Dark Angel - Time Does Not Heal (1991)

Dit album ligt de eerste paar luisterbeurten moeilijk in het gehoor, maar de doorzetter zal ontdekken dat er veel schoons in verborgen blijkt te zitten.
Hoewel de bandleden er uit zien als vikingen zijn de teksten niet van het niveau van "Heavy metal, until the end!" of zo iets.

Klinkt machtig en bevat meer dan voldoende goede ideëen, maar de plaat gaat voor mij uiteindelijk ten onder aan de veel te lange speelduur van de nummers en de op den duur irriterende zanglijnen van Reinhart.

Een gemiste kans om een klassieker af te leveren, hoewel sommigen daar anders over denken en dit wél als dusdanig bestempelen.

Inderdaad een gemiste kans, want dit is muzikaal gezien een fantastische plaat. Moddervette riffs en een machinaal strak drummende Gene Hoglan. Alleen het stembereik van Rinehart is echt bedroevend: ik vraag me af of die gast überhaupt één octaaf haalt.

Tsja, daar hoor ik dan bij. Een enorm donkere en heavy plaat(de stemming moet er natuurlijk naar zijn) en de zang wisselt van adequaat tot simpelweg geniaal...

Zoals in:
Pain's invention, madness
Preys behind my eyes
Pain's invention, madness
Now I realize
Pain's invention, madness
Though I'll not break free
Pain's invention, madness
Truth eternally

Een volle 5,0 sterren zal deze ook nog wel eens halen. En ook 'Leave scars' moet ik nodig weer eens opscharrelen('The promise of agony' staat namelijk live als bonus op mijn Black edition van 'T.d.n.h.' en smaakt naar meer).

Terwijl Leave Scars meer de conventionele thrash was, is dit meer complex, progressieve thrash of zoiets.

Wat betrefet de zang, tja die is typisch thrash metal dus verwacht daar zeker geen verschillende octaven

Alhoewel de nummers lang zijn vind ik ze toch geniaal qua schrijven en performance.

Vooral een gemiste kans vind ik omdat Ron Rinehart eigenlijk de perfecte strot heeft voor deze muziek zoals te horen is op Leave Scars, waar hij de teksten venijnig als een hondsdolle uitspuwt. Maar blijkbaar wilde hij hier eens de zanger gaan uithangen of had hij geen zin meer om zijn stembanden te pijnigen.

In mijn beleving was Time Does Not Heal de perfecte zwanezang waarop de individuele kwaliteiten van de bandleden op onnavolgbare wijze culmineerden. Een brute aaneenschakeling van behoorlijk technische thrashuitbarstingen, vervat in een negental uitgesponnen en ontoegankelijke thrashcomposities.

De kwaadaardige duivelsterreur van de eerste twee platen is als sneeuw voor de zon verdwenen. Jammer. Maar er kwam via Leave Scars iets nieuws voor in de plaats. Kwamen alle technische details op die (toch wel beestachtig gave) plaat nog niet heel lekker uit de verf, op Time Does Not Heal valt alles op zijn plaats. Een stevige doch kraakheldere productie maakt een einde aan Dark Angel's chaotische karakter dat de doorgaande albums typeerde en daarnaast toch ook wel zijn charmes gaf. Voor thrashers is het hier genieten van van de welddadige overvloed aan wrede riffs en de imposante ritmesectie. De complexiteit en lengte van de nummers maken van Time Does Not Heal wel een uitputtingsslag maar anderszijds zorgt dat ook voor een zeer lange houdbaarheidsdatum.

Vocalist Ron Rhineheart heeft een wat beperkt stemgeluid maar de wijze waarop hij uiting geeft aan de kwaadaardige kanten van de menselijke ziel heeft iets gelatens over zich. Het geeft een gevoel van onmacht en onverschilligheid weer hetgeen Time Does Not Heal geen ultra agressief karakter geeft, maar juit een droevig karakter. De wereld is verrot en daar hebben we ons bij neer te leggen. De tijd heelt geen wonden. Kwaad worden en obstinaat zijn heeft geen enkele zin meer. Dat maakt van Time Does Not Heal wat mij betreft een meer dan bijzondere plaat.

Onnavolgbaar goed album. Klassieker!

Geweldig album en ontdekt na 25 jaar
draai hem helemaal grijs op dit moment
had vroeger leave scars de LP
vond er geen reet aan namelijk ..volgde deze band niet
leve YOUTUBE

Dark Angel bewijst voor mij op deze plaat dat je niet snel hoeft te spelen om superdreigend over te komen. Geweldig album, al kan ik me voorstellen dat het stapelen van couplet op couplet sommige luisteraars teveel wordt

Dark Angel is echt een ontdekking voor me. Na gisteren en vandaag Darkness Descents een keer of 10 te hebben geluisterd, begin ik nu eens met de rest van het kleine oeuvre van deze band. Ik ben het eigenlijk wel eens met de eerdere commentaren. Muziekaal is het geweldig maar ik ben bang dat de vocalen me deze plaat nekken. Nu ben ik best wel wat gewent aan beperkte zangers, maar als deze bijdragen aan het venijn of de agressie in de songs hoor je me niet klagen. Ik ben bang dat ik met deze zanger niet zo veel kan, qua zanglijn vind ik hem erg derien in dozein, ik probeer me deze plaat voor te stellen met Tom Araya, of met Joey Belladona dat zou volgens mij beter zijn, zeker met Araya. Verder een degelijke thrash plaat, er zijn betere en er zijn slechtere.

Mij bevalt de zang op dit album ook niet zo. Alsof Ron Rinehart hier echt probeert te zingen. Op de voorganger Leave Scars doet hij het veel beter. Maar dat schreef ik acht jaar geleden ook al zie ik.

Damn een 1,5 vind ik wel heel erg laag. Ik snap dat het een vermoeiend album is er gebeurd namelijk nogal wat. Ik kan er wel van genieten. De zang is inderdaad een minpunt op deze plaat. Ook de speelduur vind ik wat lang. Maar ik vind het al bij al toch behoorlijk vermakelijk.

Album dat echt veel te lang is en voor mijn gevoel blijft er weinig echt hangen, maar toch net iets beter dan Leave Scars.

Darkness Descends
Time Does Not Heal
Leave Scars

Dit is typisch zo'n strak gespeelde speed metal album met moeilijke breaks en ingewikkelde riffs....maar waar zijn de pakkende nummers? Het helpt ook niet dat de zanger zo monotoon zingt en dat er weinig gitaarsolo's op staan. Zit knap in elkaar maar ik vind het een deprimerende en saaie zit dit album.... Dan hoor ik liever de meer spontaan klinkende en lekkerder in het gehoor liggende voorgangers, zowel We Have Arrived, Darkness Descends en vooral Leave Scars vind ik toch een stuk spannender.....