blink-182 - Greatest Hits (2005)

ik blijf deze CD luisteren, no matter what other people think.
ik blijf mutt een van hun beste liedjes vinden.
oja, nicolas, je kan hem ook kopen op freerecordshop.nl, maar dan moet je zeker die ene kopen waar ook de dvd en the Mark Tom and Travis show bijzit, dat zijn namelijk leuke extra's.

verder zijn not now, man overboard, aliens exist en feeling this voor míj de beste nummers
dammit is ook leuk.
(oja, by the way, mutt wordt vaak verward met going away to college, omdat het ook van de american pie soundtrack is.)

waarom zit 'everytime i ook for you' er niet bij?

op de CD? ik heb geen idee, echt niet.
verder wel een goed liedje.

Vroeger af en toe geluisterd. Heb liever Green Day en the Offspring.
De favorieten hierop zijn: Dammit, All the Small Things, What's my Age Again, Stay Together for the Kids en de nieuwe track/cover Another Girl Another Planet .
Aan Miss You vind ik niet veel aan, hoewel dit nog een redelijke hit was voor deze band.

Als je begint ragt deze Greatest Hits heerlijk door
De eerste nummers te weten: Carousel, M+M's, Dammit, Josie en What's My Age Again? zijn stuk voor stuk heerlijke pop punk nummers en toch aardig tijdloos. All The Small Things is dat wat minder en het suicidale Adam's Song is mooi, maar haalt de tempo uit het album. Man Overboard is aardig en er wordt weer lekker gerockt met the Rock Show en First Date.

Tot dan toe stevent deze Greatest Hits af op 4 sterren omdat het heerlijk is al je blink-182 favorieten op 1 discje te hebben. Maar dan komt er de grootste meuk uit de blink-182 historie uit je cd-speler. Jammer, maar hierdoor twijfel ik tussen 2, 2 en een half of 3 sterren in plaats van 4.

Tot voor kort vond ik dit echt geweldig, maar nu heb ik het onderhand wel gehad. Nummers worden eentonig en het is meer techniek dan muzikaliteit. Jammer.
Ik zie het verschil tussen M+M's en Carousel nog steeds niet, en Josie wordt irritant na hem twee keer geluisterd te hebben.

Wie in de jaren '90 is opgegroeid, kon simpelweg niet om Blink-182 heen. Hitje na hitje sprokkelden ze bijeen met hun unieke mix van pop-rock en punk en hoewel ze in hardcore-middens verguisd werden omwille van hun commercieel appeal, verkochten ze zo veel miljoenen platen dat het hen waarschijnlijk toch niet kon deren. De bankrekening zal er evenmin om gelogen hebben.

Deze best-of, uitgebracht vlak na hun hiatus in 2005, is een chronologische greep uit hun eerste 5 studio-albums (debuutplaat 'Buddha' niet meegerekend), met een extraatje (Man Overboard) uit hun liveplaat, één nieuw nummer (Not Now) en een cover van groep The Only Ones (Another Girl, Another Planet). Wat mij betreft, is het tevens een nagenoeg perfecte dwarsdoorsnede van hun carrière minus de recente comeback. Alle welbekende singles van de hoogtijdagen zijn hier terug te vinden, en dat zijn er heel wat.

In ware punkstijl blinkt het geheel uit in zijn simpliciteit. Zo leerde ik als middelmatig gitarist ongeveer de helft van deze plaat spelen op anderhalf uur tijd. De kunst zit er hem echter in dat dit trio met slechts drie à vier akkoorden keer op keer enorm aanstekelijke riffjes en hooks wist te schrijven. Zelfs een decennia na dato blijft dit voor een millennial als mezelf dan ook een feest der herkenning waarbij het onmogelijk is om stil te blijven zitten en niet mee te zingen, luchtgitaarspelen, luchtdrummen, etc.

Op de eerste twee vermakelijke nummers, die de sterkste punkinvloeden dragen, is het duidelijk dat de Blink-formule nog een ruwe diamant was. Met Dammit krijgen we echter al direct de eerste echte oorworm voorgeschoteld. Kort daarna trapt What's My Again? één grote aaneenschakeling van hits af: All the Small Things, Rock Show, First Date, Stay Together for the Kids, ... Ik verbaasde mij er zelf, na zoveel jaar, over dat deze nummers zo goed in mijn geheugen waren blijven hangen.

Het valt ook op dat de groep gaandeweg zijn punkroots beetje bij beetje ontgroeit, het gaspedaal al wat meer durft te lossen en volop de richting van de pop-rock omarmt. Dit zorgt ervoor dat deze 17 nummers allerminst aanvoelen als eenheidsworst, maar een duidelijke trend vertonen richting meer songs gedreven door melodie en harmonieën, getuige o.m. de dromerige en (het moet gezegd) aandoenlijke ballades I Miss You en Always.

De sound van Blink-182 klinkt voor een trio ook opvallend vol: zo vullen Mark en Tom elkaar zowel instrumentaal als vocaal sterk aan. Tom's hoge, nasale zang wordt perfect ondersteund door de warme, diepere stem van Mark. Feeling This is hier een heerlijk voorbeeld van, met de zanglijnen die elkaar op doeltreffende wijze doorkruisen.

Travis (en op de eerste 4 nummers Scott Raynor) vult het geheel uit met robuust, energiek drumwerk. Hoewel hij al te vaak tot de "beste drummer ter wereld" wordt uitgeroepen in middens waar je het in Keulen hoort donderen als je de naam Neil Peart, Danny Carey of Buddy Rich noemt, trekt hij zich uitstekend uit de slag (pun intended) zonder in overdaad te vervallen.

Alles samengevat is dit een mooi gebalanceerde verzamelaar en dé essentiële Blink-182-plaat voor de luisteraar die het niet ziet zitten om hun studio-albums door te spitten, maar genoegen neemt met de grootste krakers. Een nostalgische 'guilty pleasure' waar ik opvallend geregeld naar teruggrijp!