Bettie Serveert - Log 22 (2003)

Captain of maybe vind ik een prachtig nummer. Deze cd is duidelijk gevarieerder dan wat we van ze gewend zijn. Misschien ook wel de reden dat hij het niet zo goed deed.
Ik vind het in elk geval de leukste cd na hun debuut Palomine.

Ik vind Smack wel een geweldig nummerke. De cd nog niet volledig gehoord.

Na de geweldige comebackplaat Private Suit is dit een teleurstelling. Gevarieerd doch smakeloos. Tot op heden het zwakste album van Bettie. En de opvolger waarvan de titel me ontschoten is deed ook nog niet vermoeden dat ze de creatieve malaise helemaal te boven waren.

Log 22 is wat mij betreft einde verhaal Bettie Serveert. Het is mij te verantwoorde muziek geworden, hoe gevarieerd Log 22 ook is. Bovendien zijn de composities niet zo sterk meer als ooit. De band levert hier een zwalkend geheel af met kraak nog sma(a)ck. Eerste 2 tracks zijn positieve uitzondering.

Copieerde dit eens van de bieb en ben blij dat ik er nooit geld aan uitgaf... pffft!

Muziekmakkers!

Wat een negativisme! Ik vind dit een heerlijke plaat. De Diva en Given zijn heerlijke gitaarnummers. En voor ik het weet is de plaat alweer voorbij, echte tripmuziek in mijn ogen. Beter heb ik ze zelden gehoord. Alles loopt lekker door, maar met genoeg stekeligheden om te blijven boeien.

Bettie, ik heb heel erg genoten van Log 22 en doe het nu weer. Trek je niets aan van de zeurpieten hier. Maar dat hoef ik niet te vertellen, jullie doen al twintig jaar wat jullie zelf het beste vinden.

Dit album staat bij de beste platen van de 00s:

Best Albums Of The 00s - Rate Your Music - rateyourmusic.com

Nu ga ik hem zeker beluisteren

Mij bevalt hij zeker wel, moet ik zeggen. Niet alles vind ik goed, maar Smack is erg sterk, evenals het titelnummer, waarbij ik de vreemde associatie heb dat het als muziek in een reclame had kunnen dienen. De hoogtepunten zijn dan wel weer de langgerekte nummers White Dogs en The Ocean, My Floor. Wat een heerlijk kolkende gitaarclimaxen!

Gelukkig dat de band het dieptepunt 'Private Suit' op dit album weer te boven komt. Op dit album keert de energie terug, met name in de zang van Carol van Dyk. Ook zijn de composities weer veel beter en een stuk afwisselender. Dit album heb ik ook weer als cd in mijn bezit en draai ik nog steeds met veel plezier.
Cut 'N Dried is mijn favoriet op dit album. En wat een lekkere gitaar in White Dogs!
Prima album derhalve.en mijn ruime 3,5* blijft dus staan.

Log 22 is de eerste Bettie Serveert plaat na de invoering van de Euro. Na de topjaren in de jaren negentig wordt er veelal in guldens teruggerekend, en heeft men een afwachtende houding in de aanschaf van nieuw muziekmateriaal. Internet is in opkomst, hierbij krijgt een downloadsite als Napster steeds meer macht, het blijkt dat albums ook op een minder legale manier binnen te halen zijn. Het beeld op de verkoopcijfers vertroebelt, en de hele platenmarkt krijgt hierdoor een flinke dreun. De gevestigde namen houden zich wel staande, maar een Bettie Serveert moet in deze fase juist helaas nog flink investeren om het kwijtgeraakte publiek te herwinnen. Aan Log 22 ligt het niet. Ondanks dat deze wat lauwtjes ontvangen wordt, staan er toch weer dertien prachtige kroonjuwelen op. De hele muziekbeleving is aan het veranderen, verarmen zelfs. Men wordt vluchtiger en gretiger, het gaat vooral om het ontdekken van nieuwe muziek. De zap generatie heeft er minder behoefte aan om een schijf van een uur te luisteren. Nou, Log 22 heeft vrijwel exact die speelduur, en daar ligt ook een beetje de zere plek. Men heeft minder behoefte aan langdradige tracks, op het album staan toch wel een viertal tracks die ver de vijf minuten grens overschrijden.

