Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables (1980)

Leuk dat je dit net ontdekt hebt, zelfs na 30 jaar heeft dit voor mij nog niets aan luistergenot ingeleverd.

Tja, deze punkklassieker moest natuurlijk een keer langskomen. Opvallend is hoe het me direct bij de strot heeft gegrepen, bij de eerste luisterbeurt al. Dat gitaargeluid is af en toe zo vreselijk vet, echt fantastisch Evenals het charisma van vocalist Jello Biafra, trouwens (ja, ik heb direct ook maar even wat vluchtige informatie opgezocht ).

Ik moet nog steeds heel hard wennen aan de stem van Biafra en het iele gitaargeluid. Vandaar dat ik steeds teruggrijp naar iets als Bad Brains, Black Flag of Minor Threat. In feite is het niet vergelijkbaar (Dead Kennedys is meer reguliere punk), maar blijkbaar ligt dat geluid mij iets meer. Toch nog maar een paar keer proberen.

bennerd, ik wil nu niet moeilijk of tegendraads doen, maar er zijn op deze planeet weinig geluiden die zoveel gewenning vragen als de stem van HR Bad Brains...

The dead kennedy's is een van de weinige volbloed punkbands waar ik wel wild van kan worden. Allereerst is daar de zanger die zich als een gek door de nummers heen zingt. Daarnaast zijn daar de swingende baslijntjes. Vergeet vooral ook niet de hyperactieve gitaarlijntjes en de humoristische teksten. Al die 'schoonheid' zonder ook maar een greintje techniek, het is dus blijkbaar wel mogelijk.

Met je laatste zin overdrijf je wel, Misterfool. Als je zoiets nou bij Hüsker Dü zou plaatsen, ok, maar deze gasten weten echt wel wat ze doen.

Waarom denk je dat er een smiley achter de zin staat . Dat is niet gedaan omdat het 100% serieus is. Dat laat uiteraard onverlet dat een beetje muzikant dit met twee vingers in de lucht naspeelt. Niet dat dat een bezwaar hoeft te zijn, maar het stoort mij wel eens aan punkmuziek: te simpel grofweg.

Heb jij nu juist Hüsker Dü verweten geen techniek te hebben?

Ik ben geen kenner, misschien zit ik er volledig naast, en ik baseer me op alleen Zen Arcade, maar mij leek het dat het niet bepaald de techniek is die die plaat zo fantastisch maakt (wel een hele dosis creativiteit, eigenzinnigheid en passie).

Het was maar een voorbeeld. Misschien had ik beter Crass kunnen zeggen. Ook vet, trouwens. Wat heb je überhaupt aan techniek

Techniek wordt idd zwaar overschat Nee Hüsker Dü is Vindt ik gwn wat onderschat, het lijkt soms op een enorme, ondoordringbare geluidsbrei (candy apple grey) maar er zitten wel verdomd slimme songs en hooks achter. Zowiezo vind ik punk onderschat als muziekgenre omdat het "simpelweg" slechts 3 akkoorden is en een schreeuwerige zanger die erboven staat te bléeren Er zitten in elk genre pareltjes en deze Fresh Fruit for rotting vegetables is een heel mooie parel

Dat van die slimme songs en hooks kan ik alleen maar beamen.

Zou ik toch ook niet onderschatten, hoor. We probeerden daar met een paar mensen ooit een cover van te spelen, maar dat was net niet zo makkelijk als we dachten...

Geweldige punk, met stoere zang en catchy riffs. Veel songs van the Dead Kenedy's hebben de tand des tijds doorstaan en zijn nog even energiek.

Geweldige plaat. Ik was als puber destijds volledig overrompeld en instant fan. Ook Frankenchrist en Bedtime for Democracy vind ik prachtig. De andere 3 ook goed, maar wel minder.

Kill the Poor, Holiday In Cambodja, Viva Las Vegas, Chemical Warfare en het onovertroffen California Über Alles: een album vol klassiekers. Maatschappijkritische surfpunk.
Het stagediven deed zijn intrede..
Ook veel trashmetalbands zijn geinspireerd door de Dead Kennedys.
4 sterren.

