George Harrison - Living in the Material World (1973)

Wederom een mooie en zeer recensie van Duco. Erg veel tijd tijd erin gestoken, maar het resultaat is er ook naar. Prima!
Ik ben ook blij dat je de 2 bonusnummers niet genoemd hebt en het album hebt beoordeeld zoals George het album ook het wereldlicht wilde laten zien.
Msschien nog een leuk "weetje". In 2011 komt er onder de naam Living In A Material World een BBC documentaire/film uit over het leven van George Harrison, met daarin nooit vertoonde intervieuws van o.a Paul McCartney, Yoko Ono, Eric Clapton, Tom Petty e.a. Deze film is geregiseerd door Martin Scorsese (toch niet de eerste de beste).

Typisch een (goed) George Harrison album, dat klinkt zoals verwacht mag worden bij George Harrison aan het begin van de jaren '70.

De geremasterde uitgave uit 2006 is erg fraai, mooie box, mooi tekstboekje met foto's. Een beetje jammer dat het hele album niet op 5.1 surround op de dvd staat. De laatste is dan ook een beetje karig, met maar vijf tracks. Waaronder 1 memorabele, Give me love live in Tokyo.

George Harrison is er (helaas) niet in geslaagd om zijn succesvolle solo-carriére in de hitlijsten van het begin van de jaren '70 een langdurig vervolg te geven.

Give me love was een prachtige hit, in de top 10 zelfs, halverwege 1973. Met de titelsong en Try some buy some mijn favoriete nummer ook van dit album.

Maar anders dan zijn ex-collega McCartney bleef hij, door gebrek aan hits, een beetje buiten het licht van de camera's. Hij kon uiteraard mooi zijn ding doen, ongetwijfeld goede albums maken, maar mocht/kon commercieel niet aansluiten bij McCartney. Behalve dan de eerste paar jaren van de jaren '70.

Nu is Paul McCartney uiteraard van zeldzaam vertoonde klasse, desalniettemin staat Harrison een beetje ten onrechte buiten de belangstelling. Artistiek, blijkt ook uit Living in the Material world, kan hij echt een heel eind meekomen.

Hoe komt het dat George Harrison, op een uitzondering na, geen hits meer scoorde sinds 1974? Zijn albums krijgen toch behoorlijke kritieken, op één of twee na. Het is allemaal nog tot daar aan toe, maar gebrek aan hits in die periode leidde onvermijdelijk tot gebrek aan belangstelling en gebrek aan kopers van albums. Naar verhouding dan, per saldo valt het misschien nog mee.

Desalniettemin lijkt mij een brede herwaardering van Harrison, gebaseerd op Living in the material world, wel op zijn plaats.

De solo carriere van Harrison was toch, op die van McCartney na de succesvolste van alle ex Beatles. Hij heeft in Nederland niet veel grote hits gehad. Maar in byv. noord Amerika is hij altijd succesvol gebleven. My sweet lord ( 1 ), Give me love ( 1 ), Got my mind set on you ( 1 ), All those years ago ( 2 ) What is Life ( 10). Nummers als Blow away, crackerbox palace, This song, You, This is love, Dark horse, Bangla desh hebben allemaal de Amerikaanse top 40 gehaald. Daarnaast hebben al zijn albums de Amerikaanse top 15 gehaald, met uitzondering van Gone Troppo. Leuk om te vermelden is ook dat All things must pass alleen in Amerika al 7 miljoen keer is verkocht, en daarmee de best verkochte Beatles solo plaat is.
George Harrison is ook opgenomen in RIAA als solo artiest. Zijn solo platen zijn ongeveer 18 miljoen keer over de toonbank gegaan in Amerika. Niet slecht voor een artiest die maar één keer op tournee is geweest en zijn werk nauwelijks promote.

Bij degene die heeft bedacht dat Miss O'Dell iets toevoegd aan dit album mag de Sint stilletjes zijn huisje voorbij rijden.
Ik krijg er een soort Mark Ruttegevoel bij door dat stomme gelach.

Dat noemen ze een bolus-track.
That is all is juist zo'n fraaie afsluiter van de plaat. Jammer, jammer. Meer is zelden beter.

Dit vind ik eveneens een prima album van George Harrison. Misschien een tikkeltje minder aansprekend dan All Things Muss Pass maar wederom een collectie sterke songs van een ex-Beatle, merkelijk soberder geproduceerd en ook wat melancholieker waar zijn jankende stem goed uit de verf komt.

