Local Natives - Hummingbird (2013)

Drie jaar na prachtige debuut Gorilla Manor zijn de Local Natives terug. De plaat leverde de band veel moois op maar er kwamen ook wat tegenslagen. Relaties liepen stuk, de bassist verliet de band en de moeder van een bandlid overleed. Het zijn de voornaamste inspiratiebronnen voor Hummingbird waarop Local Natives een opvallende stijlwisseling doormaken. Het resulteert in een serieuzer en minder toegankelijk album. Voor fans van het eerste uur zal Hummingbird dan ook even schrikken zijn. De nummers zijn minder opzwepend, ritmisch en vrolijk dan voorheen. Wel gebleven zijn de loepzuivere samenzang en het geweldige gevoel voor melodie. Het meest in de lijn van het debuut liggen de nummers 'Heavy Feet' en single 'Breakers'. Maar minstens net zo interessant zijn het folk-achtige 'Ceilings', het swingende 'Black Balloons' en de emotionele afsluiter 'Bowery'. Hummingbird overklast het debuut niet, maar wie weet gaat dat nog komen. De nummers worden namelijk per luisterbeurt beter en beter.

Van: Daan's Muziek Blog

Flinke domper dit zeg. Waar het eerste album speels en fris was, is Hummingbird loodzware kost. Alles waarmee Local Natives zich enigszins onderscheidde is verdwenen.

Dit.

Ik ken Gorilla Manor niet maar dit klinkt toch niet verkeerd hoor. Mooie melodieën, beetje dromerig. Het doet me soms een klein beetje aan Beach House denken.

Na vier jaar kon je Gorilla Manor haast niet meer onder het label ‘grijs’ plakken. De mannen van Local Natives lieten zo lang wachten op de opvolger van hun alom geprezen debuut dat deze plaat wel zo’n beetje pikzwart gedraaid was. De reden dat het nieuwe album voor mij dermate hoge verwachtingen schepte, dat het resultaat waarschijnlijk alleen nog maar kon tegenvallen. En toen was daar de single ‘ Breakers’. En daarmee de inlossing van de overschatte verwachting. Want wat een verschrikkelijk lekker nummer is dat. In een klap lieten ze zien dat Local Natives niet meer in 2009 leeft. Dat er dingen zijn gebeurd die ze veranderd hebben. Dat ze volwassener zijn geworden. Niet volwassen als in tuinieren en een stukje fietsen met het vrouwtje, maar een steengoede en gebalanceerde rockplaat afleveren die voor mij 2013 aftrapt als een verdomd lekker muziekjaar.

Een greep uit deze gebeurtenissen, die vooral met verlies gepaard gaan, brengt ons bij het verlaten van de band door bassist Andy Mamm en het overlijden van de moeder van leadsinger Kelcey Ayer. Dat laatste zorgt bij dit album voor een zang en teksten die kwetsbaarder zijn dan het joviale debuut. Een stem die je welwillend meetrekt in het verdriet zodra de plaat zich doorzet. Een van de redenen dat het venijn hem op Hummingbird absoluut in de staart zit. Zoals in het schitterende ' Colombia' , wat een van de absolute hoogtepunten is. Ontroering lijkt onontkomelijk als Ayer spreekt en piekt met de woorden ‘Every night I'll ask myself, Am I loving enough?’.

De opbouw van het album door de gekozen nummerindeling blijkt dus evident. Een verrassend begin met de oude bekende trucjes zoals op Heavy Feet met een fijne melodielijn, Black Spot met een repetitieve en hypnotiserende pianoriedel a la Steve Reich en de knaller Breakers die maar beter en beter lijkt te worden. En het broze maar overweldigende tweede gedeelte, met behalve het eerder genoemde ' Colombia' , pure kwaliteit zoals ' Mt. Washington' en ' Wooly Mammoth' .

Met zoveel kwaliteit op 1 album was het dan ook niet verrassend te ontdekken dat Aaron Dessner aan de knoppen zat bij het maken van dit album. Overigen heeft hij (en ook broer Bryce) ook stukken ingespeeld wat wellicht het gat leek te vullen dat achtergelaten werd door Mamm. Naast de drumlijn, die over het album in het geheel een Boxer / High Violet gevoel meegeeft, weet Dessner mijn gevoel, dat The National in de toekomst heel hard z’n best zal moeten doen om een slechte plaat af te leveren, te vertalen naar Hummingbird. Hij knalt er niet in, net zoals bij de mannen van The National, maar vergt tijd om alles op z’n plaats te laten vallen.

Kortom, een fijne plaat die zich meer en meer lijkt te nestelen. En als januari (met ook andere mooie releases van bijvoorbeeld Villagers en I Am Kloot) wordt gezien als de maandag van de maanden, dan hebben we dit jaar denk ik ijsvrij!

Ik denk dat als je Gorilla manor niet meeneemt in de beoordeling, je inderdaad anders tegen dit album aankijkt/anders naar luistert. Daar moet ik mij nog even overheen proberen te zetten.