Carol van Dijk benut de tussenliggende jaren na Private Suit om samen met Pascal Deweze twee Chitlin’ Fooks albums op te nemen. Daarbij is tevens Stoffel Verlackt aanwezig, het voormalige Metal Molly bandmaatje van Pascal Deweze. Omdat het drummersprobleem bij Bettie Serveert nog steeds niet opgelost is, verleent hij zijn krachten aan Log 22 uit. In hun schrijversdrang passeren Carol van Dijk en Peter Visser het overige kernlid Herman Bunskoeke, zeker als multi-instrumentalist Stoffel Verlackt zich ook nog eens bij een tweetal tracks met de basloopjes bemoeit. De veelzijdige kunstenaar Jeroen Blankert neemt de overige drumpartijen voor zijn rekening en blijft voorlopig nog wel aan De Betties verbonden. Door de goedbedoelde inmenging van Pascal Deweze dreigt Bettie Serveert zichzelf kwijt te raken.

Don’t Believe The Hype! Nou die hype is ondertussen alweer een tijdje voorbij. In hetzelfde jaar dat Log 22 verschijnt ontvangt Bettie Serveert eindelijk in Nederland een gouden plaat voor hun alom geprezen debuutplaat Palomine, dit heeft uiteraard op de band ook een motiverende uitwerking. Al dreunt de onterechte vernietigende recensie op de geprezen muziekwebzine Pitchfork wel eventjes hard na. Onterecht? Ja absoluut! Bettie Serveert distantieert zich steeds meer van die Amerikaanse markt, en schijnbaar is daar minder begrip voor op te brengen. Het kwetsbare relativerende De Diva benadrukt nogmaals dat de opgelegde opgehemelde femme fatale Private Suit attitude niet bij Carol van Dijk past, en dat ze zichzelf niet boven haar overige bandleden plaatst. Hoe ironisch is het dat juist hier PJ Harvey gekleurde uithalen in verwerkt zitten. Gelukkig heeft Peter Visser dit ook goed door, en houdt hij als eindverantwoordelijke producer de uitgezette lijntjes strak in eigen handen. Misschien is dat zelfs wel de uiteindelijke redding van Bettie Serveert, zeker in deze fase.

Met een heerlijk seventies loungefunk intro herpakken ze zich in het stevig van zich afbijtende Wide Eyed Fools, waarin ze zichzelf gemeend de vraag stellen of ze nog relevant zijn. Sluiten de zwoele indierock Smack puzzelstukjes nog wel op de hedendaagse muziekcultuur aan? Captain of Maybe benadrukt het lastige voorafgaande schrijversproces, zo vanzelfsprekend komt de inspiratie niet meer uit de lucht vallen, en dat bepaalt ook mede de sfeer. Maar afgebrand? Zeker niet, het energieke Log 22 titelstuk overtuigt van genoeg zeggingskracht, de wil is bij Bettie Serveert absoluut aanwezig! Risico nemen, ze durven het weldegelijk aan om verder te kijken. Have A Heart is vintage Bettie Serveert, maar dan met een vleugje jaren tachtig white soul blazers. In de avondschemerige jazz variant bepaalt trompettist Sam Vloemans de sfeer van het prachtige Certainlie, die stiekem toch wel als de ideale afsluiter dient, al denkt Bettie Serveert daar schijnbaar anders over.

Nieuwe invalshoeken drijven ze steeds tevens van het kenmerkende geluid af. In het dromerige Given flirten ze met triphop beats en het kenmerkende My Bloody Valentine shoegazer geluid drukt zijn stempel op The Ocean, My Floor. Het White Dogs duet met Pascal Deweze trapt als een Chitlin’ Fooks duet af, maar al snel volgt het aan Lou Reed memorerende gitaarspel. Het is goed mogelijk dat White Dogs tijdens een opwarmende jam van de Velvet Underground sessies ontstaat. Het is in ieder geval een mooi waardig eerbetoon aan deze New Yorkse idolen, waarin ze schaamteloos in hun uitgebreide catalogus bladeren. Vooral die gitaren staan dus heerlijk smerig volgens de rock basisbeginselen afgestemd. En wat geeft het, ze verloochen deze adoratie zeker niet, dat is allang overduidelijk. Een gebrek aan inspiratie? Nee, juist een erkenning aan inspiratie.

Eigenlijk is er geen vuiltje aan de lucht totdat ze de veilige funkswing van het afsluitende sexy The Love-In Roxy Music glamrock inzetten. Dat is dan toch wel eventjes schrikken. Deze hadden ze gewoon anoniem aan een Britse girlband moeten verkopen. Geld innen en vervolgens wijselijk de mond houden. Anderzijds bewijzen ze hier wel dat ze weldegelijk in staat zijn om commerciële hit deuntjes te produceren. Beschouw het maar als een hele vette knipoog naar de muziekbranche. Snel vergeten, en gewoon als een niets aan de hand moment skippen. Log 22 past misschien niet geheel in het tijdsbeeld van 2003, maar voelt daardoor op langere termijn juist minder gedateerd aan.

Bettie Serveert - Log 22 | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com