Luister nu dit album voor het eerste keren (ja echt waar, nooit eerder interesse in gehad, wel Cloud nine en All things must pass) en het eerste wat opvalt is de sneer in Sue Me, Sue You Blues. With a bible in your hand, looking for a band... is dat een sneer naar McCartney? Want de relatie met Lennon was volgens mij wel goed in deze periode toch? Als dat zo is, hebben de heren hem aardig moeten hekelen, gezien het feit dat How do you sleep van Lennon ook aan zijn adres was?

Ik vind het een mooi album, en George zijn zang stoort me echt niet. De veel geroemde Slide gitaar op dit album vind ik ook heel erg mooi! Dat geeft dit album zijn karakter! Knappe plaat na All things... !

Ik meen ergens gelezen te hebben dat het over de nalatenschap van The Beatles en met name Apple ging. Lennon/Yoko Ono, Starr en Harrison stonden recht tegenover de McCartney's. De eersten wilden dat Klein hun financiële zaken zouden behartigen en de McCartney's wilden Linda's vader. Dat leidde tot de rechtzaak die McCartney aanspande tegen de anderen.

musician:
Lange tijd stond mijn enige versie van Living In A Material World op het TDK-cassettebandje dat ik ooit opnam. Microfoontje voor de handradio, snel op pauze zetten voordat de discjockey zijn mond opendeed, al het geruis en gegier nam ik voor lief. Ik had echt het gevoel dat ik iets heel illegaals aan het doen was. En... ik vond het een mooie plaat. Heel sfeervol en relaxed. Ik zou niet terug willen naar die tijd, maar het had wel wat.

Dat is ook weer waar. Vooral ook omdat je natuurlijk niet beter wist.
Ik heb overigens ook nog heel wat cassettes waarop muziek en stemmen en zelfs hele nieuwsuitzendingen op staan, bij het blijven doorlopen van de band.

Zo nam ik bijvoorbeeld graag de Top 100 van het jaar op (waar zijn die uitzendingen eigenlijk gebleven?!) maar kreeg ik ruzie omdat ik steeds van de kersttafel wegliep om, met de Top 100 in de hand, te kijken wanneer er moest worden opgenomen. Maar ik had nog geen benul van legaal en illegaal
Destijds maakte het opnemen op de band nog maar een heel klein percentage uit van de totale muziekconsumptie en gingen singles/Lp's als warme broodjes over de toonbank. Dat geeft het veel minder een automatisch gevoel van illegaal bezig zijn.

Na verloop van tijd krijgen die nieuwsuitzendingen zelfs nog geschiedkundige waarde.....

Beetje tegenstrijdige man wat Harrison wel. Aan de ene kant haatte hij het dat McCartney met een advocaat aankwam, anderzijds deed hij hetzelfde om een hele lullige reden in 1976, toen hij Ringo Starr voor de rechter wilde slepen.

De laatste post is alweer van enige tijd geleden, devel-hunt, maar kun je uitleggen waarom George Ringo voor de rechter sleepte?

Dat wil ik best haarfijn uitleggen
Het conflict ontstond in 1976. Ringo Starr vroeg aan George om mee te spelen om diens lp Rotogravure. Lennon en McCartney hadden hun medewerking al toegezegd. Maar Harrison was te druk met de opnames van zijn eigen lp Thirty three and1/3 maar hij gaf Starr wel een nummer die hij op kon nemen. Wel met een schrijven erbij hoe het moest gaan klinken, sober en ingetogen.
Tot George stomme verbazing was het groots en met een orkest, precies zoals hij het niet wilde.
Hij vond zijn nummer verminkt door Starr.
Maar Starr weigerde het nummer te veranderen of te verwijderen en verscheen gewoon op de regulieren lp. Harrison ontplofte en stuurde een advocaat op zijn dak met de eis dat de lp uit de winkels zou worden gehaald, wat uiteindelijk niet gebeurde.
na 2 jaar niet met elkaar gesproken te hebben, kwam het toch weer goed.

Hoor de verschillen:
Geroge Harrison- I'll Still love you(2012 Stereo REMIX) - YouTube
Ringo Starr - I'll Still Love You (Te seguiré Amando) Subtitulado - YouTube

Prima album dat in 1973 zeker niet op mijn verlanglijstje stond. Als 14 jarige was ik nog (te) veel gefocused op de hitparade en daar naast op een aantal progrock bands. Give Me Love kende ik daardoor uiteraard wel.
De lijstjes van 1973 brengen me nu alsnog bij dit album. En dat valt me dus geenszins tegen. Try Some Buy Some en Be Here Now zijn naast Give Me Love mijn prijnummers.
Te vinden op plaats 73 in de 100 Greatest Albums of 1973 en 61 in de huidige chart over 1973 van best ever albums.
3,5*

50th Anniversary Deluxe Edition verschijnt in november, er is ook al een voorproefje middels een alternate take van Give Me Love (Give Me Peace on Earth):

Give Me Love (Give Me Peace on Earth) [Take 18]

Dan zijn ze wel een jaartje te laat.
Vraag me af of hier echt een markt voor is behalve wat vervente Beatles fans
The all things must pass box was zelfs al heel snel goedkoper te vinden. Laat staan dit veel onbekendere werk van de beste man.

