misschien wel 1 van de meest verguisde, maar ook meest ondergewaardeerde albums ooit. Toegegeven, het is een lp die totaal anders klinkt dan verwacht mocht worden van een Kiss-lid. Echter, het album op zijn merites beoordeeld, klinkt gewoon lekker, groovy of hoe je het ook noemen wilt.
Maar goed, ik ben geen echte Kiss fan en kan dus minder bevooroordeeld naar deze plaat, en zo ook "The Elder" luisteren.

Menigeen zal Criss' album aangeschaft hebben om een collectie van vier KISS soloalbums te completeren om daarna nooit meer te draaien, en kosten noch moeite werden bespaard om in de uitverkoopbakken te raken, dat zou ik wel verguisd noemen, indien dat laatste opgaat. Heb het album meerdere malen gedraaid en de eerste drie tracks vind ik het beste, daarna slaat Peter Criss een richting in waar ik om zijn minst gezegd niets mee kan; die pop-ballads. Op de B-kant wordt er meer uit dat vaatje getapt en zijn de meer rock gerichte nummers in de minderheid. Klankmatig is de productie goed en swingt het bij tijden de pan uit. Alhoewel het meerendeel niet aanslaat wil ik hem nageven dat er beter doorkomen aan was dan Simmons' worp.

Als hier geen KISS gezicht op de hoes had gestaan zou er geen kat naar luisteren.

Ik ken Peter Criss verder niet en wist dus ook totaal niet waar zijn interesses lagen, dus klassieke rhythm n blues is ook niet wat ik hier verwachtte. Criss vaart van de vier dus de meest commercieële koers. Weinig rock te bekennen hier. Dat Peter Criss geen goede balladschrijver is, bewees hij voor mij al met Beth. Don't You Let Me Down en Easy Thing vallen voor mij ook onder de categorie 'wanstaltig en mierzoet'. Er zijn nog een aantal songs die niet per se slecht zijn. Het is vooral nietszeggend. Op zichzelf zou geen haan ernaar gekraaid hebben, maar genoeg fans die het kopen om de collectie compleet te krijgen/houden.

Tussenstand:
1. Ace Frehley
2. Kiss
3. Paul Stanley
4. Love Gun
5. Destroyer
6. Hotter Than Hell
7. Peter Criss
8. Dressed To Kill
9. Rock And Roll Over
10. Gene Simmons

Oef, dit is veel erger dan ik had verwacht op basis van de omschrijving rhythm & blues. Ik vind dit echt verschrikkelijk slappe soul/pop/r&b. En daarmee bedoel ik vooral dat het niet mijn genre is, want of het echt verschrikkelijk slecht is kan ik moeilijk bepalen als ik gewoon niet van dit genre houdt. Wat ik Criss nog kan nageven is dat hij qua zang nog best past bij deze muziek en dat het in ieder geval een coherente sound heeft en dat is een klein pluspuntje boven wat Simmons maakte. Ik hoop dat deze stijl in ieder geval hiermee uit zijn systeem is en dat we dit bij Kiss niet gaan horen terugkomen.

Tussenstand:
1. Ace Frehley
2. Paul Stanley
3. Kiss
4. Love Gun
5. Hotter Than Hell
6. Destroyer
7. Rock And Roll Over
8. Dressed To Kill
9. Peter Criss
10. Gene Simmons

'Oef, dit is veel erger dan ik had verwacht op basis van de omschrijving rhythm & blues. Ik vind dit echt verschrikkelijk slappe soul/pop/r&b. En daarmee bedoel ik vooral dat het niet mijn genre is, want of het echt verschrikkelijk slecht is kan ik moeilijk bepalen als ik gewoon niet van dit genre houdt. Wat ik Criss nog kan nageven is dat hij qua zang nog best past bij deze muziek en dat het in ieder geval een coherente sound heeft en dat is een klein pluspuntje boven wat Simmons maakte. Ik hoop dat deze stijl in ieder geval hiermee uit zijn systeem is en dat we dit bij Kiss niet gaan horen terugkomen.'

Dank je, Lennert, voor deze oprechte eerlijkheid!

Je bent tenminste niet te beroerd om toe te geven dat je het album moeilijk kunt waarderen om wat het is, omdat je niks hebt met het genre.

Het album heeft de tand des tijds slecht doorstaan, en dat komt vooral door de productie.
Ik hou wel van een potje soul en rhythm & blues, maar er staan inderdaad een paar stinkers op.
Uitschieter vind ik 'Thats the kinda Sugar Papa Likes', wat voor mij qua arrangement en song niet had misstaan op een late 70's plaat van Elvis.

Mij muzikale smaak is (gelukkig) met ouder worden sterk verruimt. Ik was in de jaren 80 een puber en een fervent Hardrockliefhebber. KISS maakte daar een onderdeel van uit, dit had natuurlijk ook veel te maken met de look en de mystiek van de band. Ik ben allang niet meer zo idolaat, gelukkig.
Veel bands hangen ook vast aan een tijdsgeest, aan nostalgie. KISS is daar een uitstekend voorbeeld van.

Het album dat begin jaren 80 het meest verguist werd 'The Elder' ,vooral door de echte metalfreaks, blijkt nu op veel fora één van hun betere te zijn en daar heeft tijdsgeest dus alles mee te maken.

Ik las trouwens onlangs nog een review door Rolling Stone Magazine van Queen hun eerste album: Hilarisch!!

Slappe popsoul van Criss, matig gespeeld en matig gezongen, hoewel zijn stem nog wel iets eigens heeft, een soort Joe Cocker light. Kapitale blunder geweest om Kiss te verlaten. 2 sterren, naar boven afgerond. Ik vind het solo album van Stanley met afstand het beste en dat mag ook geen verrassing heten.