Sigur Rós - Kveikur (2013)

Ik was me al een tijdje aan het afvragen waarom ik sommige nummers van dit album nou zo matig vind (Stormur, Rafstraumur, Bláþráður). Te vrolijk of te poppy kon het niet zijn, aangezien ik Með Suð... wel een heel sterk album vind. Nu ben ik er dan eindelijk achter: bij veel van de nummers op Kveikur vind ik het tempo gewoon te hoog, en dat vind ik niet mooi passen bij de muziek van Sigur Rós. Neemt niet weg dat hier toch wel weer gewoon een paar toppers opstaan: Brennistein, Hrafntinna en Kveikur.

Sigur Ros en ik gaat het niet meer worden, na Takk wat ik een mooi album vind, spreken alle opvolgers mij stuk voor stuk minder aan. Teveel bombast en teveel opsmuk. An sich wel een goede prestatie om met een redelijk wereldvreemde taal zo veel succes te boeken. Jonsi's stem is dan ook meer een instrument dan zang.

Ken je Valtari dan wel? Daar is weinig bombast aan.

Dit is toch een beetje de tegenvaller van het jaar aan het worden. Vanochtend heb ik de plaat weer eens opgezet en ik kan er toch weinig mee, sterker nog, het gaat irriteren. Dat Jonsi zijn gitaar tegen een versterker kan houden weet ik nou zo langzamerhand ook wel. De songs zijn veelal middelmaat.

Sigur Ros in één van mijn favoriete bands ooit, maar dit lijkt haast wel een beetje gemakzuchtig en op de automatische piloot gemaakt. Dat deden ze op de voorganger, die ik echt steeds meer ga waarderen, toch een stuk beter.

Vol punt eraf. Hatsieflats.

3*

Ik heb hetzelfde. Een beetje los zand allemaal. Kveikur en de eerste 2 nummers komen aan, de rest kabbelt maar wat. Het moet vast groeien maar ik ben blij dat ik niet de enige ben die het een beetje matig vind. Overigens is Kveikur wel een fantastisch nummer!

3.

Je kan veel van dit album zeggen maar "Sigur Ros op automatische piloot" is dit op misschien Stormur en Rastrafaumur toch allesbehalve: de industrial invloeden in Brennistein en de titeltrack, de vocale effecten in Yfirborð, die tingelpercussie in Hrafntinna, zelfs het viscerale op de ritmesectie steunende Bláþráður... toch niet echt dingen die in hun comfort zone liggen.
Dan lijkt dit me toch een veel logischere contender voor het autopilot-label: Sigur Rós - Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust (2008)

Meh, niet helemaal mee eens. Med Sud (hoe krijg ik dat in vredesnaam uit mijn toeðsenbord) is een uniek, misschien iets te poppy album dat uptempo begint en in tempo steeds rustiger wordt naarmate het album vordert. Wat mij betreft een zeer eigen smoel dus - geen pilotenalbum.

Hoe je dit album ook wilt typeren, als ergernis een emotie is die bij opgeroepen wordt vrees ik niet dat dit album mij nog veel gaat verrassen. Tuurlijk zitten er erg goede momenten in - zelf zou ik nog de opener Brennistein noemen.

Maar nu ik er nog eens over nadenk moet ik je misschien toch wel een beetje gelijk geven: de automatische piloot is het inderdaad niet, daarvoor wijkt het teveel af van de vorige albums. Het is gewoon een koers die ik Sigur Ros niet graag zie varen. Het gemis van Kjarri wellicht?

Toch is het kwartje gaan vallen. Een prachtig prachtig album. Het einde van Yfirborð vind ik heerlijk en het nummer Kveikur + de opener is een van de sterkste nummers van SR van de afgelopen 5 jaar!
Dit album moet je echt een kans geven om het te laten inwerken. Maar het is gelukt hier.
4.5

Ik begin voorzichtig met 3,5*. Laten we ervan uitgaan dat dit een ouderwetse groeiplaat is zoals Sigur Ros er meerdere (allemaal) heeft.

Alweer de zevende studioplaat van Sigur Rós. ‘Kveikur’ is de titel, en dat betekent zoiets als “ontsteking”. Gepaste titel, als je de opener dan hoort voort denderen. Een hemelsbreed verschil met de ambient songs op voorganger ‘Valtari’. ‘Brennistein’ heb ik al een keertje besproken (zie de gelijknamige EP die de langspeler voorafging), en ik blijf het een verduiveld sterk nummer vinden. Het machinale, koude element steekt af tegen de vocalen van Jónsi.