De langverwachte opvolger van all things must pass. De plaat die alleen al in de VS 7 miljoen keer over de toonbank ging, de verwachtingen waren hoog gespannen, hoewel living in the material world natuurlijk niet het commerciële succes van de legendarische voorganger evenaarde wat het succes van living in the material world opnieuw groot, samen met de single give me love voerde het de Amerikaanse en andere hitlijsten aan. Nu dus de een langverwachte heruitgave, dat werd tijd.

Can't say what I'm doing here
But I hope to see much clearer
After living in the material world

Van die zinnetjes die in je onderbewustzijn worden opgeslagen en je zonder dat je het doorhebt begint mee te zingen. Wat een heerlijk nummer is de titeltrack, mijn favoriete Harrison-nummer, met Brainwashed. Muzikaal is dit denk ik zijn spannendste plaat. Alleen de zang is wat ijlig en dat kan ik de ene dag beter hebben dan de andere.

Vandaag de remaster-versie van eind 2024, de verlate 50th Anniversary Edition, ontvangen en van de brievenbus rechtstreeks naar mijn werkkamertje verplaatst voor een luisterbeurt.
Wat me bij deze nieuwe uitgave kwalitatief opvalt, is de nadruk op de lage tonen waardoor ik de behoefte heb wat met de treble knop bij te sturen voor de hogere regionen. Geen probleem, maar wel opmerkelijk voor een remaster.

Maar goed, nu het album zelf. De stem van Harrison is hier vaak wat aan de dunne kant. Alsof hij met enige moeite de hogere noten moet pakken en daarvoor zacht inzet, daarmee de ruwe randjes omzeilend.
Het hele album wekt de indruk een sfeer van love & peace te ademen. Of George Harrison in die periode ook heel erg happy geweest is, is moeilijker vast te stellen. De grotere problemen kwamen een jaar later aan het licht met het album Dark Horse.

In Give Me Love (Give Me Peace on Earth) hoor ik een roep: "Help me cope, with this heavy load ...".
En eigenlijk gaat het zo door: problemen, tranen, niet begrepen worden, wachten op licht en in een song als The Lord Loves the One (That Loves the Lord) gaat het over een Lord die nogal wat eisen stelt! Het is karma wat de klok slaat:

'Now the Lord loves the one that loves the Lord
And the law says if you don't give
Then you don't get loving
Yes the Lord helps those that help themselves
And the law says whatever you do
Is going to come right back on you'

En dan het leven in de materiële wereld. Een typisch oosters dualistisch thema. Arm begonnen met spelen in een bandje in Liverpool, kwam de rijkdom, het leven in een door en door materiële wereld. Met alle bijbehorende gevaren voor dat andere leven, in de geest, waarvan Harrison zich maar al te bewust is:

'Met my friends all in the material world
Met them all here in the material world
John and Paul here in the material world
Though we started out quite poor
We got Richie on a tour
Got caught up in the material world.'

Een gevangenschap, waaruit, misschien met de genade van de Heer, te ontsnappen valt:
'I hope to get out of this place.' Maar ook bespeur ik een zekere verhevenheid ten opzichte van zijn oude bandmaten. Zij komen uit de materiële wereld ...

Een gelukkig man? Ik betwijfel het. Maar muzikaal is de hele worsteling wel degelijk tot iets moois omgezet. Een document van een bewogen periode. Zeker goed te noemen zijn:
Give Me Love (Give Me Peace on Earth), Don't Let Me Wait Too Long, Who Can See It, Be Here Now (hoe een eenvoudige tekst effectief kan zijn!), Try Some Buy Some (opnieuw die worsteling met aards bezit) en The Day the World Gets 'Round waarmee The Moody Blues worden genaderd. Al is de tekst ook hier weer somber stemmend;

'Such foolishness in man
I want no part of their plan, no
You're the destructive kind
Now I'm working from day to day
As I don't want to be like you'

Natuurlijk, een dwaze wereld. Maar hier staat de zanger er wel een beetje alleen voor. En preekt zoals een zware dominee: weg uit die wereld, op naar de Heer.
Al met al een album, toch ook één van de betere Harrison-albums, dat je met gemengde gevoelens achterlaat. Muzikaal in orde, maar de lichtpuntjes zijn mager.