Vroege 80s, iemand had een tape van Fresh Fruit, die we voor en van elkaar overteepten. Het origineel was opgenomen van een pick up die iets te snel draaide waardoor we een variant van Fresh Fruit hadden die net een tikje sneller was dan het origineel.

Titels van nummers zaten er ook niet bij, het was gewoon luisteren en kicken. Vrij vlot naar de iets grotere stad getrokken en zowel Fresh Fruit als Plastic Surgery Disasters op plaat gekocht want ik was gelijk helemaal wild van deze muziek.


Dat was wel apart, op plaat bleek ie net wat langzamer.
Waren er ook nog wijsneuzen die beweerden dat er twee versies van deze plaat waren, een snelle en een langzame.

Maar goed, toen had ik ineens de plaat, de titels en de teksten omdat er een geweldige poster met door Biafra zelf samengestelde collage bij zat die ook de teksten bevatte. Niet grijs maar wit gedraaid.

Nog steeds een klassieker, DKs is nog immer mijn favoriete band, Fresh Fruit luister ik nog regelmatig, net als de andere DKs platen.

Staat geen nummer op wat ik minder vind, heb ook geen favoriet nummer, het is gewoon 5 sterren all over.

En dan te bedenken dat dit nog niet eens mijn favoriete DKs plaat is...

Ik had echt wel dat probleem met de In God We Trust-ep: eerste keer dat ik die draaide, eerste nummer: ik had niet door dat ik die op 45 toeren moest afspelen...

Lang genoeg deze luisterbeurt uitgesteld, maar de plaat maakt alle verwachtingen waar. Gitzwarte, Politiek-getinte maar tevens ook weer hilarische teksten. Gepaard gaande met een storm aan drumsalvo’s en gierende gitaren die even punk als catchy zijn, is dit album een heerlijk blik krankzinnigheid. Het duo Chemical Warfare en California Uber Alles is magnifiek, prachtig ook hoe de gekte van Chemical Warfare overgaat in de militaire drums van zijn opvolger. Met Holiday in Cambodia en de cover Viva Las Vegas heb je natuurlijk ook een zeer toepasselijke afsluiter voor deze krachtpatser van een album.

Lag, echt waar, juist op in de auto onderweg naar het werk. Energie voor de rest van dag

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #199

Punk begon ik te verkennen op basis van musicmeter, nadat ik er in veel andere en meer voor mijn hand liggende genres al relatief warmpjes bijzat – zo rond 2008. Zoals het gaat in de internet-era volgde ik daarvoor niet de traditionele route van commerciele-punkrock-op-the-box via punk-klassiekers naar uithoeken van het genre. Ik startte daarentegen met Gatefold het onvolprezen Orchid, dat een schot in de roos bleek, en Minor Threat, waar ik wat minder mee had - hoewel ook zeker niet verkeerd. Toch leerde ik te genieten van de kort-korter-kortst esthetiek en het verpakken van niet alleen maximale energie, maar ook maximale contrasten per vierkante seconde. Omdat het voor mij geen dagelijks luistervoer is, had ik er – buiten nog enkele stijlverwanten – wel voldoende aan, en dus had ik oerpunkclassic Fresh Fruit for Rotten Vegetables nooit opgezet. En dat terwijl de hoes met z’n contrasterende gele typografie op rauwe zwartwit ellende midden op mijn smaakpalet ligt.