Dat laatste valt zeker aan te raden. Want je mening over dit album laten beïnvloeden door bepaalde verwachtingen ten aanzien van hun debuut is natuurlijk eeuwig zonde. Ondanks dat het anders is vind ik dit ook weer een prachtige plaat.

Wat dat betreft doen bands het ook nooit goed. Of het is teveel van het zelfde of het is totaal anders en ook weer niet leuk

Zo op het eerste gehoor klinkt deze plaat geweldig. Naar het schijnt haalde de band zijn inspiratie uit On The Beach van Neil Young, maar het zijn vooral de Grizzly Bear invloeden die het duidelijkst zijn. Niet erg, want Grizzly Bear doet in mijn ogen ook niks mis. Hun recente plaat staat immers in mijn toplijst van 2012. Laten we hopen dat dit ook de toekomst van deze plaat wordt, ik heb er alvast alle vertrouwen in.

Ik vind dit best een aardig plaatje. Bij vlagen doet het sterk aan My Morning Jacket denken, en dat zie ik als een positief punt.
De invloeden van Grizzly Bear mogen duidelijk zijn, maar die met On the Beach(mijn alltime favourite plaat) hoor in echt niet.

Dit album kan ik eigenlijk in één woord omschrijven: prachtig. De combinatie van mooie samenzang en goede melodieën maken dit een prettige luisterervaring. Grizzly Bear is inderdaad nooit ver weg, maar dat vind ik eerder een pluspunt.

Ik vind dit album veel beter dan Gorilla Manor. Dat was overigens ook een goede plaat, maar nog wel erg luchtig, met een aantal mindere nummers ertussen. Zo vond ik Airplanes een beetje een zeikerig nummer, camera talk is gewoon een leuk popnummertje maar niet meer dan dat, en zo stonden er nog wel wat minder nummers op die plaat naar mijn mening.

Aan de andere kant stonden er ook wel weer wat pareltjes op, De cover van Talking Heads' warning sign is echt prachtig en ook wide eyes vind ik een mooi nummer. Desondanks dus nooit echt grijs gedraaid vanwege bovenstaande reden.

Ik vind dat de band op Hummingbird een hoger niveau haalt over het gehele album. Waar ik bij het vorige album nummers skipte zal ik dat bij dit album niet gaan doen. Hoogtepuntjes tot nu toe zijn uiteraard de single Breakers, maar vooral het prachtige melodietje van Black Balloons zit op dit moment in m'n kop genesteld.

De andere nummers moeten nog een beetje groeien, maar zoals ik al zei, er zitten nu al geen nummers bij die ik minder vind. Dit kan alleen nog maar beter worden.

Inderdaad, de sterkte van dit album is dat er gewoon geen slechte songs op staan. De rustige nummers zijn van het beste dat 'Local Natives' al geschreven hebben. Columbia, Mt Washington, Three months en Ceilings. Heavy Feet, Breakers en Wooly Mammoth zijn ook stuk voor stuk prachtige nummers.

Beste album van 2013 (tot nu toe)

YouTube - Local Natives, Live From Brooklyn (HD)

Ik wil jullie deze video met uitsluitend Hummingbird nummers niet onthouden. Geweldige live performance, vanuit de Music Hall of Williamsburg.

Iemand nog baat bij de deluxe vinylversie van dit album? Vandaag binnengekregen, is nog gesealed. Ben niet zo enthiousiast over het album. €31 inclusief verzendkosten (heb ik er ook voor betaald). Misschien kan ik een grotere fan van dit album een plezier doen met deze deluxe vinylversie. Op donkerrood vinyl, inclusief poster, extra nummers en een alternatieve hoes/voorkant.

PM/DM me als je interesse hebt!

Ik vind het eerlijk gezegd maar een duffe bedoeling, het vorige album ken ik niet. Het pakt me dus echt gewoon totaal niet. Niet echt mooi of meeslepend. Beetje clichéindiefolkrock zou ik bijna zeggen.

Ik was nog niet bekend met de schijnbare geweldige debuutplaat en dit is dus het eerste album dat ik van deze band luister. Na twee luisterbeurten bevalt het album me best goed. Een echte hit heb ik helaas nog niet kunnen ontdekken, maar de drie nummers die er voor mij boven uit steken zijn ''You & I'', ''Breakers'' en ''Columbia''. Het album in z'n geheel luistert erg lekker weg. Ik denk wel dat het een groeier is en ik zal het zeker nog een meerdere keren beluisteren.

Dit album is beter dan het eerste. Op Gorilla Manor staan enkele goede uitschieters op als Shapeshifter en Wide Eyes.

