Bob Dylan / The Band - Before the Flood (1974)

hier ben ik erg benieuwd naar,wat een geweldige set!!

als dit een eerlijke compilatie is dan is dit volgens mij een van de beste live registraties ooit!!!

Fantastische liveplaat, maar ik mag hem nooit draaien van mn vriendin. Zij is ook dylan-fan, maar vindt dit niks. Snap ik niet.

Onder de plak kaas?

Weg met die vriendin, haha! Neen, schitterende liveplaat is dit, wie Dylanfan is kan dit toch onmogelijk negeren ????
****

Gewoon een lekkere live-plaat, die elke Dylan of The Band-liefhebber wel zal kunne smaken. Geen opvallende live-versies, maar het luistert wel lekker weg.

Vandaag gevonden in een uitverkoop bak bij Van Leest. Wat een heerlijk plaatje zeg. Alle nummers klinken gewoon echt super lekker, ook die van The Band zonder Dylan.

Geslaagde live-registratie van Bob Dylan met the Band als begeleidingsband, waarbij vele Dylan-klassiekers in een ander jasje worden gestoken. Zeker aan te raden voor de Dylan-fans.

Dit is voor mij dé elpee (live) van Bob Dylan. De samenwerking met The Band (weergaloos).
Alle klassiekers op eéń album en live uitgevoerd.
The Band bestaat al (lang) niet meer. (zie: The Last Waltz) dus geeft dit album een extra dimensie aan deze live-registratie.

heerlijk hoe Bob hier schreeuwt in plaats van zingt

Prachtig album! Vooral "Don't Think Twice It's Alright" en "It's Alright Ma, I'm Only Bleeding" vind ik erg indrukwekkend uitgevoerd.

Vandaag voor het eerst gedraaid, maar ik kon hem niet zo waarderen. Beetje flauw bluesrock-arrangementen en Bob klinkt als een standaard Amerikaanse "zangert".
Tekend is ook wel dat mijn vader bij Blowing in the Wind vroeg wie dat "prachtige nummer verkrachten" en ik zei dat het His Royal Bobness zelf was...

Ik vind het juist redelijk geniaal hoe Bob zijn eigen materiaal hier voorziet van een nieuwe interpretatie, en vooral de eerste drie nummers van kant 2 (de nummers 12, 13 en 14 in de tracklisting) kan ik niet vaak genoeg horen.

Wat mij betreft had ie er Robert Long-achtige arrangementen tegenaan gegooid, het maakt deze plaat echt niet beter puur omdat ie iets deed dat destijds nieuw was...

Fantastische live plaat, vooral Like a Rolling Stone en It's allright ma.

Naast de mijn inziens terechte complimenten voor Dylan moet ik als liefhebber van The Band hier ook even kwijt dat ik dit hun beste live-registratie vind, beter dan Rock of ages en The last waltz : puur, strak, geen tierelantjes met blazers, gewoon rechttoe rechtaan en vol emotie. Met name hoe de oorspronkelijke kant 2 van de vinyl-dubbelelpee afsloot, met eerst The night they drove old Dixie down (geweldig gebruld door Levon Helm) en daarna Stage fright met een heerlijk swingend outro, is nog altijd onovertroffen. En dan dat tergende begin van All along the watchtower, dat als het eenmaal op stoom is gekomen door Robbie Robertson van een knetterende solo wordt voorzien... Eén van de beste en meest sfeervolle live-albums die ik ken.
 

Daar kan ik me helemaal in vinden. De emotie grijpt je echt naar de keel. Dylan schreeuwt het uit. Was dat omdat de monitorversterker te zacht stond? De zaal te onrustig? Ik denk zelf dat hij hier zijn zenuwen overschreeuwt, maar ook zijn opluchting uit. Na enkele moeizame jaren stond hij daar weer. En hij beleeft zijn repertoire intenser dan ooit.

Dat geldt ook voor The Band. Ze raakten oververmoeid begin jaren '70, het vuur was weg, maar nu stonden ze er weer. Ik hou niet van het woord 'passie' omdat het een modewoord is dat voor van alles en nog wat gebruikt wordt. (Je moet zelfs al met passie koffie zetten) maar dat is hier wel van toepassing: gepassioneerd, met hart en ziel.

Dat recensent Bert van de Kamp (o.a. in zijn leuke boekje ABCDylan) hier dan de diepgang mist, is jammer. Een live-optreden neerzetten heeft zo zijn eigen dynamiek. Details gaan verloren, het moet gewoon goed knallen. En dat gebeurt. Op een onverwachte manier. Want Dylan gaat hier geen Greatest-hits naspelen. Hij geeft er een prachtige draai aan. Like A Rolling Stone klinkt ineens als nieuw. Bijna punk. The Band blijft wat dichter bij de originelen maar overtuigt met The Weight en The Night They Drove Old Dixie Down als nooit tevoren.