Het eerste dat me opvalt is hoe veel dichter Dead Kennedys bij veel rock uit die tijd ligt dan bij de punk die ik gewend was. Ik heb af en toe het gevoel naar een activistische en energieke variant op Joy Division te luisteren, en zeker in thematiek is ook Gang of Four’s Entertainment, dat in deze lijst eerder de revue passeerde, niet ver weg. Overigens allemaal muziek uit ’79 en ’80 – en daarmee voelt ook dit weer een bijzonder tijdsgebonden document. Muzikaal is dat hier echter helemaal geen punt: puntige brokjes energie die worden gedreven door strak drumwerk dat zorgt voor een hele doordachte invulling van de ook hier vaak nog geen twee minuten per track – echt lekker to the point allemaal. Die gitaarlijntjes op ‘Chemical Warfare’ zijn heerlijk: donker activisme met de eenvoud en toegankelijkheid van de vroege Beach Boys. Voor protestmuziek is het bijna komisch licht verteerbaar, en dat is ook precies waar de kracht zit. Iets meer moest ik wennen aan zanger Jello, die me – vergeef me de absurditeit – op de minste momenten haast aan een soort cynische Andre van Duin doet denken, zo dik als alles er bovenop ligt. De maniertjes in zijn zang, de over-the-top lyrics direct vanaf ‘Kill the Poor’, de overamerikaanse uitspraak van ‘California Uber Alles’ – ik krijg regelmatig het idee dat ik naar slapstick van een komiek zit te luisteren. Toch is dit een dunne lijn, want ondertussen zit het veel te knap en spitsvondig in elkaar om daar echt aanstoot aan te nemen.

Hoewel de thematiek wel erg eenzijdig en gimmicky is en de sound af en toe wat over-Amerikaans, wordt die eenzijdigheid mooi gematcht met een plaat vol frisse rockmotiefjes waar de rem er amper opgaat en die toch lekker licht verteerbaar is. Een plaat die de benodigde eenvoud van het label ‘punk’ helemaal waarmaakt, en ondertussen hitparadetoegankelijk is, dat is knap en maakt dat ik vaker naar deze plaat teruggrijp dan ik na eerste beluistering verwacht had.

Voorzichtige 4*

Haha, ik luister voortaan heel anders naar The Dead Kennedys, ''een soort cynische André van Duin''

Ik denk dat Jello nog best blij zou zijn met die vergelijking, als hij André van Duin zou kennen. Er staan ook leuke filmpjes op Youtube waarin Jello zijn platenverzameling laat zien, hij is een groot liefhebber van "incredibly strange records", exotica en "foute" platen.
Ik zou ook nog wel benieuwd zijn wat je van de opvolger van deze plaat vindt, Gyzzz. Wat mij betreft is dat een verbeterde maar ook duisterder versie van deze plaat.

Erg tof album dit, een van de beste punk albums die ik gehoord heb (ik heb er ook niet erg veel gehoord), een aantal nummers kende ik al van deze verzamelaar, wat voor een of andere reden het enige was wat ik van deze band gehoord had. California Über Alles en Holiday in Cambodia zijn echte klassiekers, hoewel ik de versie op de verzamelaar wat beter vind, maar toch een erg goed album dit

Leuk Koen St, geweldige plaat dit inderdaad en ik denk dat er in de (hardcore) punkhoek nog genoeg te vinden is dat je ook zal aanspreken, als je deze al zo goed vind. Geniet ervan!

Heb je Frankenchrist en Fresh Fruit For Rotting Vetegeblas als eens gehoord? Die vind ik persoonlijk nog beter.

Ik ga er van uit dat je Frankenchrist en Plastic Surgery DIsasters bedoelt, maar die heb ik beide nog niet gehoord, maar die ga ik na het horen van dit album zeker luisteren binnenkort! Ik hoorde vandaag ook al een nummer van Plastic Surgery Disasters en het was echt er goed, dus die ga ik binnenkort checken

Yep, dat was een kleine mixe up:)

"Ik word daar zo moe van, van ...!" De vaste oneliner van kabouter Lui, een typetje van Chris Cauwenberghs die vorige maand overleed. Waarom kom ik op dit zinnetje uit de tv-kinderreeks Kabouter Plop bij een punkplaat van de Dead Kennedys? Wel, omdat ik hierboven de volgende uitspraak tegenkom, dat "een beetje muzikant dit met twee vingers in de lucht naspeelt."

Ja, daar word ik moe van. Zelfs nu dat zinnetje alweer elf jaar oud is. Omdat er kennelijk niet wordt geluisterd naar de muziek. De heren van de DK's waren hoorbaar geen beginnelingen. Makkelijk aan te tonen, luistert u mee? Veertien nummers, zeven per plaatkant op dit in september 1980 verschenen album.