Het moge duidelijk zijn inderdaad, Hummingbird kent een, al dan niet door omstandigheden, stuk volwassener toon dan hun debuut. In eerste instantie was ik daardoor lichtjes teleurgesteld. Ik hou welliswaar prima van wat zwaardere muziek, maar het debuut maakte me juist erg vrolijk, en ergens had ik zin in nog zo'n plaat. Als gezegd, dat werd 'm niet. Maar daar waar ik eerst licht teleurgesteld was, is daar na vele luisterbeurten niks meer van over. Integendeel, man wat is dit mooi. Dat ze uit leed van overleden geliefden mooie nummers konden maken bewezen ze al met Airplanes, al had het daar nog een vrolijke noot. Op dit album staat dit keer niet Kelcey’s overleden grootvader, maar moeder Patricia centraal. In de hoes lees je de volgende zin:

‘Dedicated to Patricia. You crazy Colombian, we’ll never forget you’

Die gelijk de titel van het ongehoord mooie nummer Colombia verklaart. Ook in het bijna even mooie Three months staat zijn moeder centraal. Samen zijn deze twee nummers wat mij betreft de absolute hoogtepunten. Qua sfeer heeft deze nieuwe Local Natives bij momenten veel weg van The Antlers, het bleek even wennen maar gun het de tijd en laat het kruipen onder den huid.

4,5*

Voor een tweede plaat vind ik het verdomd heel leuk klinken. Ieder jaar komt er wel een pop plaat uit die geweldig klinkt, maar het is zelden dat ik het al zo vroeg in het jaar ontdek. Nog enkele keren beluisteren, maar ik zie niet in hoe deze plaat me ooit zal kunnen teleurstellen.

Ja, het was wel even wennen.
Je verwacht het vrolijke en opzwepende geluid van Gorilla Manor, en dan hoor je deze stemmige, gevoelige liedjes.
Maar ja, als de schok verwerkt is dan blijkt het toch een hele mooie CD te zijn.
Vooral Washington, Colombia en Palms vind? ik schitterend.
En als je een keer de kans krijgt om ze te zien, zeker doen want ze zijn live geweldig !!

Het is een zeldzaamheid dat ik al zo vroeg in het jaar een plaat een vier en een half geef, maar dat verdient deze plaat wel. Heerlijke pop rock plaat die nergens verveelt, nooit inkakt en de nodige sentiment op een degelijke, haast perfecte manier weet ten gehore brengen. Favorieten zijn You & I (zowat het beste nummer van deze plaat), Heavy Feet , Colombia en Bowery, maar eigenlijk moet geen enkel nummer onderdoen.

'Gorilla Manor' vond ik toch wat opwinderder. Deze is netjes, verzorgd met keurige liedjes. Maar het glijdt ook allemaal een beetje anoniem langs me heen. Ik weet het jammer dat ze de sound van het vorige album niet hebben geperfectioneerd. Stemmig album, maar dat heeft misschien ook met het verlies van geliefden te maken (moeder van de zanger is overleden, geloof ik).

Als je na het gevarieerde, vaak vrolijke en lekker lopende Gorilla Manor dit Hummingbird voor het eerst hoort, dan denk je: wat is dit nu? Een veel ingetogener plaat, vol met (hele) mooie, soms ingetogen liedjes. Dit is dus deels te verklaren door allerlei dingen die Local Natives heeft meegemaakt, maar er lijkt ook gekozen te zijn voor deze gedeeltelijke koerswijziging. Deels, want ondanks alles hoor je nog steeds die lekkere loopjes in sommige nummers terug.
Door dit alles moest ik de plaat wel even op mij laten inwerken. Het is er één die als je 'm vaker draait, de puzzelstukjes beter op je doet laat inwerken. Hoe dan ook vormen die puzzelstukjes samen een mooi geheel.

Na meermaals luisteren vind ik deze zelfs beter.

Prachtig inderdaad .Voor mij zijn de twee platen even goed.Heb ze twee weken geleden live gezien in een kleine zaal in Tourcoing (nabij Lille in Frankrijk) het was subliem!.Deze zomer ook op verschillende festivals maar zoals ze wij hebben gezien zal moeilijk zijn denk ik.

ongehoord lekker en fijn album, zekers zo goed als de eerste en die was ook al
5 karaats, er open voor staan en genieten maar weer

Deze opvolger van het uitstekende Gorilla Manor volgt duidelijk niet geheel dezelfde lijn dan het debuut. Het is allemaal iets gelaagder, donkerder en wat melancholischer. Wat dat betreft zou je kunnen concluderen dat ze gegroeid zijn als band. Het is alleen spijtig dat een ingetogen nummer als Three Months niet echt kan overtuigen en er hier en daar zelf nummers wat zeurderig klinken. Maar met Mt. Washington, het aanstekelijke Breakers en het grootse Wooly Mammoth bevat dit album genoeg om van te genieten.

The Antlers vind ik toch iets zwaarder op de hand. Maar dat dit onder de huid kruipt is ook bij mij zo. Ik blijf deze maar draaien. Er is in de verste geen zwak nummer te bekennen. Heavy Feet, Black Balloons, You & I zijn favorieten, maar Colombia is het absolute hoogtepunt: een van de songs van dit jaar!