Bob Dylan & The Band: een gouden combinatie en hier op hun best. Ik ga voor het volle pond.

De CD-remaster van 2009 klinkt trouwens onovertroffen.

Het leuke van de live-albums van Dylan is dat ze altijd verrassend zijn. Originele bewerkingen van eigen nummers. 'Just Like A Woman' doen we accoustisch, 'Blowin' In The Wind' doen we elektrisch versterkt. Maar ook zo'n nummer als 'Rainy Day Women #12&35' krijgt zo'n eigen bewerking. Dat maakt de concertervaring op plaat altijd spannend.
Samen met The Band kun je natuurlijk geen zwakke plaat afleveren. Wat een setlist!

Sterke liveplaat, met veel klassiekers van zowel Dylan als The Band, al lees ik her en der dat met name Dylan niet al te enthousiast was over deze tour en plaat. Heeft er wellicht mee te maken dat er geen nummers van het rond die tijd uitgebrachte Planet Waves gespeeld werden (aan het begin van de tour nog wel, maar geleidelijk steeds minder, en niet op deze plaat). Achja, de nukken van een genie, voor de gewone man is dit prachtig materiaal.

Een bijzondere herinnering om naar te luisteren. Dylan staat deze tijd natuurlijk wat meer in de picture ivm zijn Nobelprijs. Maar dit album is voor mij dan weer memorabel. Samen met mijn oudere broer luisteren naar deze weergaloze samenwerking van Dylan en The Band. Mijn broer liet mij kennismaken met Bob Dylan van wie hij een ongelooflijke grote fan was (en is?). Samen zijn we naar een concert van hem geweest in de jaren 80 met Santana als voorprogramma in Ahoy. Later kocht mijn broer nog een boerderij die hij 'Maggie's Farm' noemde naar een nummer van Dylan.

Waarom weet ik nog steeds niet, maar mijn broer besloot een aantal jaar geleden om alle contact met zijn familie te verbreken. Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken. En juist als ik dan deze dagen Dylan hoor en vooral dit album dan mis ik hem. Soms is het leven hard..

Nobelprijs voor de vrede hè Bob ?

Mooie plaat, verdrietig voor jou (meneer) om dan hierbij (of bij Dylan in het algemeen) zulke pijnlijke associaties te hebben. Zo is dit album kennelijk lètterlijk Before the flood.

Vond dit maar een hele matige plaat. Ik moet wel zeggen dat ik The Band een fantastische band vind, maar dit live-optreden kon mij niet bekoren.
Evenmin Dylan, die hier niet goed tot zijn recht komt.

Tijdens het korte uitstapje naar Asylum Records maakte Dylan, kort na zijn studioplaat Planet Waves een reeks concerten waarvan dit album verslag doet. Dylan durft het weer aan, samen met The Band, het podium te betreden na zo’n zeven jaar thuis gezeten te hebben. En het resultaat is niet gering. Recensent Robert Christgau schreef: "Without qualification, this is the craziest and strongest rock and roll ever recorded. All analogous live albums fall flat."
Zo is het wel een beetje: je wordt hier van je stoel geblazen.

Inmiddels ook de 2009-remaster aangeschaft. De gewaardeerde Dylan-liefhebber Fedde is helaas niet meer op MusicMeter actief, maar ik ben het geheel eens met zijn commentaar van 11 juli 2013: "De CD-remaster van 2009 klinkt trouwens onovertroffen." Ook leuk dat daarbij het applaus tussen elpeekanten 1 en 2 en tussen 3 en 4 "doorlopend" is gemaakt, zodat je nu tweemaal 46 live-minuten aan één stuk hebt in plaats van viermaal 23 minuten zoals op de vinylversie.

Van dit album heb ik jarenlang slechts het eerste deel gedraaid. De reden was dat ik nauwelijks benieuwd was naar de tweede schijf van het vinylalbum. Sinds enige tijd beluister ik de remaster uit 2009, maar dat maakt voor mijn waardering niet heel erg veel uit. De schreeuwerige, geforceerde zang van Dylan kan ik niet erg waarderen en doet letterlijk pijn aan mijn oren. Moet er wel bij vermelden dat ik om te beginnen al niet zo'n liefhebber van live-albums ben (en dan heb ik het over rock-albums - voor andere genres ligt dat voor mij doorgaans anders). Als Bob even mag uitrusten, en The Band Up On Cripple Creek inzet, haal ik opgelucht adem. Al hoor ik van The Band dan toch liever hun studioplaten. Wat me overigens van Dylan tegenstaat is het "coveren" van zijn eigen composities, hetgeen naar mijn mening zelden goed uitpakt en heel vaak in verkrachtingen uitmondt.
Nu ik wat ouder word luister ik misschien met wat kritischer oren en wil ik alleen het naar mijn smaak allerbeste horen, en daar hoort dit album niet toe. Dit album is, als ik mag resumeren, niet voor mijn oren gemaakt. Wel een ruime voldoende, vanwege het gedreven spel van The Band.

