Sonny Rollins - A Night at the Village Vanguard (1957)

Heb de dubbel CD in mijn bezit gekregen. Daarop staat het complete concert[en] Een teleurstelling toch in mijn ogen.
Dat de goede man kan blazen is natuurlijk duidelijk, dit livealbum is echter verre van spannend. Het kabbelt allemaal voort, de begeleiding bevindt zich bijna geruisloos op de achtergrond.
Nee, dan maar Saxophone Collossus maar weer eens opgezet, daar word ik wel vrolijk van.

Bijzonder is wel dat dit album juist bekend staat om zijn "powefull performance"en de "sheer impact of Rollins on top form is close to overwhelming" ..."Magical" "distinctive and unpredictabel style" etcetc. Zowel Allmusic als Pinguin Guide geven het een extra aanmerking juist om bovenstaande redenen.

Persoonlijk heb ik bij dit album het idee dat het juist te "spannend" is...Rollins speelt te veel noten en heeft te weinig ruimte. Net als bij b.v. Parker en andere hard bop specialisten werkt dat vermoeiend...Als hollandse klompendanser kan ik dat allemaal niet meer volgen en lijkt het uiteindelijk allemaal op elkaar
Ik vind daarnaast de opname/productie van de (RVG) dubbel cd ook niet goed (te dof,donker, compact) de l.p's schijnen beter te zijn (helder, ruimte..maar ruis) helaas bezit ik de c.d...Vandaar dat ik slechts tot een 3,5* kom

De klassiekerstatus van Saxophone Collossus heb ik nooit zo begrepen. Dat album is wel prettig luisterbaar...In tegenstelling tot dit album weet hij daarop wel een heldere melodie te vinden.

Ik ben juist erg gesteld geraakt op deze liveplaat. Ik heb de dubbelcd in huis gehaald.
Op het eerste gehoor klinkt het wat minimalistisch om dat het combo enkel bestaat uit bas, drums en sax. Maar het spel van Rollins doet je voortdurend op het puntje van je stoel zitten. Echt knotsgek wordt het nergens, het klinkt eerder ontzettend fijntjes en virtuoos.
De sfeer is kalm en 'klein' en mede daardoor erg verslavend.

Sonny Rollins zoekt het hier in heel andere hoeken dan op z'n eerdere platen. Waar hij op Saxophone Colossus en Plus4 met een stevige peppy toon speelt, gaat het er hier bedachtzamer aan toe. Bedachtzaam maar trefzeker en het mooiste voorbeeld daarvan is 'softly, as a morning sunrise' waar Rollins het gezelschap van de bas opzoekt. Zacht maar doelgericht en trefzeker waar bij voorbeeld Devil Moon wel steviger is, maar zonder te willen overweldigen. Niet langer de grote vriendelijke reus maar de verhalenverteller zelf, zoiets.

En een kleine tip: ik heb 'the complete night...' maar de originele song selectie is super dus wat mij betreft is de waarde van 'the complete....' t.o.v de oude uitgave beperkt. Ik ga iig de nummering van mijn opnames aanpassen zodat mijn luisterbeurt begint met de originele opnames.