De uptempo opener Kill the Poor is mijn minst favoriete nummer vanwege het te blije refrein; met de titel zit 'm daar uiteraard wél de ironie; het lijkt wel Brits, maar de heren komen toch echt uit San Francisco. Forward to Death is een stukkie sneller met razendsnel slagwerk; dat vergt muzikaal vakmanschap. When Ya Get Drafted laat een hecht spelende groep horen met de snijdende stem van Biafra als troef.
In Let's Lynch the Landlord klinken echo's van klassieke rock 'n' roll, zij het dan op z'n punks, met bovendien een lekkere old school gitaarsolo; dat is wel méér dan even wat raggen: gitarist East Bay Ray (Raymond Pepperell) speelt al op dit debuut meer dan alleen punk. Een sneller nummer als Drug Me kwamen we tot dusver niet tegen: hardcore met razendsnelle, strak gespeelde gitaarlicks en zowaar een ijl orgeltje. Je hoort waar onder meer Slayer de mosterd vandaan haalde.
Snelle akkoorden op z'n Ramones in Your Emotions, een bluesschema in het snellere Chemical Warfare, als opgevoerde jaren '50 r&b. Met op 2/3 een gestoord walsje, strak gespeeld.

Op kant 2 komen de Dead Kennedys pas echt op gang. Eerst het bekende California über Alles, een protestlied tegen de skins als ik me goed herinner. Hoe dat was zag ik later in de film American History X. Na enige tijd duikt een doomriff op die geleidelijk versnelt, waarna het einde van het nummer opvallend veel wegheeft van het slot van Black Sabbath van Black Sabbath. De heren kenden ook deze klassieker én slaagden erin die in een geheel eigen jasje te steken.
Hardcore (punk) in I Kill Children, versnelde r&b á la Bo Diddley in Stealing People's Mail met warempel weer dat orgeltje, nu steunend onder het muzikale geweld. Robuust is Funland at the Beach met een snel gespeelde lick in het refrein, waarna het muzikaal pittigste nummer volgt. Rare gitaarlijnen in Ill in the Head, alsof dit progrock of fusionrock is - maar dan op z'n Dead Kennedys': gejaagd en als contrast een brug met cleane gitaar.
Moet ik klassieker Holiday in Cambodia uitleggen? Hier de lange versie, een ijzersterke compositie waarin alle kwaliteiten van de groep samenkomen met die snerpende stem van Biafra als kers op de taart. Hoort u trouwens ook eens cover Blokhut in de Achterhoek van The Bruurkes.
Met de - uiteraard versnelde - Elviscover Viva las Vegas wordt nog eens onderstreept dat de heren de uit Engeland overgewaaide punk bewust in een Amerikaanse muziektraditie plaatsten. Als cover niet heel spannend, wél veelzeggend.

Om Fresh Fruit for Rotting Vegetables in de context te zetten: vanaf 1976 kwam in Engeland de eerste golf punk bovengronds met in '77 elpees van bijvoorbeeld The Damned en The Stranglers en iets later van The Clash, Sex Pistols en X Ray Spex. Vanaf '79 volgde daar een naschok met namen als The Ruts, U.K. Subs en Angelic Upstarts, waarna in 1980 Discharge volgde met hardcore punk, veel sneller dan voorheen. Die laatste groep bracht nog geen album uit, de eerste hardcore op elpee kwam ik tegen op dit Fresh Fruit.

Muziek die in Nederland alleen bij de VPRO in de avond klonk. Muziek die wel degelijk de nodige instrumentbeheersing vereist, waarbij de groep dit live ingespeeld lijkt te hebben in verschillende sessies; je hoort het aan details zoals het gitaargeluid. Muziek die, als de groepsleden niet op elkaar zijn ingespeeld, in een geluidsbrij zou zijn verzand. Dat gebeurt hier dus zeker níet. Muziek die meer als een demo klinkt dan als een professionele studioproductie; toch zou ik het niet anders willen.

Ben op reis door new wave en aanverwanten, de albums achter de muziek op mijn afspeellijsten met dit genre beluisterend. Bij mijn vorige halte sloot ik augustus 1980 af met de derde van The Rumour.
Daar ontdekte ik dat ik hun laatste album met Graham Parker was vergeten: terug naar mei '80 en The Up Escalator.