Blue Öyster Cult - Tyranny & Mutation (1973)

pas in de jaren negentig gekocht deze cd want toen was ik bezig met t verzamelen van alle cd van boc

OK, wie kunnen we nu onder handen nemen, nadat we op het debuutalbum Ozzy Osbourne en Black Sabbath belachelijk hebben gemaakt? The Who natuurlijk!
Wings Wetted Down klinkt als een potentiële bonustrack bij Tommy: de melodie van het couplet, de pianogedeelten en ook de solo hier en daar. Alleen zit daar een harde gitaarriff die er niet thuishoort, maar eigenlijk toch ook weer wel.
Laten we Status Quo ook even te pakken pakken nemen. Wacht, dat kan niet, die waren in 1973 nog niet populair. Creedence Clearwater Revival dan. Neem de sufste boogieriff die je kunt bedenken, voeg er een paar maffe synthbliepjes aan toe, een lekkere melodie, Laat af en toe de instrumenten wegvallen om die melodie te benadrukken, maar ook niet te vaak. Zorg wel voor een spetterende gitaarsolo en het zal duidelijk zijn: een hoog mafkezengehalte, dat ondergetekende hogelijk kan waarderen.
Wie of wat ze in gedachten hadden met Mistress of the Salmon Salt mag Joost weten, maar ik niet. Ook hier klopt er weer niets van en werkt het toch. Wat willen we nu? Prettige achtergrondmuziek als in de coupletten? Nee hoor, tussendoor stoppen we een paar zware gitaren. Voor de lol voegen we er een paar ooee ooee koortjes bij en wat maffe gitaargeluidjes.

Wat wil nu eigenlijk zeggen M.Nieuweboer ?

Ik lees erin dat je BOC niet serieus neemt iig. Of zie ik het verkeerd ?

Aangezien je er geen stem aan heb gegeven kan ik het daar ook niet vanaf zien.

Dit soort albums en bands/artiesten wil ik dit jaar nu eens wat meer gaan ontdekken. Die tijdsspanne in de vroege hardrock, in de breedste zin des woords.
BOC, Uriah Heep, MC5, Jehtro Tull, King Crimson: er zitten juweeltjes tussen hoor.

BOC moet je vooral live horen. Ik raad je On your feet or on your knees aan

Dank je voor de tip.
Had zelf 'gevoelsmatig' ook al bedacht dat met name live-albums uit die tijd nog wel eens erg interessant konden zijn. Toen was de muziek nog echt.

Voor mij de all time live favorit van BOC Blue Öyster Cult - Some Enchanted Evening (1978) Kick out THE jams brothers and Sisters. Heerlijk album. Ooit als broekie gekocht voor de hoes en nog steeds met regelmaat op de platendraaiert.

Heb ik ook maar toch gaat mijn voorkeur uit naar On Your feet...

Nu nog over T+M. Dit tweede album gaat verder waar BOC is gestopt. De beste nummers op dit zijn voor mij Red and the black, Hot rails to hell en 7 screaming dizbusters. Trouwens nog beter op On your feet...

Thanx voor die gouden tip, Broem.
Ik weet dat jij vrij 'diep in dit wereldje' zit: de betere rock uit de jaren '70. Live. En de kwaliteit van elpees.
Ga 'm luisteren.

Ga jij goed vinden buizen Vraag me wel eens af of ik met de kennis van nu zo'n album nog steeds zo vet zou vinden. Zit uiteraard een brok sentiment bij. Tjonge die live albums uit de 70's doen nog steeds iets met me. Zag net een comment bij een album van Ted Nugent. Meteen Gonzo maar weer eens opgezet. Zo gaaf. Maar goed dat m'n kabels helemaal zijn ingespeeld

Hahaha!

Tyranny And Mutation is als album in ieder aspect beter geslaagd dan het debuut. Betere productie, vlottere songs en een veel betere dynamiek. Eric Bloom's intrigerende en snerpende stemgeluid komt hier uitstekend naar voren en stuurt de groep zo alvast meer naar een heavy metal georienteerde sound. Voor de liefhebbers van het occulte komt op een track als 7 Screaming Diz-Busters Lucifer op bezwerende wijze in de teksten terug ("Lucifer The Light!"), onder begeleiding van Roeser's fantastische gitaarsolo's. Zeker nog niet het beste werk, maar we zijn alweer een stukje beter onderweg!