Tweede single ‘Ísjaki’ is al bijna even goed. Ik moest even wennen toen ik het nummer voor het eerst hoorde, want het klinkt behoorlijk anders dan de opener. Het leunt wat dat betreft wat meer aan bij ouder werk, en draagt, net als nog enkele andere nummers, een bittere soort melancholie in zich. De strijkersarrangementen zijn trouwens van de hand van landgenoot Daníel Bjarnason, en die zijn uiterst doeltreffend. Meeslepend als het moet, maar vooral in een dienende rol. Jónsi blijft de koning.

Want de excentrieke noorderling klinkt weer als een spokende entiteit in topvorm. Vooral zijn hoge uithalen gaan door merg en been, zoals we van hem gewoon zijn. Nog een belangrijk verschil met de vorige plaat; nadrukkelijk minder gebruik van de piano. Pas in afsluiter ‘Var’ treedt deze echt op de voorgrond, hoewel het eerder een stilleven is, of een langzaam uitdovende kaars, die de hele nacht fel heeft gebrand.

Dat de IJslanders nog steeds een mens kunnen beroeren, bewijst ‘Yfirborð’. Met zijn kalme aanloop lijkt het nummer weg te zijn geplukt uit de opnamesessies van ‘Valtari’, maar gaandeweg treedt er af en toe een langzame versnelling in, en worden er weer wat hardere, koudere elementen gebruikt. De zang houdt het geheel meesterlijk bijeen. ‘Stormur’ klinkt dan weer als een storm die zich constant net onder de oppervlakte lijkt op te houden. Die songtitels zijn nog zo gek niet, in het bevestigen van mijn indrukken.

Toch is er nergens een ware parel te bespeuren, zoals dat op de meeste van de vorige albums, inclusief ‘Valtari’ (het fabelachtige ‘Ekki Múkk’, welteverstaan), wel het geval is. Het niveau is echter constant; het zakt nergens in. Het feit dat ze hier voor het eerst onder de 50 minuten duiken wat speelduur betreft, kan daar ook wel voor iets tussen zitten. Hoe dan ook, het zorgt er voor dat ik die kleine 50 minuten aan mijn muziekspeler gekluisterd blijf, of de klanken nu uit mijn speakers of headphones komen.

En zo heeft deze unieke band toch maar weer ‘ns een fraaie prestatie geleverd. Bevestigen moeten ze al lang niet meer, integendeel, ze hebben al een tijdje de status bereikt dat ze zich een paar miskleunen zouden kunnen veroorloven. Maar dat zit er voorlopig nog niet aan te komen. Sigur Rós blijft meespelen in de hoogste regionen.

4 sterren

Bij Valtari, misschien zelfs al bij Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust, was ik een beetje uitgekeken op Sigur Rós. De verrassing was er vanaf en ze deden zelf niet veel moeite om daar wat aan te veranderen. Valtari is op zich een prima plaat, maar na een week was ik er al op uitgekeken.

Hier doen ze gelukkig wel hun best om wat verfrissing aan te brengen, zoals de stevig donderende opener al direct bewijst. Ik hoor over het album verspreid wat industrial invloeden, soms een wat zwaarder geluid en ook drums die voor Sigur Rós in het verleden wat onorthodox waren.

Dus ik kan eindelijk weer terug naar mijn vertrouwde 4* voor Sigur Rós, al vraag ik me nog steeds een beetje af hoeveel rek er nog in de band zit.

En dan ineens, ineens pakt het me. Wat ik toch een beetje beschouwd heb als een niet heel enerverend vervolg grijpt me plotsklaps bij de kladden. Inderdaad, een kans geven! Af en toe wat water (lees: luisterbeurten) geven en het kan een hele mooie bloem worden

Ik ga het ook weer een kans geven. Er moet meer in zitten dan een 7.

zo mooi ,zo moet de hemel klinken ,echt niet normaal zo mooi.
ik blijf er na luisteren met tranen in mijn ogen.ik versta er geen kl*ten van ,maar toch grijpt het me vol bij de strot

