Madlib - Shades of Blue (2003)

Leuk 'Blue Note'-album: niet geheel origineel, maar zeker onderhoudend. Wellicht wat vaker te beluisteren om beter te kunnen laten beklijven....

Ik begin Madlib steeds meer geweldig te vinden. Helemaal na dit album. Fijne jazzsamples, die waar Madlib nog wat kracht onder zet!

Erg leuk project waarin je eigenlijk een beetje de geschiedenis van Blue Note meekrijgt, evenals waar dit fameuze label voor staat, door zowel de muziek als stukjes tekst (uit interviews of een documentaire o.i.d.?) die door artiesten en andere mensen die met dit label te maken hebben worden gesproken. De muziek, waar het op dit album om draait, is erg sterk, Madlib heeft mooi een eigen (hip-hop) draai gegeven aan de jazzmuziek van Blue Note wat een pak genietbare nummers oplevert.

Een fijn plaatje van een ingenieus producer. De romp van het album is vermakelijk, maar de vleugels, met aan de ene kant Slims Return en Distant Land en aan de andere kant Stepping Into Tomorrow en Montara maken dit een bijzonder album voor mij.

Wat ik vooral erg mooi vind aan dit album is de manier waarop Madlib hele specifieke details uit de originele nummers (die normaal nauwelijks zouden opvallen) naar voren weet te brengen. Luister maar eens goed naar de achtergronddetails in Mystic Brew van Ronnie Foster en vervolgens de Mystic Bounce mix op dit album. Te subliem voor woorden. Het is ook één van de nummers die ervoor heeft gezorgd dat Madlib tot op de dag van vandaag tot één van mijn muzikale helden behoort.

Mystic bounce bevalt goed, maar toch blijft een andere niet al te lang geleden ontdekte versie van Mystic brew (Vijay Iyer, Stephan Crump & Marcus Gilmore - Mystic brew, wat jaren na deze uitgekomen) me nog iets meer aanspreken. Die is wel meer jazz dan hiphop.

Hoe dat komt? Dat is waarschijnlijk gewoon een gevoel.

Ik ga nog eens beter naar de versie van Ronnie Foster luisteren, om te snappen wat de reviewer hierboven bedoelde.

Wat heel vaak op gaat staan: Please set me at ease. Directe klik, blijft meteen hangen. Een of ander geluid op de achtergrond, wat de melodie van het origineel van Bobbi Humphrey uit 1975 blijkt (nooit gehoord, maar gaat ook meteen meegenomen worden), helpt heel erg mee. En Slim's return, dat nummer met dat gescratch, heeft de voorbije +/- tien jaar al heel veel draaibeurten gehad.

Het ene nummer valt meer op dan het andere, maar lekker klinkt het geheel zeker. Relaxed, organisch. Met hoorbaar plezier gemaakt.

Pure heerlijkheid dit. Geweldig album.