Y & T - In Rock We Trust (1984)

Wat een teleurstelling destijds. Mijn 4e Y&T plaat gekocht en wat hoorde ik ? Poppy deuntjes en slappe melodieen. Ik mis op deze plaats duidelijk vuurwerk.
Een 3.0 dan maar

Aalglad geproduceerd deze plaat. Maar wat een krakers van tracks: Masters and Slaves, I'll keep on believin', She's a Liar. Alleen Drivin'me crazy en Lipstick and Leather zijn ronduit zwak. Dit laatste nummer werd bij een recent optreden van Y&T in de Melkweg nog ingezet door Meniketti. Als grapje, uiteraard. Ze weten zelf ook wel dat het geen sterk nummer is..

Dat was niet echt een grapje want het nummer werd later in de tour wel degelijk gespeeld. Maar goed, over naar dit album. Door veel fans van het oude werk verkettert maar ik vind dit helemaal geen slecht album. Ja, de hoes is spuuglelijk maar de muziek is niet zo gek veel mis mee. Slaves and masters, Don't stop runnin', I'll keep on believing, Drivin' me crazy en This time zijn heerlijke nummers. De produktie vind ik ook nog niet eens zo aalglad trouwens. Laat ik het zo zeggen; het kan nog véél gladder

glad hoeft ook niet per definitie verkeerd te zijn, al zijn bij deze plaat destijds wel een hoop old skool Y&T fans afgehaakt.

vandaag weer eens uit de mottenballen opgeduikeld en ik vind het ook na een kwart eeuw nog steeds een erg lekker plaatje.

Met "This time" doen ze ook op deze plaat hun reputatie vwb hoogwaardige ballads weer alle eer aan; wat een nummer!

Behalve de wat gladdere productie is er stilistisch niet zoveel veranderd ten opzichte van de 3 voorgaande albums. Al die kritieken over uitverkoop, glad, commercieel heb ik nooit zo begrepen.
Toffe hardrocksongs als I'll Keep On Believin en Don;t Stop Running lopen over van sterke melodieën en kennen een hoge meebrulfactor. En This Time is inderdaad een tearjerker van jewelste. Mooie afsluiter van een sterke plaat.

Absoluut een afknapper, de eerste onvoldoende voor een
Y & T album. Er zouden er nog meer volgen

Deze kan er zeker nog wel mee door, maar was het begin van de teloorgang van Y&T. Na 4 geweldige platen (struck down vind ik wat minder) de eerste die al behoorlijk gericht was op de Amerikaanse markt. Toch blijft het wel een TOP-band, uiteraard met name door Meniketti himself en hun altijd geweldige energieke en sympatieke liveshows.

Dus de vorige platen van deze Californische band waren niet op de Amerikaanse markt gericht?

Aangename popmetalplaat met een lekker party gehalte.

Maar ik vind het nergens écht vlammen....

This Time is een mooie afsluiter. Gave hoes, dat wel....

Oké, echt hard is deze plaat inderdaad nergens, maar verder vind ik deze plaat echt niet verkeerd.
De gladheid vind ik zelf nog wel meevallen. Goed, het geluid is wat slick, maar het kan nog vele malen erger als dit (weet ik inmiddels uit ervaring...).
Verder is dit gewoon een plaat om vrolijk van te worden. Vooral "Rock and Roll's Gonna Save the World" is een heerlijk nummer om mee wakker te worden.

De gote doorbraak! Had dit moeten worden. Het stoere robotische plectrummannetje op de hoes doet de mooie mystieke design tijger en serpent verdwijnen en glimt al net zo hard als de muziek. Hooggestemde slaggitaartjes, zelfs toetsen, electronische drums, veel samenzang en herhalingen van het refrein blijken vaak de juiste ingredienten te zijn voor commercieel succes. Helaas gaat dat dan toch vaak ten kostte van de houdbaarheid. Dat is hier niet anders. Don't stop runnin' , life life life en she's a liar vind ik dan nog wel geslaagd. Dit is meer iets voor Kiss fans, denk ik.

