George Harrison - Extra Texture (1975)

Aardig album, vooral de opener You vind ik een wereldnummer.

Erg, errug aardig album Mark! idd:)

You is één van Harrison's beste liedjes!
Wat een schitterend nummer!

George ontwikkelde na the Beatles een geheel eigen sound die zeker op platen als Living in the material world, Dark Horse en deze de boventoon voerde. Veel fans haakte dan ook teleurgesteld af, en vonden zijn platen zwakjes, wat ze absoluut niet zijn, het klink alleen niet als Beatle George maar als een artiest die daar in deze fase ver van af stond. Niet alle Beatles fans houden van deze sound, maar ik wel, zo ook deze. You (de hit en een pracht single), The Answere at the end (een schitterend nummer), This guitar (While my guitar deel 2) zijn bijzonder sterk, terwijl World of stone muzikaal gezien aan de single Bangla desh doet denken. Maar de echte parel is Tired of midnight blue, schitterend nummer waar het voelt wat midnight blue is. Plaat die vaak negatief is omschreven, maar die na een aantal luisterbeurten mooier is als dat vele denken.

Halfbakken plaat van Beatle George. Aardige songs als You en The Answer's At The End (hoewel kitcherig James Last gehalte wat het Orchestrale gedeelte betreft), worden afgewisseld met songs die nergens to the point komen. Can't Stop Thinking About You is redelijk maar halverwege het nummer heb ik toch het idee dat het iets mist ( en dat heb ik al 28 jaar), net zo als de rest eigenlijk. Daarbij is Harrison ook slecht bij stem. Leuk om te hebben als fan maar dit is toch zijn één van de mindere platen.

Erg middelmatig plaatje van Beatle George; Hij schoot het sterkst van alle vier na de split uit de startblokken, iedereen zal het met me eens zijn dat All Things Must pass ijzersterk was, maar hier staat te weinig echt beklijvends op, deze gek hier heeft de cd in huis, omdat hij nu eenmaal de drang heeft om alles wat met Beatles te maken heeft in huis WIL halen, maar een sterke plaat is dit geenszins.
You is een leuke opener, This Guitar vind ik ook nog leuk, de rest is niet echt groots te noemen.

**

Ik sluit me aan bij de meer positieve reacties. Dit is best een aardig album, maar wel z'n minste tot nu toe (vanaf All Things Must Pass). Dit is het eerste album waarop George's stem af en toe ieletjes begint te klinken, ik ben toch benieuwd hoe dat komt. De zang had trouwens wel wat verder naar voren gemoeten. 'You' is top, en verder mis ik hier helaas ook echte uitblinkers.

Ik las trouwens dat George dit zelf zijn slechtste album vond.

Toch is George Harrison's muziek eigenlijk altijd boeiend, al wordt het hier na een tijdje wel wat langdradig.

Beetje een tussen wal-en-schip album, samen met Dark Horse. Beiden missen de kwaliteit van All Things Must Pass en Living In The Material World, en zijn niet opgenomen in de mooie Dark Horse Years box set van een paar jaar terug om de simpele reden dat ze niet op het Dark Horse label zijn uitgebracht. Derhalve ook de enige Harrison albums die (nog) niet in luxe vorm zijn heruitgebracht - ik tel eerste soloprobeersels Electronic Sound en Wonderwall Music dan even niet mee.
Dus we moeten het noodgedwongen doen met de CD van begin jaren '90.
Qua stijl komt Extra Texture flink overeen met opvolger 33 1/3, maar waar dat album over het algemeen "up" is is deze minder vrolijk. Plus Harrison's stem klinkt hier en daar alsof-ie helium heeft ingeslikt. Maar het songmateriaal vind ik prima, en uitgevoerd op zijn Harrisoniaans. Minder prekerig dan voorheen overigens, The Lord in al zijn Indiase vormen is wat minder aanwezig. Ik heb dit altijd een goed album gevonden. Niet geweldig, da's weggelegd voor ATMP en in iets minder mate LITMW, maar mocht dit ooit nog eens opgepoetst worden ben ik met mijn zwak voor all things George Harrison de eerste die 'm koopt.
3.5 ***

Devel, jij hebt deze op nummer 1 in je top.
Maar geeft hem maar 4 sterren, hoe zit dat?

