Candlemass - Chapter VI (1992)

Deze cd vergt de nodige luisterbeurten, zeker met hun vorige zanger in het achterhoofd. Maar zeker geen slechte cd, The Dying Illusion en Where The Runes Still Speak zijn duidelijk de beste nummers van deze cd

Onlangs in huis gehaald en inderdaad valt het best goed mee voor een album dat over het algemeen toch als het zwakke broertje in de Candlemass discography wordt beschouwd. (de twee "tussen" cd's Dactylus Glomerata en From The 13th Sun tel ik dan even niet mee aangezien die wel heel erg verschillen van de traditionele sound).

Ook hier zijn The Dying Illusion en Where The Runes Still Speak favoriet (terecht - met Messiah hadden ze gewoon op één van de vorige albums kunnen staan). Julie Laughs No More en The Ebony Throne zijn echter ook zeker de moeite. De rest is wel okay maar niet spectaculair.

Bij de Re-Master is het geluid overigens duidelijk stukken beter en aangenamer om naar te luisteren. Ook de bonus DVD is aardig om in huis te hebben (een show met 8 nummers in de toenmalige line-up).

Met zanger Messiah en een betere productie zou dit een hogere score verdienen. Toch zit dit album best leuk in elkaar. De nummers klinken vertrouwd Candlemass en de extra keyboards geven er nog een extra draai aan. Toch keert telkens het gevoel terug van "wat als....."

Geen last van. Zo bepalend vind ik Messiah nou ook weer niet. Het debuut was ook met een andere zanger en dat is ook een geweldige plaat.
Chapter IV is een uitstekend Candlemass album wat veel te weinig aandacht heeft gekregen vanwege alle ophef rond het vertrek of ontslag van Messiah Marcolin.
Where The Runes Still Speak en The Ebony Throne zijn heerlijk mystieke doomy metaltracks die best nog een plaats in de setlist verdienen.

Blijkbaar ben ik geen echte metalhead, want ik kan Vikström beter pruimen dan zijn twee voorgangers, die ik erg eenzijdig vindt.

Dit was het moeilijkste album om te vinden voor mijn collectie en na een hoop tegenvallende recensies gelezen te hebben was ik toentertijd vooral verrast over hoe goed ik het vond klinken. Vandaag de dag ben ik vooral verrast over hoe fantastisch ik het vind klinken.

Ja, Messiah Collins weg, een belangrijk onderdeel van de sound van de band, maar daarmee is Candlemass echt nog niet dood. De nummers zijn iets levendiger en minder doomy van aard, maar nieuwe zanger Thomas Vikström past wel bij deze meer directe sound. Technisch niet perfect, maar in dat rauwe wel ideaal voor het geboden materiaal. Er zitten een paar interessante nieuwe dingetjes sowieso, zoals een keyboardsolo op het weergaloze Where The Runes Still Speak. Aftermath is ook interessant, omdat het een soort mix is tussen doom metal en jaren '90 hardrock. Temple Of The Dead zou ook nog wel eens kunnen groeien naar mijn favorieten. Het gitaarwerk op Black Eyes is ook echt uitzonderlijk geïnspireerd.

Euhm... ik ben oprecht verbaasd over waarom mensen dit vandaag de dag nog matigjes zouden vinden. Ja, als je het in de context hoort van 'MAAR IK VERAFGOODDE COLLINS' snap ik het, maar vandaag de dag staat het album voor mij echt enorm overeind. Flinke verrassing!

Tussenstand:
1. Epicus Doomicus Metallicus
2. Tales Of Creation
3. Chapter VI
4. Nightfall
5. Ancient Dreams

Aan dit album had ik geen al te bijzondere herinneringen, maar de recente luisterbeurt heeft me toch wel verrast. Wat ik me wel herinner is dat de epische doomsound langzaam maar zeker losgelaten wordt hier en Messiah Marcolin is er natuurlijk niet meer bij. Chapter VI is een duidelijke nineteesplaat. De knipoog naar gothic herken ik meteen. Toch blijft Candlemass tot bepaalde hoogte wel zijn ding doen en er is alles aan gedaan om het wel degelijk metal te laten klinken. De nieuwe zanger is in elk geval best goed. Het mag niet het kaliber Langquist of Messiah zijn, want die hebben echt wel meer een eigen smoel. Het album begint wat aarzelend, maar kent een vrij sterke tweede helft. Van een magere 3,5* naar dikke 4*. De laatste songs zijn absoluut van het vertrouwde niveau.


Tussenstand:
1. Epicus Doomicus Metallicus
2. Nightfall
3. Tales Of Creation
4. Chapter VI
5. Ancient Dreams

Deze lp stond zolang ongespeeld in mijn kast dat ik vergeten was dat ik hem had. En terecht. Met name de zanger weet me niet te boeien. Ook de muziek mist het karakter van de eerste 4 studioalbums.

Krijg je een ander karakter voor terug toch? Wat mij betreft een onterecht ondergeschoven kindje.

De jaren 80 waren voorbij, flitsende metal met gitaarsolo's was uitstervende, Messiah Marcolin verdween van het Candlemasstoneel en toen was er Chapter VI met de dan tamelijk onbekende en anonieme Thomas Vikström achter de microfoon. Toch een hele verandering als je het theater van Marcolin in ogenschouw neemt. Een album als Nightfall moet je ook niet willen evenaren en dat gebeurt ook niet. Maar volgens mij betekende het helaas wel dat Candlemass op de weg naar beneden was qua aandacht.

Chapter VI opent vlotjes met The Dying Illusion. Eigenlijk een beetje standaard Zweedse metalsong. Had ook maar zo van Morgana LeFay of Tad Morose kunnen zijn. Niettemin een aardig begin. Eigenlijk tuimelen we pas vanaf het machtige Where The Runes Still Speak in de epische Candlemass sferen die we gewend waren. Al wordt hierboven al terecht melding gemaakt van nieuwere en meer directe elementen die in het totaalgeluid gebakken worden. Deze slepende lijn wordt vanaf dan mooi doorgetrokken in de twee navolgende nummers. Vooral Temple Of The Dead klimt er wel bovenuit met zijn Sabbathgroove die halverwege opduikt.

In Aftermath lijkt gespiegeld te worden aan iets als Lock Up The Wolves van Dio. Een fraaie stemmige maar ook gruizige song en het is iets wat we dat jaar eveneens gingen tegenkomen op Dehumanizer van Sabbath. Hoe de meester leert van de leerling zeg maar. Al denk ik dat dingen hier parallel liepen. Black Eyes borduurt voort op dit geluid waar The End Of Pain weer op traditionele wijze sterk afsluit.

Chapter VI is beslist geen album om te laten liggen als je van de Candlemass bent. Vikström is een prima zanger voor dit type werk. Al moet me van het hart dat hij met zijn entree bij Therion heeft laten horen ook heel eigenzinnig en theatraal voor de dag kan komen. Heel anders dan de standaardgeluiden die hij hier laat horen. Het zou zo een broertje kunnen zijn van Goran Edman of Mats Leven. Als we de Vikström van nu hier hadden gehad, dan hadden we een heuse klapper gehad. Nu blijven we toch een beetje mijmeren over hoe zo'n plaat nu met Messiah Marcolin had geklonken.