Via een aantal losse songs heb ik dan ook iets vernomen van het fenomeen Sigur Ros.
Wat een bijzondere muziek is dit. Je verstaat er geen hout van, en de combinatie van haast instrument-achtige zang, hardere gitaarstukken en verstikkend mooie pianostukken/symfonieën is erg bijzonder te noemen.
Maar het is wel enorm mooi, en daarom heb ik besloten eens een album te pakken.
Dat werd hun nieuwste en laatste album, en gezien de reacties hier is dit niet Ros' beste album.
Nuja, als dit niet de beste is, zal ik zeker de rest nog wel gaan luisteren.
Ik vind dit namelijk een prima album, vooral gezien de constante kwaliteit van de songs. De eerste nummers zijn goed, maar weten mij nog niet op en top te pakken. Met Isjaki, Stormur en Kveikur volgt echter een drietal nummers dat wel weet te pakken, met name door het fijne instrumentgebruik in de laatste 2 songs.
De stem van de leadzanger gaat daar op fenomenale wijze doorheen, het is alsof hij een is met zijn muziek.
De afsluiter Var vind ik erg mooi, mede omdat daar voor het eerst de piano significant gebruikt wordt.
Echt helemaal weg raakte ik niet van dit album, het was me daarvoor net iets te veel van hetzelfde. Ik heb losse songs van deze band gehoord die beter waren en het raakte me niet zo erg als ik had verwacht.
Voor nu is het voldoende voor een geruime 3,5*

Dit album komt bij lange na niet in de buurt van hun eerste albums. Gewoon Agaetis Byrjun gaan luisteren.

Knap hoe ze je met de opener volledig op het verkeerde been hebben gezet. Zet Brennistein en Kveikur als eerste 2 nummers op het album en had daar op voortgeborduurd, het zwakke Ísjaki is bij mij al een punt om af te haken. Het is als met een nieuw pallet kleuren beginnen maar toch je canvas weer vullen met je oude tube's verf omdat je er geen afstand van kan doen.

alweer zo lang geleden dat deze uit was? Voelt nog als de dag van gister.

Ik kon hier jarenlang helemaal niks mee maar na een aantal jaar stof happen begint dan toch de schoonheid zich langzaam te openbaren. Paar behoorlijk stampende rocknummers, een paar welkome rustmomentjes en met het fraaie Bláþráður een heus prijsnummertje van onze IJslandse vrinden. Niet van het topniveau van een aantal van hun vorige platen, maar beter dan ik er lange tijd credit voor gaf.

Grappig. ik ben het volledig eens met mijn halve naamgenoot. Ik verhoog derhalve een halfje.
Van 3* naar 3.5*

Wat een lugubere hoes heeft deze plaat toch, ik let er nu pas goed op nu ik 'm op vinyl heb en dan zie ik opeens dat er nog een figuur achter de gemaskerde persoon staat. Brennisteinn though . Na 5 jaar nog steeds even verpletterend als in 2013.

Rafstraumur en de hemel breekt open (of we zakken met zijn allen door de ijslandse aardkorst) Bij nader inzien een ondergesneeuwde parel op het album. Sowieso is dit album veel beter dan de ontvangst in 2013 wat mij betreft.

Imo een zeer onderschat album van de heren.
Er staan hier echt pareltjes op, wat is rafstraumur toch een mooi nummer. Dit nummer komt sws in mn top 10 all time.
Vind dit album misschien in zijn geheel wel het beste album van sigur ros.

Ben zelf fan vanaf het eerste album Von, en als ik hier zie hoe weinig stemmen dit prachtige album heeft (ruim 1000 minder dan hun door het grote publiek omarmde albums Agaetis Byrjun en ( )) dan vraag ik me echt af waar al die "liefhebbers" en fans dan gebleven zijn. Kveikur is op zijn minst gelijkwaardig aan die twee genoemde albums, maar dus wel genegeerd. Je moet eens kijken op deze site bij de vele beroemde en beruchte bands. Ze starten met lovende kritieken en vele stemmen, en vervolgens haakt men soms massaal af. Soms begrijpelijk, maar vaak omdat er een weer eens nieuwe hype ontstaat. We zagen dat binnen de rockmuziek al vaker. De wereld draait door.
De Seattle sound (grungerock), De Manchester sound (Stone Roses, Happy Mondays), De Bristol sound met zijn triphop. Ook Sigur Ros gaat uiteindelijk blijkbaar op in het niets.