Extra texture is zeker niet de beste Harrison plaat en ook zeker niet de beste plaat aller tijde, maar de plaat is de meest soulvolle Harrison plaat. Wat weer geen toeval is aangezien Harrison in deze periode zelf weer fan was van Smokey Robinson. Het was Harrison zijn opzet om een blanke soulplaat te maken. En waarom op één? Het kan morgen weer een andere (Ex ) Beatles plaat zijn die ik op één zet. Ik ben momenteel zeer in de mood voor deze toch zwaar onderschatte plaat, waar de zeer karakteristieke solo stijl van Harrison volledig tot zijn recht komt. Alle nummers zijn erg goed en sfeervol. Wel een plaat waar je echt van moet houden, in dat opzicht weinig commercieel. Ik verhoog naar *****

Er zit inderdaad veel soul in deze plaat. Ik heb hem net nog eens opgelegd. Het is geen onaardig album, maar de tweede helft is een stuk zwakker dan de eerste helft. Ook is het jammer dat George op het beste nummer ('You') net even te matig zingt.

' You ' Is een overblijfsel van All Things must pass. Hij heeft de originele muziektape gebruikt en het nummer alleen opnieuw ingezongen. Ik vind juist dat hij 'You' , een Amerikaanse Top 20 hit, erg goed en vanuit zijn tenen zingt. Het nummer swingt.

Ik hoop dat hij er morgen nog is, zag hem ergens staan voor 7 euro..

Ik vind dit een beetje een anoniem plaatje in het repertoire van harrison. Er is eigenlijk op zich weinig mis met de nummers, ze zijn goed gezongen en ingespeeld en verzorgd geproduceerd, maar ik vind het allemaal enigszins vlak overkomen zonder uitschieters (positief of negatief).
Misschien dat ik dit toch nog wat extra luisterbeurten moet gunnen om beter met de afzonderlijke nummers bekend te raken.

Ergens begin 2000 heeft Harrison een nieuwe versie opgenomen van zijn vergeten parel This guitar (can't keep from crying). Ik zeg niet dat het beter of slechter is dan het origineel hier op Extra texture (read all about it), maar het is een leuk inkijkje hoe Harrison aan het eind van zijn leven zijn vergeten solo nummers opnieuw interpreteerde.

YouTube - George Harrison - "This Guitar (Can't Keep From Crying)"

Die versie zit nu geloof ik bijgevoegd op de heruitgave van Extra Texture, devel.

Bovengemiddeld album en had ik eigenlijk na het lezen van diverse reacties hier niet verwacht. Vooral World of stone is heerlijk. Ik ben het met dennis eens dat het een gelijkmatig album is, maar ik vind dat juist een pluspunt. Soul, folkachtig en pop: voor ieder wat wild

Na de teleuerstelling van Drak Horse wordt ik hier weer wat blijer van.

Het niveau van All things must pass wordt helaas nooit meer gehaald, maar dit is gewoon een aardige plaat.

Overigens zou ik dit nooit geluisterd hebben als de man geen ex Beatle zou zijn... Puur voor erbij zeg maar....

Matig album zonder echte hoogtepunten. zijn stem is ook al niet te best. Haalt het niet bij Cloud nine, hetgeen ik wel een goed album vind.
Een 3.0 dus voldoende omdat het een ex-Beatle is.

Ben nooit zo'n fan geweest van de solo activiteiten van George Harrison. Vreemd want de songs van zijn hand die door de Beatles zijn opgenomen vind ik vaak wel goed (While My Guitar Gently Weeps).
Toch vind ik dit wel een aardig album dat in 1975 de jaarlijst van oor haalde (pos. 45) Een album zonder positieve of negatieve uitschieters. Gewoon een aantal degelijke songs.
3,5*

Evenals jorro ben ik geen fan van George Harrison zijn solo oeuvre. De eerste twee albums bevatten parels als 'I'd Have You Anytime', 'All Things Must Pass', en 'The Light That Has Lighted the World', maar als geheel voel ik niet de behoefte om de albums in huis te hebben. Bij 'Extra Texture' heb ik dat wel, want niet alleen staat mijn favoriete solo-Harrison compositie erop ('You'), maar zoveel meer moois om van begin tot het einde een prettige luisterbeurt te ervaren. Krachtig is ook de duidelijk te horen ARP Solina String Ensemble (mijn favoriete instrument en voorname reden waarom graag ik naar albums uit de periode 1974 tm circa 1980 luister), een warm synthesizer klankentapijt dat op andere Harrison albums uit dezelfde periode helaas ontbreekt.

'Extra Texture' klinkt melancholisch, soms zelfs triestig. Ik ervaar dit echter als troostrijk. Daarnaast kom ik ook tot de conclusie dat meerdere luisterbeurten nodig zijn om de werkelijke schoonheid te ontvouwen. Een groeiplaat dus? Jazeker... En wat mij betreft een hoogtepunt uit George Harrison's solo carrière.

Ook dit album verschijnt dit jaar opnieuw op LP en CD. Naar verwachting begin mei a.s.
Ik neem aan dat het hierbij gaat om de remaster van 2014.
Zeker niet de minste van George. Ik kom hier nog op terug.