Marvin Gaye - A Tribute to the Great Nat King Cole (1965)

Jazzier dan A Tribute to the Great Nat King Cole is Marvin Gaye’s discografie nooit geworden. Het was altijd al een droom van Gaye om in de voetsporen te treden van zijn grote voorbeeld, en met deze plaat werd die droom werkelijkheid. Het publiek leek zijn bijdrage echter veel minder te waarderen; dit album werd een gigantische flop. Wellicht ligt de oorzaak in het feit dat hij niet enkel het repertoire van Cole wil inzingen, hij wil zelfs klinken als Cole! Hoewel daarmee helaas 'n stukje eigenheid van deze geweldige Motown-zanger verloren gaat, klinkt het daardoor niet minder geslaagd, want hoewel de versies weinig (lees: niets) toevoegen aan de originelen, werden ze met respect behandeld. De uitvoeringen zijn hier stijlvol, en instrumentaal wordt het mooi strak gehouden. Misschien alleen (een beetje) aan de gladde kant terwijl dat bij jazz niet nodig hoeft te zijn. Wel een mooie uitzondering is de afsluiter Calypso Blues waar vooral Gaye’s vocalen de show stelen. Verder 'n leuk album, zonder één of meerdere uitschieters, al behoren Ramblin' Rose en Straighten Up and Fly van Gaye tot de betere uitvoeringen die ik zelf ken.

Het is voor mij net iets te stroperig en zoet. Niet slecht of zo, maar te veel snoep is ook niet goed en als je dan weet wat Marvin Gaye ons nog meer heeft voorgeschoteld helpt het mij niet dit album wat hoger te beoordelen.
Absoluut leuk, maar niet meer dan dat.

Helemaal geen minderwaardig album, dit eerbetoon aan Nat "King" Cole, wiens originele versies ik echter prefereer boven die van Marvin Gaye. De ballads met strijkersarrangementen vind ik niet erg aantrekkelijk, maar de meeste uptempo nummers kunnen op mijn goedkeuring rekenen, en maken dit toch wel tot een interessant album.