Voorlopige tussenstand:
1. Tyranny And Mutation
2. Blue Öyster Cult

Ik wil deze plaat zo graag goed vinden, maar het lukt me niet. Er zit meer vaart in de songs en de productie is helderder (niet per se beter), maar er blijft niks hangen. Ik heb deze plaat een of twee jaar geleden enkele keren gehoord en toen viel het me na het debuut ook al tegen. Dat is ook nu weer het geval. De nummers doen me gewoon niks. Ik heb zelfs de meest gewaardeerde songs (Hot Rails to Hell en 7 Screaming Diz-Busters) nog extra gedraaid, maar er zit niets in waardoor ik het vaker wil draaien. Het klinkt allemaal ook niet slecht. Ik val er niet bij in slaap en ik voel ook geen behoefte om het af te zetten (behalve bij Baby Ice Dog), maar ik krijg bij deze plaat vooral de indruk dat er wat verplichte wijzingen van bovenaf opgelegd zijn om vooral toegankelijker te klinken. Het occulte sfeertje is nergens te bekennen. Ik vind het echt heel standaard allemaal.


Tussenstand:
1. Blue Öyster Cult
2. Tyranny And Mutation

De eerste keer dat ik dit draaide was ik behoorlijk onder de indruk, de tweede keer vroeg ik me af waar mijn enthousiasme van de eerste keer precies vandaan kwam, en alle daaropvolgende keren pendelde ik eigenlijk steeds tussen beide uitersten heen en weer. Meestal hoor ik een stevige up-tempo-rockband, een beetje in de richting van de Stones en de New York Dolls, maar dan met minder sterke nummers, een dunne sound, en zangers wier stemmen me koud laten of (in het geval van leadzanger Eric Bloom) me zelfs gauw gaan tegenstaan. Het klinkt als rock die evenveel met attitude als met muziek te maken heeft, maar de enorm lovende en pretentieuze recensie die de All Music Guide online aan dit album heeft gewijd ("screaming, methamphetamine-fueled rock & roll that was all about attitude, mystery, and a sense of nihilistic humor [...] the middle of rock's Bermuda triangle where BÖC marked the black cross of the intersection between New York's other reigning kings of mystery theater and absurd excess: the Velvet Underground and Kiss") wordt maar zelden waargemaakt. Niet de schuld van BÖC natuurlijk, die mannen stonden misschien ook met hun oren te klapperen toen ze die recensie lazen, maar ik blijf toch zitten met de vraag hoe deze band al vóór (Don't fear) The reaper zo'n reputatie kwam te hebben. Af en toe wordt het even wèl echt spannend, zoals op 7 screaming diz-busters wanneer na de titelregel een lekker gitaarloopje omhoog en weer omlaag krult en er daarna effectieve bijdragen van piano en orgel alsmede een mooi mysterieus einde komen. Daarnaast is Wings wetted down een mooie sfeervolle ballade, en het slotnummer is ontegenzeggelijk intrigerend, maar voor mij is de rest té gewoontjes om dit over de hele linie een echt goede plaat te kunnen noemen.

Matig album van BOC. Volgens mij is BOC meer een live band dan een studioband. In elk geval is het twee jaar later verschenen livealbum On Your Feet Or On Your Knees naar mijn mening een stuk beter dan dit album.
Matige composities, maar ook matige zang en een matig geluid. Lichtpuntje is Wings Wetted Down dat in elk geval een fijne compositie is.
Desondanks een plaatsje (46) in de jaarlijst 1973 van OOR.
Van mij 2,5*

En omdat het album op 52 staat in de 100 greatest Albums of 1973 heb ik het vandaag nog eens twee keer beluisterd en verhoogd naar 3*. Het lijkt me iets beter te bevallan dan anderhalf jaar geleden. Zo is Teen Archer ook wel een prettige track. Misschien valt het kwartje voor de rest ook nog eens in de toekomst. In best ever albums op 111 in de huidige jaarlijst 1973.