Ik vind dit wel een erg lekkere plaat (en ben zeer zeker geen Kiss fan ), maar brengt eigenlijk erg lekkere en goede Rock. Het is inderdaad niet heel rauw, het is eigenlijk best gelikt, maar dat zorgt er voor mij niet voor dat ik de nummers minder vind. Het openingsnummer is vooral erg lekker. Leuke plaat!

Nee het is me net te braaf en de nummers zijn niet goed genoeg voor een voldoende.

Na Earthshaker hoopte ik iedere keer dat Y&T met een minimaal gelijkwaardig album zou komen. Helaas voor mij werden de liedjes iets meer “hapklaar”, iets meer radiovriendelijk. Als geheel haalden de albums niet meer het eigenwijze niveau van de illustere doorbraakplaat, tegelijkertijd was er altijd het nodige te genieten. Dat mede door die briljante drummer Leonard Haze (al liet hij dat op studioalbums te weinig horen naar mijn zin), de spetterende zang van Dave Meniketti en de knallende gitaarsolo’s (Meniketti, Joey Alves speelt heerlijk slaggitaar).

Zo ook op In Rock We Trust. Ik schreef “radiovriendelijk”, waarmee ik niet bedoel dat de productie is gladgepolijst. Tom Allom zat achter de knoppen, dat zat wel goed. Nee, het zit ‘m in de melodieën, die hier en daar lijken geschreven om te worden meegezongen. Het ligt er dan net te dik bovenop.

Te beginnen met mijn favorieten op de A-kant. Deze begint relatief rustig met Rock and Roll’s Gonna Save the World en maakt stevig midtempo duidelijk wat het medicijn is voor alle problemen op deze aardkloot; I'll Keep On Believin' (Do You Know) begint klein en wordt dan vlot, Break out Tonight heeft een sterke melodie en hier en daar mooie open gitaarakkoorden als contrast op het stevige spel.

Sterkste nummers op de B-kant: het snelle Don’t Stop on Running knalt heerlijk en heeft dan zo’n gladder meezingrefrein; She’s a Liar heeft een aanstekelijke dosis rock ‘n’roll waar Haze in topvorm is en This Time is de inmiddels traditiegetrouwe übersterke ballade om mee af te sluiten.

Niet alles pakte me. Life, Life, Life heeft opvallend genoeg een heel sterke brug naar het refrein toe maar daarmee is het beste ervan genoemd; Masters and Slaves is degelijk maar mist “de vonk” ondanks de spetterende gitaarsolo. Soms wordt het me te radiovriendelijk: Lipstick and Leather is teveel partyrock en Your Love Is Drivin’ Me Crazy een vullertje.

Meestal geef ik albums als deze 3,5 ster, hier hoort toch echt een viertal van die dingetjes. Het zit ‘m in het gitaar- en drumwerk en de zang: deze tillen In Rock We Trust naar een krappe acht als schoolcijfer. Y&T was en bleef een band met extra capaciteit.
Wat die capaciteit betreft: twee jaar ervoor was ik extra om gegaan toen ik de opnamen van Pinkpop 1982 op de radio hoorde. Hier een voorbeeld mét beeld.

Ik heb deze plaat samen met de drie vorige albums ooit eens in een partijtje gekocht en een keer gedraaid om daarna in te kast te zetten. Uit die kast komt eigenlijk alleen Earthshaker nog wel eens. Tot vanavond dan....

En eerlijk gezegd ben ik best wel positief verrast, aangezien de drie sterren die dit album op MuMe had gegeven niet representatief blijken voor hoe ik vanavond van dit album geniet. OK, het album klinkt dankzij de productie erg poppy en als een typisch product van de midden jaren '80, maar onder dat laagje fineer zitten toch best sterke nummers. Vooral de steviger nummers, met Break Out Tonight voorop, zijn erg genietbaar en bieden nog wat gewichtigheid tegen de mierzoete productie. En natuurlijk blijven de talenten van Meniketti en consorten onmiskenbaar aanwezig. Ik hou me in en gooi er een half sterretje bij.