Dit live album hoorde ik langgeleden voor het eerst, Bob Dylan zingt - schreeuwt op sommige nummers de longen uit zijn lijf.

Op plaat twee de allermooiste - en qua live nummers een van de mooiste live uitvoeringen- versie van Like A Rolling Stone, kippenvel!!!
Hoe Dylan hier het publiek bespeelt is fenomenaal.

Voor wie hier geen genoeg van kan krijgen: Bob Dylan and The Band - The 1974 Live Recordings (2024), 27 CD's, 431 nummers.

Bob Dylan en The Band vormen samen een van de meest iconische samenwerkingen in de geschiedenis van de rockmuziek. Dylan, beroemd om zijn poëtische teksten en karakteristieke stem, creëerde met de muzikale klasse van The Band een unieke chemie. Deze samenwerking leidde tot memorabele albums en optredens, waaronder het indrukwekkende live-album Before the Flood uit 1974.

Dit album, opgenomen tijdens hun gezamenlijke tour, is een energieke en emotionele weergave van hun kracht als artiesten. Het bevat een mix van feestelijke nummers, melancholische ballads en krachtige rocknummers die stuk voor stuk de veelzijdigheid van deze samenwerking laten zien.

Indrukwekkende hoogtepunten
Het album opent met Most Likely You Go Your Way (And I’ll Go Mine), een energiek nummer over scheiding en onafhankelijkheid, waarin Dylan’s stem krachtig klinkt en The Band een dynamisch ritme toevoegt. Vervolgens brengt Lay, Lady, Lay een hartverwarmend moment vol verlangen, ondersteund door een speelse melodie.

De klassieker Rainy Day Women #12 & 35 is een feestelijk nummer met een rebelse toon, perfect voor het meezingende publiek. Daartegenover staat Knockin’ on Heaven’s Door, een ingetogen en aangrijpend lied over het naderende einde, waarin de emotionele diepgang centraal staat.

It Ain’t Me, Babe en Ballad of a Thin Man behandelen thema’s van afwijzing en verwarring, ondersteund door krachtige teksten en intense melodieën. Up on Cripple Creek brengt een luchtig en vrolijk moment, terwijl I Shall Be Released ontroert met een boodschap van hoop en verlangen naar vrijheid.

Diversiteit in sfeer en emotie
Het album varieert sterk in toon en thematiek. Endless Highway biedt een optimistisch gevoel van avontuur, terwijl *he Night They Drove Old Dixie Down melancholie oproept met een verhaal over het einde van de Amerikaanse burgeroorlog.

Ook Stage Fright behandelt persoonlijke onzekerheden, terwijl nummers zoals Don’t Think Twice, It’s Alright en Just Like a Woman zich richten op verloren relaties en de complexiteit van menselijke emoties. Dylan’s teksten zijn hier krachtig en raken de luisteraar diep.

Klassiekers en afsluiting
Het iconische Like a Rolling Stone en het rauwe Highway 61 Revisited brengen de energieke kracht van Dylan & The Band naar voren. De afsluiter Blowing in the Wind is een ontroerend en tijdloos slotnummer dat vrede en vrijheid bezingt.

Conclusie
Before the Flood is een prachtig live-album dat de intense chemie tussen Bob Dylan en The Band laat horen. Het album biedt een rijke diversiteit aan stijlen en emoties, waarbij elk nummer een unieke boodschap en sfeer heeft. De combinatie van Dylan’s poëzie en The Band’s muzikale virtuositeit maakt dit album een ware klassieker.

Waardering: 8

Om de een of andere reden staat dit album niet meer onder Bob Dylan & The Band - MusicMeter.nl
Een beetje verwarrend.

Ik geef toe dat op het hoesje staat: Bob Dylan / The Band. Maar dat lijken me toch geen andere artiesten dan Bob Dylan & The Band. Terwijl Bob Dylan and The Band - The 1974 Live Recordings (2024) - MusicMeter.nl wel weer onder Bob Dylan & The Band als live-album vermeld staat. En ze spelen echt samen, voor wie hier aan twijfelt. Bob & Band dus.

Met de zoekfunctie kom je er natuurlijk ook wel uit, maar ik zou toch wel willen weten waarom ik dit album ineens uit de rij verwijderd zie.
Het is ook een beetje een kwestie van oudste rechten. De schoenendoos met 27 cd's liveopnames uit 1974 van Bob Dylan and The Band, die in 2024 verscheen, verdringt nu deze oorspronkelijke release.